Treść artykułu
- Kilka ogólnych pytań
- Cechy tworzenia podsystemu
- Przygotowanie podszewki do okładziny
- Poszycie ram
- Wykończenie szczelin i przyczółków
W obliczu drewnianej klapy odnosi się do tych operacji budowlanych, które może wykonać mistrz na prawie każdym poziomie. Nie potrzebujesz do tego skomplikowanego narzędzia ani specjalnych umiejętności. Tymczasem w tym przypadku istnieje kilka niuansów, które są najlepiej znane przy rozpoczynaniu pracy..
Wykończenie jest zawsze mniej czasochłonne niż przygotowanie, a także psychologicznie znacznie przyjemniejsze niż ciężka praca, ponieważ poczynione wysiłki są wreszcie widoczne. Nawet zatrudniając ludzi do napraw, chcę coś zrobić własnymi rękami. Pokrycie powierzchni drewnianymi klapami odnosi się do tych operacji budowlanych, które może wykonać mistrz o prawie każdym poziomie profesjonalizmu. Aby to zrobić, nie musisz mieć skomplikowanego narzędzia elektrycznego i mieć specjalne umiejętności, jak na przykład wymaga praca szpachlówki. Tymczasem w tym przypadku istnieje kilka niuansów, które są najlepiej znane przy rozpoczynaniu pracy..
Kilka ogólnych pytań
Drewniana okładzina jest stosowana bez problemu do okładania wszelkich konstrukcji budowlanych, ale najczęściej są to ściany, sufity, skarpy, w tym w pomieszczeniach wilgotnych. W większości przypadków montaż okładziny odbywa się wzdłuż ram, ale teoretycznie można ją przymocować do solidnych, dobrze wyrównanych płaszczyzn. Przykładowo, na otynkowanej ścianie dopuszcza się łączony montaż: klej (np. „Płynne gwoździe”) i mechaniczne mocowanie otwarte za pomocą kołków (korek nie powinien być „grzybem”, ale „potem” – następnie zamykany drewnianym kołkiem). Również clapboard może osłonić konstrukcje otaczające ramy, na przykład ścianki działowe, ściany zewnętrzne domów kanadyjskich, drewniane podłogi, klatki schodowe, krokwie dachowe.
Relatywnie duże samoloty najlepiej jest przykrywać łącznikiem trzech osób: jedna przycina i karmi lamele, a dwie zajmują się ich montażem – ustawieniem i mocowaniem każdego elementu. Doświadczony finiszer poradzi sobie samodzielnie, nawet na suficie, ale nie jest to do końca wygodne.
Logiczne jest rozpoczęcie okładziny pomieszczenia od sufitu, aby następnie zamknąć miejsca, w których okładzina przylega do otaczających konstrukcji okładziną ścienną. W przeciwnym razie będziesz musiał przeprowadzić skomplikowane pomiary i regulacje u góry, tylko skomplikuj i tak już trudne zadanie dla siebie. Ściany lepiej jest schować oddzielnie, jedna po drugiej, aby na końcu uzyskać tylko jeden „ścięty” narożnik. Jeśli chodzi o ramy tych ścian, lepiej jest je montować od razu dla całego pomieszczenia (trzeba będzie wtedy uporządkować tylko narożniki), tak aby emisje materiału podczas wiercenia nie odkurzyły i nie plamiły drewna.
Możesz wybrać dowolny kierunek podszewki, która jest używana wewnątrz, w tym ukośna lub „jodełka”. Uważa się jednak, że w pomieszczeniach o zmiennym reżimie wilgotności opcja pionowa będzie bardziej preferowana, tak aby ewentualna kondensacja mogła spływać w bruzdach z tyłu podszewki bez gromadzenia się. Stojąc twarzą do konstrukcji na ulicy, stosuj tylko układ poziomy, przede wszystkim „rowkuj w dół”, aby wilgoć opadów pod wpływem grawitacji nie dostała się do szwów.
Cechy tworzenia podsystemu
Jako elementy nośne ramy zwykle stosuje się tarcicę. Z reguły jest to listwa sosnowa o bokach przekroju od 30 do 50 mm. Elementy nośne muszą być suche, równe, wolne od sęków i uszkodzeń biologicznych. Należy zwrócić uwagę, że metalowy podsystem, który jest używany w pracach z płyt gk (UD, CD), może również pełnić rolę ramy do montażu okładziny. Profile ocynkowane w porównaniu z listwą drewnianą mają dokładniejszą geometrię, odporność na zmiany wilgoci, są trwalsze i nie są narażone na działanie szkodników. Dlatego metal będzie idealnym rozwiązaniem dla ulicy i niektórych „mokrych” pomieszczeń.
W każdym razie lepiej jest przymocować zarówno drewnianą, jak i metalową ramę do podstawy za pomocą prostych wieszaków (perforowanych wsporników w kształcie litery U). „Pion” umożliwia mocowanie do powierzchni dowolnego materiału. Na bezpośrednim zawieszeniu możesz idealnie ustawić samolot, w tym w znacznej odległości od konstrukcji wsporczych, na przykład, jeśli chcesz zaizolować ściany lub je wyrównać. Ta metoda mocowania i wyrównywania jest szybsza, dokładniejsza i bardziej niezawodna niż mocowanie listew w korpusie za pomocą podkładek dystansowych..
Optymalna odległość między wspornikami mieści się w przedziale 600–1000 mm, w zależności od przekroju prowadnic. Odległość między elementami nośnymi ramy (belkami lub profilami) zależy od grubości okładziny. W przypadku grubych lameli odpowiednia może być nawet odległość około 800 mm, a dla „standardowych” okładzin o grubości nieco większej niż centymetr, lepiej ograniczyć się do 500-600 milimetrów wzdłuż osi.
Konieczne jest bardzo ostrożne ustawienie płaszczyzn do montażu podszewki. Faktem jest, że podszewka jest kawałkiem i materiałem zszywanym, dlatego przy różnicach w poziomie lub pionowości podsystemów w rogach można zobaczyć brzydkie kliny. Każda płaszczyzna musi być zmontowana zaczynając od skrajnych prowadnic, a następnie za pomocą gwintów ostrzegawczych ustawić pręty / profile pośrednie. Jakość wykonania gotowych ram należy sprawdzić we wszystkich kierunkach za pomocą długiej reguły (2-2,5 metra).
Zaleca się, aby przed okładziną drewniane elementy ościeżnic zabezpieczyć środkami hydroizolacyjnymi (zewnętrznymi) oraz środkami ochrony biologicznej.
Jeśli wnęki ram zawierają izolację / izolatory akustyczne, to odpowiednie materiały muszą być bezpiecznie przymocowane do podstawy, a między tyłem okładziny a wypełnieniem musi pozostać szczelina co najmniej 10 mm, aby zapewnić wentylację konstrukcji. Jeśli okładzina jest stosowana jako okładzina w wentylacyjnym systemie elewacyjnym, wówczas ta szczelina jest o rząd wielkości większa, a do jej organizacji stosuje się kratownicę o grubości 30-40 mm.
Przygotowanie podszewki do okładziny
Na kilka dni przed rozpoczęciem licowania okładzinę należy dostarczyć do obiektu, aby drewno dostosowało się do warunków temperaturowo-wilgotnościowych. Wszystkie opakowania powinny być otwarte.
Konieczne jest uporządkowanie podszewki, aby odłożyć lamele z krytycznymi defektami. Dzięki temu uchronisz się przed faktem, że brzydkie lub wadliwe plansze, niespodziewanie ujawnione w ostatnich paczkach, spadną w widoczne miejsca. Podszewkę o problematycznej geometrii (na przykład w formie łuku) można przeciąć i przejechać po drzwiach, pod oknem, po zboczach. To samo robimy z lamelami, które mają lokalne wady lub szyjemy je w niepozornych lub specyficznych miejscach. A jednak jeśli jest deska z uszkodzonym kolcem, można zacząć od niej przycinać samolot, jeśli rowek jest złamany, kończymy samolot tą lamelą.
Lepiej jest przecinać podszewkę elektryczną piłą ukośną, ale w razie potrzeby wystarczą piły ręczne z drobnym zębem. Wyrzynarka poradzi sobie z przycinaniem, ale jest szczególnie dobra, jeśli musisz na przykład rozerwać lamelę, aby zamontować narożnik. Należy pamiętać, że należy używać brzeszczotów do „czystego cięcia” (zęby są małe, lekko osadzone, skierowane w dół), lepiej, jeśli podeszwa wyrzynarki ma wyściółkę polimerową, ponieważ metal może pozostawić czarne ślady na jasnym miękkim drewnie.
Długość każdej lameli można regulować prawie całkowicie (z kilkumilimetrowymi przerwami), ponieważ nawet w upale sauny liniowa rozszerzalność cieplna drewna jest bardzo nieznaczna i nie będzie miała negatywnego wpływu.
Dla każdego płaszczyzny w specjalny sposób przygotowywana jest pierwsza zainstalowana płyta okładzinowa (szczególnie z wyraźnym szwem – profile euro, soft-line). Aby zapobiec tworzeniu się wgłębienia w narożniku, co dodatkowo zakłóca konstrukcję połączenia, w lameli wycina się rowek, często tuż przed początkiem głównej płaszczyzny lameli.
Poszycie ram
Okładzina pionowa zaczyna się w narożniku już pokrytej płaszczyzny. Okładzinę poziomą należy rozpoczynać od sufitu i przesuwać na podłogę, natomiast okładzinę układać wpustem w dół. Czyli w najbardziej widocznym miejscu (interfejs ściana / sufit) wszystko na pewno będzie piękne, a wszelkie problemy poniżej można zamknąć cokołem.
Nowoczesna podszewka euro ma dość głębokie zazębienie rowka z kolcem, dzięki czemu nie jest konieczne wciskanie lamelek do końca, tym bardziej wykańczanie ich przez przedłużenie. Taki przebieg pozwala na utrzymanie poziomu każdego elementu okładziny oraz wyrównanie drobnych nierówności poszczególnych lameli, stopniowe „zjadanie” różnic w horyzoncie czy wertykalności. Dzięki poziomemu poszyciu łatwo będzie wyrównać szwy sąsiednich płaszczyzn. Z drugiej strony istnieje niebezpieczeństwo „zapełnienia” szwów lub powstania powtarzającego się łuku. Dlatego co 2-3 deski należy nałożyć długi poziom na końce okładziny, sprawdzić równość linii szwu, a także jej poziomą lub pionową.
Mocowanie podszewki do ramy w większości przypadków odbywa się za pomocą metalowych zacisków. Ich standardowy rozmiar dobiera się w zależności od grubości kołnierza rowkowego. Nasza strona zaleca, na wszelki wypadek, mieć pod ręką rozmiar o jeden rozmiar większy niż to konieczne, ponieważ czasami na rowkach występują przypadkowe zgrubienia (z powodu niedoskonałego frezowania), na które po prostu nie można założyć zwykłych elementów złącznych. Kleimer jest zaczepiany w rowku płytki za pomocą zszywki i przybijany do listwy przy pomocy małych gwoździ (15–20 mm). W saunach i na zewnątrz lepiej jest używać miedzianych lub anodowanych gwoździ, które nie rdzewieją. Wielu rzemieślników woli używać wkrętów samogwintujących do mocowania bloków (nawet w przypadku drewnianych podsystemów). Odpowiednie są wkręty z małym łbem pod wpuszczanym łbem (łby wciskane są w pręt przez cienki metal cleaimeru, nie można ich łączyć ze sztywnymi podkładkami). 11-milimetrowe analogi słynnych „pchełkowatych” działają tutaj normalnie, tylko na drewno i bez wiertła na końcu. W przypadku zastosowania podsystemu metalowego nie ma alternatywy dla wkrętów samogwintujących LN o długości 9 mm.
W staroświecki sposób, w sposób ukryty, okładzinę mocuje się gwoździami, wbija się je pod kątem, przez oczko wpustu. W tym przypadku doboynik jest wykonany z grubego dziewięćdziesiątego setnego gwoździa lub z odłamanego wiertła perforującego 6 mm. Z pewnymi umiejętnościami ta opcja montażu jest dość praktyczna i być może nawet szybsza niż ta „kleimeryczna”, ale uzyskana okładzina będzie wtedy niemożliwa do demontażu bez zniszczenia rowków.
Mocowanie okładziny przez korpus praktycznie się nie stosuje, gdyż szpilki i gwoździe z odgryzionymi nakrętkami znacznie pogarszają wygląd i właściwości użytkowe okładziny, a przecież ukryty montaż jest ważną „cechą” okładziny jako materiału. Tymczasem tak wyspecjalizowane opcje wykładziny jak „bunkier” czy „amerykańska” są często mocowane tylko przez korpus, jedynie wkręty / gwoździe nie są zakryte kołkiem, lecz zakryte rowkiem każdej następnej lameli. Również pierwsza i ostatnia podszewka pojedynczej płaszczyzny jest mocowana przez korpus, a następnie odpowiednie łączniki są zamykane różnego rodzaju dodatkami.
Aby usztywnić narożnik wewnętrzny (szczególnie przy zwiększonej odległości między belkami / profilami nośnymi), segmenty belek prowadzących przykręca się do już osłoniętej płaszczyzny, która uzupełnia obwód ramy. Narożniki zewnętrzne, wnęki i skosy montowane są w zależności od rodzaju systemów płyt gk – pod okładzinę montowany jest nie mocowany do podłoża profil drewniany lub ocynkowany, „łączący” dwie płaszczyzny. Nawiasem mówiąc, jeśli chodzi o zbocza i wszelkie nisze, wskazane jest, aby były krótkie, prostopadłe do głównej płaszczyzny. Schowaj je na końcu, gdy mogą pozostać kawałki podszewki, które już nie są biznesowe dla innych sekcji.
Wykończenie szczelin i przyczółków
Jak już zauważyliśmy, drewno ma bardzo niski współczynnik rozszerzalności cieplnej, ponadto jest to plastyczny, łatwo przetwarzalny materiał. Dlatego w razie potrzeby lamele w miejscach wzajemnego oparcia lub łączenia z innymi konstrukcjami mogą być ściśle dopasowane. Nie każdy jest przygotowany na tak odpowiedzialną i żmudną pracę, dlatego często do nakładania się na siebie spoin i szczelin stosuje się wszelkiego rodzaju dodatki do drewna: narożniki zewnętrzne, narożniki wewnętrzne, płaskie nakładki-łączniki, ozdobne oploty, itp. Wszystkie z reguły mocowane są bezpośrednio do okładziny. , goździki ze spłaszczoną lub zdjętą czapką.
Ponadto wszystkie wewnętrzne narożniki pokoju wyłożonego drewnianą deską można obszyć liną jutową, która jest również mocowana za pomocą ćwieków. Ta opcja jest po prostu niezastąpiona, jeśli wewnętrzne narożniki nie mają prostej linii, na przykład, jeśli okładzina ma reliefową powierzchnię czołową, a także jeśli płaskie lamele są połączone z domem z bali lub, powiedzmy, dzikim kamieniem.
Nowoczesna okładzina o średniej i wysokiej jakości ma dobrze wykończone powierzchnie i nie wymaga dodatkowego szlifowania ani szpachlowania. Podszewka niskiej jakości zgodnie z GOST może zawierać obszary, które zostały szpachlowane przez producenta, można również, wybierając kolor szpachli, samodzielnie naprawić krótkie pęknięcia, łuski, strefy poruszających się sęków w miejscach. Od Ciebie zależy, czy pokryjesz lub nie pokryjesz wykładziny farbami i lakierami i jakich użyć, ale do bardzo gorących pomieszczeń (kąpiel, sauna) lepiej stosować specjalistyczne oleje ochronne.
Bądź pierwszy, który skomentuje ten wpis