Jak i co malować metal na rdzę

Treść artykułu

• Jaki jest problem z rdzą
• Przy malowaniu bez zdzierania jest możliwe
• Przygotowanie powierzchni
• Aplikacja podkładu
• Dobór i nakładanie farby

Większość emalii ochronnych wymaga przygotowania powierzchni metalowych przed nałożeniem, co nie zawsze jest możliwe. W niektórych przypadkach dozwolone jest stosowanie specjalnych rodzajów farb, które nie wymagają usuwania rdzy. Opowiemy o takich farbach i lakierach oraz o szczegółach ich stosowania na metalu na rdzę.

Jaki jest problem z rdzą

Rdzewienie konstrukcji stalowych to wieloetapowy proces obejmujący do kilkunastu zachodzących w siebie reakcji chemicznych. Istnieją trzy warunki wstępne pojawienia się rdzy: obecność tlenu, wody w dowolnej postaci i pewnych zanieczyszczeń w stopionej stali. To właśnie obecność węgla lub siarki w składzie stali przyczynia się do zniszczenia warstwy powstałej rdzy i odsłaniania coraz to nowych warstw metalu. Proces można znacznie przyspieszyć w obecności soli lub przy zwiększonej kwasowości. Źródłem tych ostatnich mogą być roztwory węglanu i kwasu siarkowego w wilgoci atmosferycznej.

W przeciwieństwie do pasywacji, rdza nie hamuje dalszego utleniania stali. Struktura rdzy jest luźna i higroskopijna, co przyczynia się do szybkiego gromadzenia się wilgoci i jej zatrzymywania. Zatem wraz ze wzrostem warstwy zardzewiałej przebieg procesów utleniania przyspiesza: zarówno ze względu na zmniejszenie konwencjonalnej grubości metalu, jak i ze względu na wydłużenie czasu kontaktu z wodą i tlenem.

Zwykle malowanie metalu na rdzę nie ma sensu. W porach gromadzi się pewna ilość wilgoci i powietrza, co wystarcza, aby rdzewienie przebiegało nawet po obróbce. Gęstość rdzy jest mniejsza niż stali, więc pod warstwą farby generowane są duże naprężenia – przetworzony metal stale się rozszerza. Powłoka szybko pokrywa się siatką spękań przelotowych i fruwa wokół, wystarczające uszkodzenie warstwy farby w co najmniej jednym miejscu.

Przy malowaniu bez zdzierania jest możliwe

Ogólny kompleks przygotowania wyrobów metalowych do malowania obejmuje czyszczenie, szlifowanie, malowanie podkładem i warstwę ochronnej emalii. Jednak czyszczenie nie zawsze jest możliwe, w niektórych przypadkach łatwiej jest nałożyć powłokę o specjalnych właściwościach. Spróbujmy to rozgryźć.

Pierwszym kryterium wpływającym na możliwość malowania na rdzę, które rozważaliśmy powyżej, jest gęstość warstwy rdzy. Dokładniej mówiąc, zdolność produktu do gromadzenia aktywatorów korozji. Z biegiem czasu rośnie różnorodność i zawartość aktywnych związków chemicznych, dlatego nawet przy braku tlenu i wilgoci w środku nadal będą zachodzić reakcje. Nie da się przewidzieć, jak lakier zachowa się w takich warunkach eksploatacyjnych.

Kolejnym ważnym czynnikiem jest jakość powierzchni. Mała jednorodna warstwa rdzy, podobnie jak proszek proszkowy, pozwala farbie wniknąć w powierzchnię metalu i mocno przylegać do „bryły” produktu. Ale obecność pęcherzy i rozwarstwień na zardzewiałej warstwie prawie na pewno doprowadzi do zniszczenia powłoki ochronnej. Pozostałości oleju mają negatywny wpływ: jeśli walcowany produkt nie został odtłuszczony, zanieczyszczenia olejowe mogą mieć nieprzewidywalny wpływ na warstwę ochronną.

Przygotowanie powierzchni

Sprawnie podeszliśmy do faktu, że zardzewiałe wyroby stalowe wymagają minimalnej obróbki przed malowaniem. Jak przygotować produkty – zależy od ich stanu.

Powierzchnie zniszczone małymi plamkami lub nawet cienkimi warstwami wymagają odpylenia i odtłuszczenia. Wystarczy je przetrzeć szmatką obficie zwilżoną rozpuszczalnikiem. Dobrym rozwiązaniem jest również użycie odtłuszczaczy w aerozolu: zawierają one inhibitory korozji, aby zmniejszyć reaktywność pod warstwą ochronną do zera..

Silnie zardzewiałe powierzchnie należy czyścić ręcznie: odpryskiwać duże odłamki, zeskrobać skrobakiem, a następnie wyrównać dziury i małe łuski metalową szczotką. Nie ma potrzeby polerowania na połysk: powierzchnia może być pokryta rdzą, ale ostatnia warstwa powinna być gęsta, trwała i jeśli to możliwe równa.

Warunkiem wstępnym przed malowaniem na rdzę jest dokładne wysuszenie części. Jeśli to możliwe, produkt należy przechowywać w warunkach pokojowych o wilgotności 40–50% i temperaturze 20–25 ° С. W przypadku trwałego utrwalenia produktu w plenerze – malowanie zalecić po 3-4 dniach ekspozycji przy ciepłej słonecznej pogodzie. Im więcej wilgoci ma czas na odparowanie z zardzewiałej warstwy, tym mniejsze będzie ryzyko przedwczesnego uszkodzenia powłoki.

Aplikacja podkładu

Istnieje kilkanaście sposobów nakładania farby bez usuwania rdzy. Większość z tej grupy technologii obejmuje fabryczne metody obróbki i przygotowania produktów, z reguły mówimy o ochronnej obróbce ciężkich konstrukcji metalowych do budowy. Prywatnie możesz skorzystać z dwóch opcji:

1. Pokryć drogą dwuskładnikową farbą, uprzednio obrobioną środkiem pasywującym, zwykle zawierającym kwas fosforowy.
2. Otwieranie uniwersalnym podkładem odpowiednim do nakładania na rdzę, a następnie malowanie emalią alkidową lub poliuretanową.

Praktyczna różnica między tymi dwiema metodami polega na koszcie materiałów i trwałości powłoki ochronnej. Farby dwuskładnikowe nakładane są grubszą warstwą i tworzą trwałą powłokę. W przeciwieństwie do konwencjonalnych emalii taka powłoka nie pozwala nawet na minimalną wymianę gazową; powietrze i para wodna nie wnikają w rdzę. Ponadto farba ma wyższą twardość, a jednocześnie pozostaje elastyczna, jest w stanie wytrzymać nawet bardzo duże pęcznienie rdzy. W tym przypadku warstwa skorodowanego żelaza jest stale zagęszczana, a reakcja zanika..

Niedrogi rodzaj powłoki w postaci podkładu i emalii zapewnia zachowanie produktu nie dłużej niż 2-3 lata i wymaga regularnego odnawiania. Ta ostatnia polega na oczyszczeniu i odtłuszczeniu warstwy szkliwa, a następnie nałożeniu kolejnej. Istota jest taka sama: z czasem grubość warstwy farby staje się wystarczająco duża, aby zapewnić całkowitą izolację produktu od wpływów atmosferycznych.

Dobór i nakładanie farby

Wszystkie farby i lakiery przeznaczone do powierzchni surowych muszą mieć trzy cechy:

1. Odporność na warunki atmosferyczne, tworzenie się filmu o grubości co najmniej 150 mikronów.
2. Zdolność do zahamowania korozji (zahamowania).
3. Możliwość modyfikacji składu istniejącej warstwy rdzy w celu częściowej pasywacji.

Jak już powiedzieliśmy, grubość powłoki zależy od rodzaju farby, odporności na różne wpływy – od jakości i czystości chemicznej podłoża. Farba odporna na warunki atmosferyczne może być oparta tylko na rozpuszczalnikach organicznych. Ale w przypadku różnego rodzaju dodatków i dodatków sytuacja jest indywidualna..

Za idealny wynik działania powłoki ochronnej uważa się zerową wydajność odczynnika podczas dezaktywacji rdzy. Wszystkie wprowadzone substancje muszą całkowicie przereagować, tworząc jako produkt wyjściowy związki obojętne chemicznie. W rzeczywistości jest to niemożliwe, ponieważ skład rdzy jest zawsze inny, zależy to od środowiska i gatunku stali oraz warunków jej utrzymania..

Opracowanie optymalnych proporcji dodatków jest bardzo trudne, dlatego nie ujawniono ich dokładnego składu. Możesz ocenić jakość po złożoności efektów, najlepsze wskaźniki to:

• Pasywatory i modyfikatory górnej warstwy.
• Promotory przyczepności działające nie tylko na styku rdzy z powłoką, ale także w głębi.
• Substancje czynne, które wiążą napływający tlen.
• Wysokiej jakości rozpuszczalniki, które zapewniają głębokie wnikanie farby i podkładu w pory.

Ostatecznie wynik zależy bezpośrednio od jakości materiałów lakierniczych. Głupotą jest oczekiwać, że tanie farby emaliowane, takie jak PF-266, zapewnią wysokiej jakości i niezawodną długoterminową ochronę. Aby zabezpieczyć się przed rozwojem istniejącej korozji, nadają się tylko farby odporne na warunki atmosferyczne i specjalne, których oznaczenie po kodzie literowym oznacza odpowiednio cyfrę 1 lub 5 za pomocą myślnika. Farby alkidowe i emalie poliuretanowe są najbardziej odpowiednim rodzajem podłoża odpornego na korozję..

Jeśli chodzi o sposób aplikacji, większość farb emaliowych jest pod tym względem uniwersalna. Na etykiecie niezmiennie znajdują się piktogramy określające dopuszczalność pracy wałkiem, pędzlem i natryskiem, dlatego ostatecznego wyboru należy dokonać na podstawie wielkości i kształtu przetwarzanych produktów.