Treść artykułu
- Pomiary terenowe
- Rysowanie działki w skali planu
- Obliczanie powierzchni działki
- Najprostsze badanie topograficzne zrób to sam
- Wytycz osie domu
Niewątpliwie każda praca musi być wykonana przez wykwalifikowanych specjalistów. Rezultat ich działań będzie spełniał wszelkie wymogi prawa i może stanowić argument w sądzie przy rozstrzyganiu kontrowersyjnych kwestii. Ale co, jeśli nie ma możliwości przyciągnięcia specjalistów, ale naprawdę chcesz uzyskać wysokiej jakości materiał? Następnie uzbrojeni w znajomość poprzednich artykułów z cyklu Geodezja Stosowana, poświęconych podstawowym koncepcjom prac geodezyjnych oraz stosowanemu sprzętowi, spróbujemy samodzielnie wykonać podstawowe prace geodezyjne.
Musimy więc wybrać miejsce na budowę proponowanego domu, na przykład w letnim domku. Aby to zrobić, wykonamy badanie topograficzne do poziomego planowania terenu w celu wyrównania placu budowy, po czym podzielimy osie fundamentu przyszłej konstrukcji. W przypadku braku specjalistycznego sprzętu, naszymi narzędziami będą rzeczy, które każdy mniej lub bardziej opiekuńczy właściciel będzie miał w spiżarni..
Pomiary terenowe
Idealnie, gdyby działka była prostokątna, nie byłoby to trudne, ale zazwyczaj działki w domkach letniskowych mogą mieć dość dziwaczne konfiguracje..
Spróbujmy wykonać nasze manipulacje na przykładzie obszaru zaznaczonego na mapie kolorem zielonym. Przede wszystkim musimy sobie wyobrazić, z czym mamy do czynienia, tj. musimy uzyskać faktyczną wielkość działki i jej powierzchnię, aby poprawnie zaplanować lokalizację przyszłego domu. Aby to zrobić, uzbrój się w centymetr, papier do pisania, ołówek i cierpliwość. Jest dość oczywiste, że im dłuższa taśma miernicza, tym lepiej, więc upewnij się, że wcześniej kupiłeś co najmniej 20-metrową taśmę, nadal przyda się do naszych prac wyrównawczych..
Po kolei mierzymy wszystkie długości odcinka, wprowadzając uzyskane wartości do wcześniej narysowanego wykresu. Ponieważ nasza strona ma nieregularny kształt, zaleca się zmierzenie co najmniej jednej przekątnej, po przeciągnięciu nylonowej nici między rogami miejsca, aby nie zbłądzić podczas pomiaru.
Rysowanie działki w skali planu
Jak widać, konfiguracja daleka jest od idealnej formy, co uprościłoby nam zadanie. Uzbroimy się w papier milimetrowy, w najgorszym razie wystarczy kartka ze szkolnego zeszytu. Na tym etapie musimy sobie wyobrazić, czym jest „skala” i jak z niej korzystać.
Skala to stosunek linii na planie do jej wymiarów w naturze. Skala 1: 1 (jeden do jednego) wskazuje, że na przykład część jest pokazana na rysunku w pełnym rozmiarze. Aby wyszczególnić małe elementy, użyj skali powiększenia, na przykład wartość skali 2: 1 wskazuje, że obraz na rysunku jest podwojony w stosunku do oryginału.
Ponieważ działki mają znaczną długość, zwykle przedstawia się je w skali redukcji, począwszy od 1: 500. Ten stosunek sugeruje, że jeden centymetr planu odpowiada 500 centymetrom lub 5 metrom na ziemi. Zwyczajowo przedstawia się plany kwartałów w skali 1: 2000, miasta od 1: 5000, ale mapa regionu dobrze mieści się w schowku samochodowym, przedstawionym w skali 1: 1 000 000 i mniejszej. Odpowiednio, skala 1: 1000 jest uważana za większą niż 1:10 000, ponieważ teren jest bardziej szczegółowo rysowany na materiałach kartograficznych tej skali..
W naszym przypadku nie ma sensu wiązać się ze standardowymi wartościami skal, najważniejsze jest to, że wygodnie jest pracować z planem. Rysunek miejsca, który wzięliśmy jako przykład, dobrze pasuje do arkusza papieru milimetrowego w skali 1: 200, więc aby na rysunku przedstawić linię, której długość na ziemi wynosi 64,19 m, należy odłożyć kartkę o długości 32 , 1 cm.Jeśli rozmiar arkusza na to pozwala, można narysować obszar w skali 1: 100, wtedy ten sam bok miałby długość 64,2 cm, co zwiększa dokładność kolejnych obliczeń, ale nie dodaje wygody w pracy z mapą. Dlatego w każdym konkretnym przypadku, w oparciu o rozmiar witryny, wybierz skalę, z którą wygodna będzie praca.
Wybierzmy stronę bazową, czyli boku, równolegle do którego będzie prowadzona konstrukcja. Generalnie lepiej jest wziąć za podstawę najdłuższy bok sekcji, więc zrobimy to, chyba że oczywiście jesteś apologetą Feng Shui. Aby uzyskać plan terenu na dużą skalę, należy wykonać następujące czynności:
- Równolegle do siatki milimetrowej narysuj linię bazową „A-B”.
- Za pomocą cyrkla rysujemy łuk z wierzchołka „A”, którego promień jest równy długości przedniej strony przekroju „A-G”.
- Podobnie narysuj łuk, promień odpowiadający długości tylnej strony sekcji od góry „B-C”.
- Za pomocą cyrkla narysujemy łuk równy zmierzonej przekątnej przekroju od wierzchołka „A” do przecięcia z łukiem nr 3, otrzymujemy punkt „B” – punkt startowy naszej ostatniej strony.
- Z wierzchołka „B” narysuj łuk równy długości ostatniego boku do przecięcia z łukiem nr 2, otrzymamy punkt „G”.
- Łącząc punkty „B”, „C” i „D” segmentami, otrzymujemy wielkoskalowy zamknięty wielokąt „A-B-V-D”, odpowiadający konfiguracji stanowiska na gruncie.
Obliczanie powierzchni działki
Jak wielu pamięta ze szkolnego kursu geometrii, długość prostokąta pomnożona przez jego szerokość daje nam powierzchnię figury. Ponieważ mamy do czynienia z niezbyt regularnym prostokątem, obliczymy jego pole metodą redukcji powierzchni do prostych kształtów geometrycznych – kwadratu i trójkąta prostokątnego.
Narysowaliśmy nasz teren w skali i wiemy, jakie jest pole jednego kwadratu siatki milimetrowej. Dlatego pozostaje policzyć liczbę całych kwadratów, mnożąc je przez pole jednego kwadratu, a także obliczyć obszary niepełnych kwadratów jako całkowite pole jego figur składowych – prostokątnych trójkątów i kwadratów.
Pod koniec naszych obliczeń otrzymujemy obszar naszej witryny. Obszar ten zawiera szereg błędów w pomiarach i wymiarowaniu graficznym z papieru milimetrowego, dlatego uzbrojony w kartkę z wyliczeniem powierzchni nie należy ścigać z nią sąsiada w spółdzielni z napisem „gdzie jest moja ziemia?” Ta kartka wraz ze schematem przydadzą się nam w kolejnych działaniach, a mianowicie do fotografowania terenu i rozkładania osi przyszłego domu. Ponieważ obliczaliśmy w metrach, otrzymamy powierzchnię w metrach kwadratowych. Mieszkańcy lata używają popularnego terminu „tkactwo”, ale do prac kartograficznych używa się pojęcia hektara. Jeden hektar to powierzchnia kwadratu o boku 100 m. W związku z tym tkactwo to kwadrat o boku 10 metrów. Dlatego 1 hektar = 100 arów = 10 000 metrów kwadratowych.
Najprostsze badanie topograficzne zrób to sam
Na podstawie tego przykładu postaramy się zrozumieć zasadę wykonywania pomiarów topograficznych. Punkt na terenie określają trzy parametry: położenie przestrzenne względem układu współrzędnych X, Y (gdzie X to kierunek na północ, Y to kierunek wschodni) oraz parametr wysokości Z. Łącząc punkty pomiarowe na płaszczyźnie otrzymujemy plan działki oraz współrzędną Z pozwala opisać teren, który jest ostatecznym celem naszej pracy.
Relief to zbiór nierówności terenu, na który, jak możemy zaobserwować, składają się różne elementy – góry, niziny, przestrzenie płaskie, dno zbiorników wodnych itp. Linie na mapie, które łączą punkty o tej samej wysokości, nazywane są warstwicami. Linie te, w połączeniu ze znakami wysokościowymi i specjalnymi konwencjonalnymi znakami, przedstawiają teren na materiałach kartograficznych..
Aby wykonać tego typu prace i zastosować uzyskane wartości do planu naszej witryny, potrzebujemy:
- drewniane kołki o długości co najmniej 60 mm
- płaska deska o długości 4-5 m
- poziom stolarki
- młotek, gwoździe, młot kowalski
Decydując się na plac budowy, wykonujemy następujące czynności:
- na obwodzie proponowanej konstrukcji lub w dowolnej dowolnej części terenu zaznaczamy kierunki, wzdłuż których będą prowadzone prace;
- wizualnie wybierz najwyższy punkt strzelecki i wbij pierwszy kołek młotem, tak aby jego wysokość nad poziomem gruntu wynosiła co najmniej 20 cm;
- pozostałe kołki wbijamy wzdłuż planowanych osi strzelania, odległość między nimi nie powinna być większa niż długość Twojej deski, a wysokość nad poziomem gruntu nie powinna być mniejsza niż wysokość pierwszego kołka. Jeśli wbijasz kołki w odległościach równych długości deski, nie będziesz musiał dodatkowo mierzyć odległości między nimi;
- Kładziemy drewnianą deskę na ziemi w pobliżu pierwszego kołka, mocujemy ją do kołka za pomocą gwoździa, a następnie na drugim kołku na poziomie wykonujemy nacięcie ołówkiem. Przeszliśmy przez wzniesienie terenu od pierwszego kołka do drugiego;
- powtarzamy czynności na drugim kołku, tylko w tym przypadku spód planszy jest przymocowany do znaku, który zaznaczyliśmy ołówkiem, a na trzecim kołku wykonuje się nacięcie. Te kroki są powtarzane dla wszystkich punktów pomiarowych;
- uzbrojeni w stworzony przez nas plan wykonujemy pomiary między kołkami i mierzymy odległości od szeryfów na kołkach do poziomu gruntu, ustalając wszystko na schemacie w skali.
Tak więc otrzymaliśmy plan elewacji względem najwyższego punktu terenu. Jeśli jakoś nie odgadliśmy najwyższego punktu, to nie ma znaczenia, po prostu otrzymujemy nadmiar z przeciwnym znakiem. Dla wygody obliczeń przyjmujemy „zero” naszej witryny jako całą wartość dodatnią, na przykład 10 metrów (jest mało prawdopodobne, że na terenie wystąpią duże różnice wysokości). Zaczynamy sekwencyjnie odejmować (lub dodawać) wartości nadmiaru w każdym z punktów i stosować je do wykresu jako wartość liczbową.
Z przedstawionego przekroju wzdłuż osi pomiarowych widać, że nie zawsze równe odległości pomiędzy punktami pomiarowymi zapewniają dokładny opis rzeźby. W takim przypadku może zajść potrzeba dodatkowego zastosowania kilku punktów w charakterystycznych miejscach reliefu, aby zwiększyć ogólną dokładność pracy. Taka jest zasada topografii – opisz teren wymaganą liczbą pikiet w przybliżeniu w równych odległościach, plus dodaj pikietę w miejscach, które „wypadają” z ogólnego obrazu.
Teraz narysujemy na naszym obiekcie poziome linie, dla których zaczynamy szukać punktów na planie o tej samej wysokości, aby połączyć je gładką linią iz przerażeniem dla siebie odkrywamy, że takich punktów po prostu nie mamy! Nie panikujcie przyjaciele, wiedza szkolna znowu nas uratuje, tym razem z matematyki. Wykorzystamy metodę interpolacji, tj. uzyskujemy wartości pośrednie ze zbioru znanych.
Znając wartości wysokości w punktach skrajnych, możemy założyć, jak wysokość terenu zmieni się proporcjonalnie do odległości między punktami pomiarowymi.
Zwykle linie poziome rysuje się w standardowych odstępach w zależności od terenu i skali planu, ale w naszym przypadku możemy narysować linie poziome z dowolnym krokiem dla przejrzystości. Ponieważ różnica wysokości w przekroju wynosi 10,00 – 9,45 = 0,55 m, sensowne jest rysowanie tych linii co 10 centymetrów wysokości.
W efekcie otrzymamy plan topograficzny terenu, który posłuży jako podstawa do przyszłej budowy lub rozplanowania terenu. Strzałki na rysunku wskazują kierunki przepływu wody..
Wytycz osie domu
Po ustaleniu lokalizacji przyszłego domu musimy naprawić osie konstrukcyjne. Najbardziej estetycznie jest budować dom równolegle do najdłuższego boku działki, chyba że przepisy budowlane w Twojej spółdzielni domków letniskowych stanowią inaczej.
- Po stronie równoległej do której będzie wykonywana konstrukcja mierzymy kolejno odległości 0-1 i 1-2 taśmą mierniczą zgodnie ze schematem, punkty „1” i „2” ustalamy kołkami drewnianymi.
- Wiedząc, w jakiej odległości od strony podstawy będzie ściana naszego domu A-B, obliczamy przekątne prostokąta 2-A i 1-B, a następnie kładziemy je na ziemi metodą szeryfów za pomocą taśmy mierniczej. Przecięcie łuków 1-A i 2-A na ziemi da nam punkt „A” pierwszego narożnika domu, mocujemy go kołkiem.
- Podobnie odkładamy punkt „B” iw rezultacie otrzymujemy prostą AB, równoległą do linii bazowej.
- Na tej samej zasadzie szeryfowej naprawiamy pozostałe punkty narożników budynku „B” i „D”.
W rezultacie mamy ustalony prostokąt odpowiadający granicom naszego przyszłego domu. Aby upewnić się, że rogi domu zostały prawidłowo wytyczone, ponownie zmierz boki prostokąta i dowolne przekątne, aby porównać uzyskane wartości z teoretycznymi.
Podczas kopania dołu fundamentowego kołki mocujące narożniki domu mogą się zgubić, dlatego należy je „odsunąć” od granic robót ziemnych na kilka metrów. Użyjmy podobnej metody uzyskiwania punktów na ziemi za pomocą liniowych szeryfów. Po oszacowaniu, jak daleko można przesunąć punkty poza wykop, obliczamy przekątne i otrzymujemy następujący obraz:
Posłużyliśmy się punktami „1” i „2” oraz dodatkowo wyznaczyliśmy punkty 3–8 metodą liniowo-szeryfową za pomocą taśmy mierniczej. Podczas prac budowlanych przecięcie rozciągniętej nylonowej nici między punktami 1-6, 2-7, 3-4 i 5-8 da nam linie środkowe fundamentu przyszłego domu.
Ogólnie kąt prosty na ziemi można zbudować w następujący sposób:
- zmierz odcinek 3 m na linii bazowej
- od końca segmentu taśmą mierniczą wykonujemy w ziemi nacięcie o długości 4 m
- z przeciwległego końca segmentu wykonujemy wycięcie o długości 5 m
- otrzymujemy trójkąt prostokątny
Podobnie można proporcjonalnie odłożyć na bok kąt prosty na ziemi z dowolnymi długościami boków, o ile pozwala na to taśma miernicza. Należy zaznaczyć, że na wszystkich etapach pomiarów taśma powinna być utrzymywana równolegle do podłoża bez „ugięcia”, z maksymalnym naciągiem.
Korzystając z tych prostych przykładów, zbadaliśmy niektóre z głównych rodzajów prac geodezyjnych. Żadna mniej lub bardziej poważna konstrukcja nie obejdzie się bez aktualnej bazy topograficznej, a rozumiejąc zasadę wykonywania prac, niektóre z nich możesz wykonać samodzielnie.
Kolejny artykuł z naszej serii „Geodezja stosowana” będzie poświęcony pomiarom GPS. W niedalekiej przyszłości metody „kosmiczne” całkowicie zastąpią metody „naziemne”, ale nadal warto mieć pojęcie o podstawach wykonywania operacji elementarnych, ponieważ użycie elektronicznego kalkulatora nie neguje nauki liczenia ustnego w szkole.
Bądź pierwszy, który skomentuje ten wpis