Treść artykułu
- Podstawowe pojęcia dotyczące tynku marmurowego
- Jakie powierzchnie można wykończyć środkiem Venetian
- Jak prawidłowo przygotować powierzchnię
- Jak wybrać i przygotować materiał
- Czego potrzebujesz do pracy
- Techniki aplikacji
Bardzo często rozczarowanie wyborem tynku weneckiego wiąże się z pogorszeniem wyglądu z powodu utraty bogactwa koloru lub pojawienia się pęknięć. podpowie jak prawidłowo przygotować podłoże pod tynk wenecki, jak dobrać materiały i kolory, nauczy techniki nakładania.
Podstawowe pojęcia dotyczące tynku marmurowego
Tynk wenecki znany jest od bardzo dawna. Odpady z kamieniołomów, w których przetwarzano kamienie ze szlachetnych skał, były kruszone i mieszane z wapnem gaszonym. Po zmieszaniu z wodą otrzymano bardzo plastyczną masę, którą można było nanieść cienką warstwą i wyrównać do stanu prawie idealnie gładkiej płaszczyzny. W nowoczesnych materiałach wykończeniowych spoiwo wapienne ustąpiło miejsca polimerowemu, ale istota nie uległa zmianie. Tak jak poprzednio, ściany najbardziej reprezentacyjnych pokoi są ozdobione weneckim..
W życiu codziennym tynk marmurkowy jest ceniony ze względu na swoje właściwości estetyczne i względną taniość. Powłoka w naturalny sposób świeci ze względu na przezierność wynikającą z właściwości proszku marmurowego. Nowoczesne pigmenty koloryzujące pozwalają na nadanie jasnego, bogatego odcienia, a specyficzna technika aplikacji sprawia, że każdy metr kwadratowy lakieru jest niepowtarzalny i pozwala na uzyskanie bardzo ciekawych efektów artystycznych.
Jednak wenecki jest droższy w porównaniu z tapetą czy tynkiem strukturalnym, zwłaszcza biorąc pod uwagę koszt usług malarza z umiejętnościami artystycznymi i projektanta, który może dobrać odpowiedni kolor i wzór. Sam materiał jest bardzo trwały, ale jeśli nie zastosuje się technologii przygotowania podłoża, już po kilku latach użytkowania mogą pojawić się pęknięcia i rozwarstwienia..
Jakie powierzchnie można wykończyć środkiem Venetian
Plastyczny i plastyczny tynk na bazie spoiwa akrylowego po utwardzeniu traci elastyczność i nie jest odporny na rozciąganie. Dlatego główną zasadą przy wykonywaniu tego rodzaju wykończenia jest zapewnienie stabilności podłoża i za wszelką cenę zapobieganie rozwojowi pęknięć..
Do tych celów najlepiej nadają się fałszywe ściany wykonane z płyt gipsowo-kartonowych, które same w sobie są dość mocne i jednocześnie oddzielone od drgań konstrukcji nośnej, ponieważ rama mocowana jest do podłoża za pomocą elastycznych ściągów. Dobrze nadają się również monolityczne ścianki działowe i ściany domów panelowych. Chociaż stale poruszają się względem siebie, sam samolot pozostaje dość stabilny, wystarczy wizualnie ukryć linie zaczepów.
Kamień jest najmniej odpowiedni do dekoracji weneckiej. Stale dostrzega drgania fundamentu i odkształca się, co prowadzi do wielokrotnego występowania pęknięć. Mimo to, przy pewnym wysiłku, można zastosować wenecki, chociaż taki pomysł trzeba zaplanować jeszcze przed rozpoczęciem szorstkiego wykończenia..
Jak prawidłowo przygotować powierzchnię
Sama warstwa tynku jest niezwykle mała, w rzadkich przypadkach dochodzi do 1–1,2 mm. Dlatego kompozycja nie jest używana do wyrównywania, jest niepraktyczna, przede wszystkim ze względu na wysoki koszt. Pod tynk wykończeniowy należy wykonać warstwę wyrównującą; najlepiej nadaje się do tego szpachlówka gipsowa. Tolerancja wyrównania wynosi tylko 1 mm / mw dowolnym kierunku, ponieważ na błyszczącej powierzchni każda krzywizna płaszczyzny będzie wyraźnie widoczna.
Czasami maksymalna dopuszczalna grubość masy szpachlowej nie wystarcza, aby zniwelować nierówności warstwy bazowej. W takim przypadku konieczne jest wstępne wyrównanie z tolerancją od 3 mm / m do 6-8 mm w płaszczyźnie ogólnej. Wykwalifikowany tynkarz będzie mógł to zrobić za pomocą zaprawy na bazie cementu z użyciem lamp ostrzegawczych. Jeśli tynk podkładowy nie spełnia wymagań dotyczących wyrównywania, będziesz musiał nałożyć warstwę pośrednią z wyjściowego tynku gipsowego za pomocą gruboziarnistego spoiwa..
W wyniku przygotowań do stylu weneckiego szorstka okładzina ścienna może być dość złożonym ciastem. Jest tylko jeden sposób, aby uniknąć tworzenia się pustek między warstwami – poprzez gruntowne gruntowanie pośrednie. Przykładowo, jeśli zdolność podłoża do wchłaniania wilgoci jest zbyt wysoka, co dotyczy tynków wapiennych i cementowych, konieczne jest zastosowanie gruntów głęboko penetrujących. W przypadku betonu i muru odpowiednie są kompozycje poprawiające przyczepność ze względu na zawartość drobnego pyłu kamiennego.
Zbrojenie ścian pomoże przewidzieć otwieranie się pęknięć i należy je wykonać dla każdej warstwy przygotowawczej. Tynki cementowe i cementowo-piaskowe należy wzmocnić siatką ocynkowaną. Pomoże utrzymać wystarczająco grubą warstwę tynku i zapobiegnie otwieraniu się pęknięć, które pojawiają się podczas skurczu. Wstępne wyrównanie z początkowym tynkiem gipsowym należy przeprowadzić na siatce z włókna szklanego. Za jego pomocą będzie można wykluczyć pojawienie się widocznej pajęczyny pęknięć powstałych w wyniku wahań wilgotności i temperatury. Ostatecznie, bezpośrednio przed końcowym wyrównaniem szpachlówką gipsową, zaleca się przykleić na ścianie włókno szklane o gęstości 30–35 g / m2. Pozwoli to wyeliminować pojawienie się mikropęknięć na powłoce wykończeniowej, w które wciśnięty jest kurz i brud..
Po zakończeniu szpachlowania i przeszlifowania powierzchni całą ścianę należy zaimpregnować preparatem gruntującym do podłoży silnie chłonnych. Jest to konieczne, aby utrzymać wszystkie warstwy razem i zmniejszyć higroskopijność, aby wygodnie było pracować z wenecką.
Jak wybrać i przygotować materiał
Wszystkie tynki weneckie są początkowo białe i nie dają żadnego cennego efektu wizualnego. Wzór imitujący cięcie marmuru jest tworzony przez nałożenie wielu cienkich półprzezroczystych warstw, które szybko wysychają po nałożeniu. Z tego powodu powstaje zestaw łusek imitujących strukturę kamienia naturalnego..
Aby osiągnąć ten efekt, rozprowadzenie barwnika w masie tynkarskiej powinno być możliwie równomierne. Przy samobarwieniu akceptowalny efekt można uzyskać tylko pod warunkiem starannego dozowania barwnika na wadze i długotrwałego ręcznego mieszania z dwukrotnym nalewaniem kompozycji do czystego pojemnika.
O wiele bardziej poprawne jest skorzystanie z usług barwienia komputerowego, wybierając żądane odcienie zgodnie z paletą wentylatorów. Do najprostszej kompozycji artystycznej wystarczą tylko dwa kolory, różniące się o 2-3 tony. Nie powinieneś zbytnio kontrastować weneckiej kobiety, jest to dopuszczalne tylko w dość przestronnych pomieszczeniach, w których podczas aplikacji powstają duże, wystające żyły.
Jeśli chcesz się pomylić z artystycznym elementem powłoki, możesz oprócz koloru głównego wybrać kolejny 1-2, różniący się od siebie jednym tonem i dodatkowym kontrastowym. Ilość materiałów należy wcześniej ustalić biorąc pod uwagę planowaną technikę aplikacji. Ale trzeba pamiętać, że zabarwione związki można również mieszać ze sobą, przecierając tynk szpachelką wzdłuż palety.
Czego potrzebujesz do pracy
Na początek całkowicie oczyść pomieszczenie z materiałów budowlanych i narzędzi, pozostawiając tylko 1-2 platformy i drabinę. Konieczne jest ogólne czyszczenie i jak największe pozbycie się kurzu. Konieczne jest zorganizowanie wysokiej jakości oświetlenia, którego główne źródło znajduje się po stronie padania światła dziennego. Pomieszczenie musi podczas całej eksploatacji utrzymywać wilgotność co najmniej 60% i temperaturę w zakresie 20-25 ° С..
Tynk nakłada się za pomocą prostokątnej kielni i metalowej kielni. Odpowiedni jest również zwykły chiński instrument, ale lepiej jest preferować produkty z ergonomicznym uchwytem, ponieważ jest dużo pracy, a modzele mogą stać się poważnym problemem. Szerokość łopatek należy dobrać zgodnie z planowanym szczegółem rysunku. Pamiętaj, że każdą warstwę Venetian najlepiej nakładać w sposób ciągły na całej powierzchni przeznaczonej do obróbki. W związku z tym nie ma sensu wypełniać ściany o powierzchni 50 m2 delikatne pociągnięcia za pomocą szpatułki z ostrzem 40 mm.
Potrzebujesz też wiadra czystej, ciepłej wody i dużej ilości szmat. Pozostałości stale wysychają do ostrza łopatki, dlatego narzędzie należy okresowo czyścić, aby uniknąć przedostania się wysuszonych fragmentów na nałożoną powierzchnię.
Techniki aplikacji
Po pierwsze, kolorem podstawowym cała płaszczyzna ściany jest pokryta krzyżowymi pociągnięciami. Na tym etapie początkujący mają możliwość zapoznania się z materiałem i jego właściwościami. Tynk należy naciągnąć bardzo cienko, trzymając kielnię pod kątem 45 ° do 70 °. Podczas pracy kielnią nakładanie odbywa się poprzez dociśnięcie płaszczyzny narzędzia i szybkie rozciągnięcie miejsca tynku po łuku w różnych kierunkach.
Jeśli gdzieś pociągnięcia okażą się rozdarte, nie ma się czym martwić, szczeliny wystarczy pokryć kolejną cienką warstwą. Po nałożeniu podłoża ściana nie tylko uzyskuje główny kolor, ale także powstaje gładka błyszcząca powierzchnia, na którą można naciągnąć kompozycję bardzo cienką warstwą.
Drugą i kolejne warstwy nakładamy technikami artystycznymi:
- Klasyczny marmurowy szlif. Wykonywana w tym samym tonie co baza. Grubość pociągnięć może dochodzić do 0,3–0,5 mm, jednak po udekorowaniu niewielkiej powierzchni powierzchnię należy wygładzić, mocno dociskając kielnię. Niska przezroczystość warstw stwarza spokojny, mierzony szum wizualny.
- Ripples. Baza powinna być o dwa tony ciemniejsza niż górne warstwy. Nakładanie odbywa się w jednym wybranym kierunku, najczęściej pod kątem 20–35 ° do posadzki. Szeroki skok jest skierowany wzdłuż wspólnej linii, pod koniec ruchu szpatułki jest lekko obrócony w bok, rozpoczynając ruch na już zakrytym odcinku ściany. Technika ta jest nakładana 3-4 cienkie warstwy.
- Kamień z kontrastowymi żyłkami. Zakrzywioną siatkę z wystarczająco dużym krokiem i nierównym rozmiarem oczka nakłada się na lekką podstawę za pomocą krzyżowych pociągnięć. Następnie ściana jest pokryta krótkimi pociągnięciami o średnim tonie. Stosuje się je częściej w okolicach żył i rzadziej w okolicach jasnych..
- Lazur. Odbywa się to farbą w zimnych odcieniach na białej lub jasnoniebieskiej podstawie. Kielnia z kilkoma kroplami kompozycji mocno dociska się do ściany. Granice uzyskanych plam są zamazane małymi pociągnięciami, pozostawiając cienkie, jasne żyły.
- Efekt pęknięcia. Powstaje po nałożeniu powłoki na podłoże z dostatecznie dużą liczbą nierówności do 0,2–0,3 mm. Wysuszoną powierzchnię przeciera się metalową szpatułką, metalizując wierzchołki reliefu. Kontrast można wygładzić lekkim tynkiem, nakładając 1-2 warstwy szerokimi, ale bardzo cienkimi pociągnięciami.
- Lodowiec w słońcu. Do materiału bazowego dodawany jest złoty pigment, główny kolor jest wybierany w ciepłej, jasnej tonacji. Dekor jest utrzymany w zimnej, pastelowej tonacji: tworzą się dość duże plamy o dość ostrych granicach, pociągnięcia następują od krawędzi do środka plam. Po granicy plam należy lekko zacienić małymi pociągnięciami lub metalizować. Pozostałe złote smugi imitują grę światła w pęknięciach lodu.
- Kamuflaż. Podkład nakłada się małymi pociągnięciami, materiał jest mieszanką nasyconą i białą, którą przygotowuje się przez rozcieranie dwóch kompozycji w równych proporcjach na kielni. Następnie wybiera się półkontrastowy odcień (na przykład kawa z mlekiem nadaje się do wyciszonej bordowej podstawy), po naciśnięciu kielni pozostawia się mały szablon. Pozostawione plamy należy dokładnie przetrzeć od środka do krawędzi z lekkim zachodzeniem na siebie. Kompozycję można pokryć jedną warstwą cienkich pociągnięć kitu ze srebrnym pigmentem.
Bądź pierwszy, który skomentuje ten wpis