Treść artykułu
- Cel elektrody, jej charakterystyka
- Jak działają elektrody
- Jaki jest związek rodzaju powłoki elektrod z ich właściwościami spawalniczymi i technologicznymi?
- Elektrody zużywalne i nieulegające zużyciu – jaka jest między nimi różnica
- Elektrody są podzielone na kilka grup
- Grupa elektrod do spawania stali węglowych i niskostopowych
- Grupa elektrod do spawania stali i stopów wysokostopowych
- Grupa elektrod do spawania stopowych stali konstrukcyjnych (o dużej i dużej wytrzymałości)
- Elektrody spawalnicze
- Grupa elektrod, za pomocą których wykonuje się spawanie na zimno i napawanie wyrobów żeliwnych
- Spawanie stali żaroodpornych – używane elektrody
- Spawanie metali nieżelaznych – kilka szczegółów
Minęło ponad sto lat od wynalezienia pierwszej wydajnej elektrody spawalniczej, stworzonej i opatentowanej przez Szweda O. Kelberga w 1911 roku. Patrząc wstecz na dziesięciolecia, które minęły od tego wydarzenia, można jednoznacznie stwierdzić – wynalezienie elektrody spawalniczej stało się prawdziwym wydarzeniem o światowym znaczeniu..
Aby uzyskać lepsze spawanie metali i stopów, konieczne jest wybranie konkretnej marki elektrod spawalniczych dla każdego z nich. Aby nie pomylić się w wyborze, trzeba wiedzieć, jakie rodzaje elektrod istnieją, jak rozpoznać ich oznaczenia i obszary zastosowania – odpowiedzi znajdują się w tym artykule.
Cel elektrody, jej charakterystyka
Elektroda jest ważnym ogniwem w technologii spawania łukiem elektrycznym – służy do dostarczania prądu elektrycznego do spawanego przedmiotu. Obecnie istnieje wiele rodzajów i marek elektrod spawalniczych, które mają własną wąską specjalizację..
Elektrody muszą spełniać następujące warunki:
- dostawa stałego łuku spalania, tworzenie wysokiej jakości szwu;
- metal w spoinie musi mieć określony skład chemiczny;
- pręt elektrody i jego powłoka topią się równomiernie;
- spawanie z wysoką wydajnością przy najmniejszych rozpryskach metalu elektrody;
- żużel uzyskany podczas spawania jest łatwy do oddzielenia;
- zachowanie właściwości technologicznych i fizykochemicznych przez określony czas (podczas przechowywania);
- niska toksyczność podczas produkcji i podczas spawania.
Jak działają elektrody
Do ich produkcji stosuje się drut spawalniczy przewodzący prąd elektryczny lub pręty metalowe, których skład chemiczny decyduje o jakości elektrod. Elektrody mogą składać się tylko z metalowego pręta (drutu) – takie elektrody spawalnicze nazywane są niepowlekanymi. Jeśli pręt elektrody jest pokryty specjalnym związkiem mającym na celu poprawę jakości spawania, elektrody nazywane są powlekanymi. Stosuje się kilka rodzajów powłok: kwaśną, zasadową, rutylową, celulozową i mieszaną.
Zgodnie z przeznaczeniem powłoka dzieli się na dwa rodzaje: ochronną (elektrody grubowarstwowe) i jonizującą (elektrody cienkowarstwowe). Dla lepszego zrozumienia różnicy między tymi typami powłok należy zauważyć, że jakość spawania elektrodami z powłoką jonizującą jest gorsza niż spawania elektrodami z powłoką ochronną – pierwszy rodzaj powłoki nie jest w stanie ochronić spoiny przed azotowaniem i utlenianiem..
Jaki jest związek rodzaju powłoki elektrod z ich właściwościami spawalniczymi i technologicznymi?
Możliwość spawania w dowolnej pozycji, wykonanie spawania elektrycznego, wymagany prąd spawania, skłonność do tworzenia porów, a także (w niektórych przypadkach) skłonność do pękania spoiny oraz zawartość wodoru w stopiwie – wszystkie te czynniki zależą bezpośrednio od rodzaju powłoki elektrod spawalniczych.
Kwaśna powłoka składa się z krzemu, manganu i tlenków żelaza. Elektrody powlekane kwasem (SM-5, ANO-1), zgodnie z właściwościami złącza spawanego i stopiwa, są typu E38 i E42. Podczas spawania elektrodami z kwaśną powłoką metali pokrytych rdzą lub zgorzeliną pory nie będą się tworzyć (to samo – przy wydłużaniu łuku). Prąd spawania dla takich elektrod może być przemienny lub stały. Negatywnym czynnikiem podczas spawania elektrodami pokrytymi kwasem jest duża skłonność do gorących pęknięć w stopiwie.
Główną powłokę elektrod (UONII-13, DSK-50) tworzą związki fluoru i węglany. Skład chemiczny metalu kierowanego przez takie elektrody jest identyczny jak w przypadku cichej stali. Niska zawartość wtrąceń niemetali, gazów i szkodliwych zanieczyszczeń zapewnia stopinie wysoką udarność (w normalnych i niskich temperaturach) i ciągliwość, charakteryzuje się zwiększoną odpornością na gorące pęknięcia. Elektrody z powłoką podstawową, zgodnie ze swoją charakterystyką, należą do typów E42A i E46A, E50A i E60.
Jednak elektrody z powłoką podstawową mają gorsze właściwości technologiczne niż niektóre typy elektrod ze względu na swoje wady – w przypadku zwilżania powłoki i wydłużania łuku podczas pracy z nimi wrażliwość na tworzenie porów w stopiwie jest duża. Spawanie takimi elektrodami odbywa się pod prądem stałym z odwrotną polaryzacją, elektrody wymagają kalcynacji przed rozpoczęciem spawania (przy t 250-420 ° C).
Elektrody powlekane rutylem (MP-3, ANO-3, ANO-4, OZS-4) omijają wszystkie inne typy elektrod w wielu technologicznych właściwościach. Podczas spawania prądem przemiennym spalanie łuku takich elektrod jest mocne i stabilne, z minimalnymi rozpryskami metalu – powstaje wysokiej jakości szew, a skorupa żużlowa jest łatwa do oddzielenia. Zmiana długości łuku, spawanie mokrego lub zardzewiałego metalu, spawanie na powierzchni tlenkami – wszystko to ma niewielki wpływ na tworzenie się porów elektrod rutylowych.
Jednak utworzony przez nie metal spoiny ma również negatywne cechy – zmniejszoną udarność i plastyczność spowodowane wtrąceniami tlenku krzemu.
Składniki organiczne w dużych ilościach (do 50%) tworzą celulozową powłokę elektrodową (VSC-1, VSC-2, OMA-2). Zdeponowany przez nich metal jest identyczny ze stalą spokojną lub półspokojną (skład chemiczny). Zgodnie ze swoimi właściwościami elektrody z powłoką celulozową należą do typów E50, E46 i E42.
Jednostronne spawanie wagowe elektrodami celulozowymi pozwala na uzyskanie jednolitej ściegu wstecznego, można również spawać szwy pionowe – metodą top-down. Jednak metal szwu otrzymany przez spawanie elektrodami celulozowymi ma wysoką zawartość wodoru i jest to duży minus.
Powłoka mieszana pozwala łączyć cechy jakościowe różnych typów powłok elektrodowych. Powłoki mieszane to rutylowo-kwaśny, rutylowo-celulozowy, rutylowo-zasadowy itp..
Rodzaj okładki Oznakowanie zgodnie z GOST 9466-75 Międzynarodowy znak ISO Oznakowanie według starego GOST 9467-60 kwaśny I I P (ruda) główny b W F (fluorek wapnia) rutyl P. R T (rutyl (tytan)) celulozowy do Z Oh (organiczne) mieszane rodzaje powłok kwasowo-rutylowy AR AR rutyl podstawowy RB RC mieszane inne P. S rutyl z proszkiem żelaza RJ RR Elektrody zużywalne i nieulegające zużyciu – jaka jest między nimi różnica
Metalowy pręt elektrod topliwych jest używany do spawania jako materiał formujący szew; materiałem na takie elektrody jest stal lub miedź. Elektrody nietopliwe są wykonane z węgla lub wolframu – służą do dostarczania prądu elektrycznego na miejsce spawania, a do mocowania spawanych elementów (łączonych głównie własnym metalem) służy drut lub pręt dodatkowy. Materiałem do produkcji elektrod węglowych jest specjalny amorficzny węgiel elektrotechniczny, któremu nadaje się wygląd prętów o zaokrąglonym przekroju. Elektrody węglowe są stosowane w dwóch przypadkach: do uzyskania zgrabnych spoin z estetycznego punktu widzenia – jeśli wygląd produktu końcowego jest szczególnie ważny; mogą być używane do cięcia bardzo grubego metalu (cięcie łukiem powietrznym).
Długość elektrody zależy od jej średnicy:
Średnica elektrody, mm Długość elektrody, mm Średnica elektrody, mm Długość elektrody, mm stopowe lub węglowe silnie domieszkowany stopowe lub węglowe silnie domieszkowany 1.6 220
250150
2004.0 350
450350 2.0 250 200
2505.0
6.0
8.0
10.0
12,0450 350
4502.5 250
300250 3.0 300
350300
350Oznaczenie elektrod odbywa się zgodnie z następującym schematem:
1. wartość odpowiada rodzajowi elektrody;
2. – marka elektrody;
3. – średnica (mm);
4. – opisuje przeznaczenie elektrod;
5 – grubość powłoki;
6-ty – indeks informujący o właściwościach stopiwa i stopiwa (GOST 9467-75, GOST 10051-75 lub GOST 10052-75);
7 – rodzaj ubezpieczenia;
8 – rodzaje przestrzennych położeń napawania lub spawania, dopuszczalne dla tych elektrod;
9. – polaryzacja i rodzaj prądu, napięcie znamionowe dla źródła prądu przemiennego bez obciążenia.Warunkiem wstępnym struktury oznakowania elektrod jest wskazanie wymagań technicznych (GOST), zgodnie z którymi te elektrody zostały wykonane (zgodnie z warunkami GOST 9466-75, TU 14-4-644-65, TU 14-4-321-73, TU 14-4 -831-77, TU 32-TsTVR-611-88).
Przykład oznaczenia elektrod:
E46A – UONI – 13/45 – 3,0 – UD2 GOST 9466-75, GOST 9467-75 E432 (5) – B10 Proponowany przykład zawiera oznaczenie elektrod typu E46A, rozważ bardziej szczegółowo jego znaczenie.
Oznaczenie rozdzielacza:
- E – elektroda przeznaczona do spawania łukowego;
- 46 – gwarantowana minimalna wytrzymałość na rozciąganie (zgodnie z GOST 9467-75);
- A – elektrody typu ulepszonego;
- U – elektrody mają zastosowanie do spawania stali konstrukcyjnych (węglowych i niskostopowych) o maksymalnej wytrzymałości na rozciąganie do 600 MPa;
- D2 – grubość powłoki odpowiada 2. grupie;
Oznaczenia mianowników:
- 43 2 (5) – charakterystyka szwu i metalu spoiny;
- B – zgodnie z powyższą tabelą rodzajów powłok, odpowiada głównemu typowi;
- 1 – położenie przestrzenne dopuszczalne podczas spawania;
- 0 – prąd stały o odwrotnej polaryzacji.
Przy oznaczaniu elektrod przeznaczonych do spawania stali konstrukcyjnych (węglowych i niskostopowych) o maksymalnej wytrzymałości na rozciąganie do 600 MPa, nie umieszcza się kreski po literze „E” (w mianowniku).
Zgodnie z GOST 9466-75 elektrody metalowe wytwarzane metodą zaciskania do wykonywania ręcznego spawania łukowego stali i napawania warstw zewnętrznych (powierzchniowych) o specjalnych właściwościach są oznaczone odpowiednim oznaczeniem literowym i są podzielone na klasy:
- do spawania stali węglowych i niskostopowych (o wytrzymałości na rozciąganie do 600 MPa) – oznaczenie „U”;
- do spawania stali stopowych (wytrzymałość powyżej 600 MPa) – oznaczenie „L”;
- do spawania stali stopowych o wysokiej żaroodporności – oznaczenie „T”;
- do spawania stali wysokostopowych o specjalnych właściwościach – oznaczenie „B”;
- do napawania warstw wierzchnich o specjalnych właściwościach – oznaczenie „H”.
Elektrody przeznaczone do spawania stali wysokostopowych są podzielone na klasy w zależności od składu chemicznego i właściwości mechanicznych osadzanego metalu: istnieje 49 rodzajów takich elektrod (zgodnie z GOST 10052-75), oznaczonych indeksem „E”, po którym następują cyfry i litery. Liczby za indeksem (dwa) informują o zawartości węgla (średnio w setnych procentach) w osadzonym metalu. Podaje się następujące oznaczenia literowe pierwiastków chemicznych (na oznaczeniu nie ma cudzysłowu): azot – „A”, niob – „B”, wolfram – „B”, mangan – „G”, miedź – „D”, molibden – „M”, nikiel – „N”, tytan – „T”, wanad – „F” i chrom – „X”. Jeśli średnia zawartość pierwiastków chemicznych w osadzonym metalu jest mniejsza niż 1,5%, liczby po oznaczeniu literowym nie są ustawione.
Możliwe pozycje przestrzenne podczas spawania są wskazane w następujący sposób:
- jeżeli dla tego typu elektrod dopuszczalne jest spawanie we wszystkich pozycjach – „1”;
- wszystkie pozycje z wyjątkiem spawania w pozycji góra-dół – „2”;
- tylko dla położenia poziomego na płaszczyźnie położonej pionowo, dla położenia pionowego od dołu do góry i dla położenia dolnego – „3”;
- tylko dla pozycji dolnej i dolnej w łodzi – „4”.
Elektrody są podzielone na kilka grup
Grupa elektrod do spawania stali węglowych i niskostopowych
Elektrody zaliczane do tej grupy służą do spawania stali węglowych (zawartość węgla do 0,25%) oraz stali niskostopowych o maksymalnej wytrzymałości na rozciąganie nie większej niż 590 MPa. Ta grupa elektrod łączy w sobie następujące właściwości złącza spawanego i właściwości mechaniczne stopiwa: udarność i wydłużenie, kąt zgięcia i ostateczną wytrzymałość na rozciąganie.
Te właściwości elektrod decydują o ich klasyfikacji w ramach grupy (przy oznaczaniu liczb po literze „E” informują o najmniejszej wytrzymałości na rozciąganie spoiny lub metalu spoiny, w kgf / mm2):
- prace spawalnicze na stalach o maksymalnej wytrzymałości na rozciąganie poniżej 490 MPa (E38, E42, E46 i E50);
- prace spawalnicze na stalach o wysokich wymaganiach udarności i wydłużenia względnego stopiwa (E42A, E46A i E50A);
- prace spawane na stalach o maksymalnej wytrzymałości na rozciąganie większej niż 490 MPa, ale nie większej niż 590 MPa (E55 i E60).
Grupa elektrod do spawania stali i stopów wysokostopowych
W ramach grupy elektrody, których celem jest spawanie stopów na bazie niklu i żelazo-niklu, a także stali wysokostopowych, dzielimy na:
- przeznaczony do spawania stali i stopów żaroodpornych (żaroodpornych);
- przeznaczony do spawania stali i stopów odpornych na korozję.
Zgodnie z warunkami GOST 10052-75 elektrody przeznaczone do spawania stali wysokostopowych i stopów o odporności na korozję, odporności na ciepło i ciepło są klasyfikowane zgodnie z właściwościami mechanicznymi stopiwa i składem chemicznym osadzonego metalu na 49 typów. W przypadku większości elektrod przemysłowych właściwości stopiwa są określane przez specyfikacje producenta..
Elektrody przeznaczone do spawania stopów wysokostopowych i stali charakteryzują się istotnymi różnicami w charakterystyce osadzanego metalu i składzie chemicznym od właściwości i składu spawanych przez nie metali. Aby dokonać najlepszego wyboru, konieczne jest uzyskanie podstawowych parametrów eksploatacyjnych złączy spawanych (odporność na korozję i właściwości mechaniczne, żaroodporność i żaroodporność) oraz odporność spoiny na pękanie.
Spawanie stali i stopów wysokostopowych odbywa się elektrodami z powłokami rutylowymi, zasadowymi i rutylowo-zasadowymi. Takie elektrody charakteryzują się dużą szybkością topnienia i stapiania dzięki prętom wykonanym ze stopów i stali wysokostopowych w porównaniu z elektrodami przeznaczonymi do spawania stali niskostopowych, stopowych i węglowych – chodzi o to, że elektrody do spawania stopów i stali wysokostopowych mają duży opór elektryczny i niskie przewodnictwo cieplne. Te same właściwości wymagają spawania prądem spawania o zmniejszonych wartościach oraz redukcji długości elektrod, samo spawanie odbywa się głównie pod prądem stałym o odwrotnej polaryzacji..
Grupa elektrod do spawania stopowych stali konstrukcyjnych (o dużej i dużej wytrzymałości)
Elektrody z tej grupy służą do spawania o maksymalnej wytrzymałości na rozciąganie powyżej 590 MPa. Spawanie takich gatunków stali odbywa się na dwa sposoby: po spawaniu szwy poddawane są obróbce cieplnej lub nie jest przeprowadzane.
Obróbka cieplna szwów spawanych pozwala na uzyskanie połączeń spawanych o jednakowej wytrzymałości. Istnieje pięć rodzajów elektrod (zgodnie z GOST 9467-75) przeznaczonych do spawania tego typu stali (E70, E85, E100, E125 i E150). Według GOST zdeponowany metal nie może zawierać więcej niż 0,030% siarki i 0,035% fosforu..
Ważna uwaga: przed wykonaniem prac spawalniczych na konstrukcjach, których praca zakłada występowanie ekstremalnych warunków, należy zwrócić szczególną uwagę na skład chemiczny elektrody oraz metalu, który będzie przez nią spawany (skład chemiczny można określić na podstawie dokumentacji regulacyjnej lub skorzystać z danych ogólnych z pełnego oznakowania elektrod).
W przypadku, gdy nie ma szczególnej potrzeby wykonywania połączeń o jednakowej wytrzymałości podczas spawania, można zastosować elektrody, które mogą zapewnić austenityczną strukturę metalu szwu. Uzyskane w ten sposób połączenia spawane mają zwiększoną odporność na pękanie, a charakterystyczną cechą stopiwa będzie wiązkość i plastyczność. Ten rodzaj elektrod może być stosowany do spawania stali odmiennych i wysokostopowych z uwzględnieniem wszystkich cech takich elektrod stworzonych do spawania stali wysokostopowych podczas spawania..
Elektrody spawalnicze
Do tworzenia warstw powierzchniowych przez napawanie łukowe (z wyjątkiem warstw napawania na metalach nieżelaznych) istnieje wyspecjalizowana grupa elektrod wytwarzanych zgodnie z GOST 10051-75 i GOST 9466-75.
W tej grupie znajdują się 44 rodzaje elektrod (np. E-16G2XM, E-110X14V13F) sklasyfikowane według twardości (w normalnej temperaturze) i właściwości osadzanego metalu (jego skład chemiczny). Charakterystyka osadzonego metalu elektrod jest określana w wielu przypadkach zgodnie ze specyfikacjami każdego producenta..
Zgodnie z charakterystyką operacyjną osadzanego metalu i wybranym systemem stopowym, elektrody do napawania można podzielić (konwencjonalnie) na sześć grup, które tworzą osadzany metal:
- niskowęglowy, niskostopowy, o dużej odporności na obciążenia udarowe i tarcie dwóch metali;
- średniowęglowe niskostopowe, o dużej odporności na obciążenia udarowe, z tarciem dwóch metali w normalnych i podwyższonych temperaturach (do 600-650 ° C);
- węglowe (wysokostopowe), odporne na ścieranie i obciążenia udarowe;
- węgiel wysokostopowy o podwyższonej odporności na wysokie temperatury (650-850 ° C) i wysokie ciśnienia;
- wysokostopowy o strukturze austenitycznej, który posiada wysoką odporność na korozję i erozję oraz tarcie dwóch metali w wysokich temperaturach (do 570-600 ° C);
- utwardzany dyspersyjnie, wysokostopowy, wysoce odporny na szczególnie trudne odkształcenia i warunki temperaturowe (910-1100 ° C).
Prace przy napawaniu metali wykonywane są specjalnymi technologiami, które mogą obejmować obróbkę cieplną (wstępną i towarzyszącą) itp. – w oparciu o stan i skład chemiczny metali (podłoża i osadzonych). Ścisłe przestrzeganie technologii pozwala na uzyskanie spawanych powierzchni metalowych o określonych właściwościach użytkowych.
Grupa elektrod, za pomocą których wykonuje się spawanie na zimno i napawanie wyrobów żeliwnych
Takie elektrody pozwalają skorygować wady występujące w odlewach żeliwnych, w tej samej grupie znajdują się elektrody stosowane przy naprawach i renowacji zużytych urządzeń. Istnieje możliwość wykorzystania elektrod do spawania na zimno przy wykonywaniu konstrukcji metodą wtrysku spawanego.
Za pomocą elektrod z tej grupy można uzyskać stopiwo o określonych właściwościach – stal i stopy na bazie niklu, stop żelaza i niklu, miedź itp..
Spawanie stali żaroodpornych – używane elektrody
Stale żaroodporne (gatunki TsL-17, TsL-39, TML-1U, TML-3U, TsU-5, OZS-11 itp., Zdolne do pracy w wysokich temperaturach – do 550-600 ° C) są spawane specjalnymi elektrodami, których główne właściwości to właściwości chemiczne stopiwa i właściwości mechaniczne stopiwa w normalnej temperaturze. Przed rozpoczęciem spawania ważne jest, aby wziąć pod uwagę maksymalny rozmiar temperatury roboczej, jej zgodność z obliczonymi wskaźnikami długotrwałej wytrzymałości stopiwa.
Zgodnie z warunkami GOST 9467-75 istnieje dziewięć rodzajów elektrod (E-09M, E-09MX, E-09x1M, E-05x2M1, E-09x1M1NFB, E-10x3M1BF, E-10x5MF) z powłoką podstawową i rutylową, których specjalizacja (zgodnie z charakterystyka chemiczna i właściwości mechaniczne spoiny i stopiwa) polega na spawaniu stali żaroodpornych.
Ponadto spawanie stali żaroodpornych można wykonywać za pomocą elektrod, które nie podlegają GOST 9467-75 – pod warunkiem, że są one przeznaczone do spawania ze stalami innych klas (na przykład elektrodami klasy ANZhR-1, których głównym celem jest spawanie różnych stali).
Podczas spawania stalami żaroodpornymi z reguły są one wstępnie podgrzewane, a po zakończeniu spawania obróbka cieplna.
Spawanie metali nieżelaznych – kilka szczegółów
Podczas spawania miedzi i jej stopów ważne jest uwzględnienie dużej aktywności tego metalu w interakcji z gazami (przede wszystkim z wodorem i tlenem). Konsekwencją tych reakcji mogą być mikropęknięcia i tworzenie porów w stopiwie, którym można zapobiec jedynie poprzez pracę z odtlenioną miedzią. Przed rozpoczęciem spawania elektrody należy dobrze wypalić, a miejsca na szwy na spawanych elementach oczyścić do pojawienia się metalicznego połysku, z całkowitym usunięciem tlenków, tłuszczów, zanieczyszczeń itp. Główną trudnością w spawaniu części z brązu jest ich wysoka kruchość i spadek właściwości wytrzymałościowych po podgrzaniu; podczas spawania konstrukcji mosiężnych cynk aktywnie odparowuje.
Aluminium i jego stopy są silnie utleniające – gęsty film tlenkowy na powierzchni spawanych elementów jest wysoce ogniotrwały. Powierzchnię jeziorka spawalniczego można również pokryć warstwą tlenku glinu, który zakłóca proces spawania – zakłóca tworzenie się spoiny, przyczyniając się do pojawienia się niespawanych obszarów i niemetalicznych wtrąceń w stopiwie. Konieczne jest usunięcie filmu tlenkowego – rozwiązaniem tego problemu przy spawaniu ręcznym będzie wprowadzenie do kompozycji powłokowej elektrod fluorków i soli chlorków metali alkalicznych (ziem alkalicznych), co w stanie stopionym pomoże usunąć film i utrzymać stabilny łuk.
Twardość i wytrzymałość niklu, zwłaszcza jego stopów, które (w zależności od składu) charakteryzują się wysoką odpornością na korozję, żaroodporność i żaroodporność, czynią go atrakcyjnym materiałem konstrukcyjnym. Jednak podczas spawania elementów konstrukcyjnych wykonanych z tego metalu (jego stopów) pojawiają się trudności ze względu na zwiększoną wrażliwość niklu na zanieczyszczenia, zwłaszcza na rozpuszczone gazy (wodór, tlen oraz w większym stopniu na azot), a także na pojawienie się gorących pęknięć. Istnieje możliwość zapobiegania powstawaniu porów i pojawianiu się pęknięć poprzez stosowanie elektrod spawalniczych o wysokiej czystości oraz elementów spawalniczych wykonanych z niklu (jego stopów), zwracając większą uwagę na wstępne przygotowanie do spawania.
Bądź pierwszy, który skomentuje ten wpis