Treść artykułu
- Wyznaczanie rodzajów fundamentów
- Wykop
- Wykonanie deskowania części nadziemnej
- Obliczanie i wiązanie zbrojenia
- Wylewanie betonu, skurcz
- Ochrona i izolacja
Wcześniej czy później każdy budowniczy staje przed koniecznością zorganizowania pracy w celu przygotowania fundamentu pod budowę domu. Przy braku praktycznego doświadczenia należy poświęcić czas na zbadanie cech procesów wykonywania szalunków, wiązania zbrojenia, wylewania i zabezpieczania fundamentów betonowych.
Wyznaczanie rodzajów fundamentów
Spójrzmy prawdzie w oczy: nie wszystkie działki mają idealne warunki do budowy domu. Na pierwszy rzut oka wszystko wygląda całkiem różowo: dobra ekologia i wygląd, minimalny hałas, bliskość natury. Ale czasami wyniki badań geologicznych wskazują na znaczną złożoność inżynierską fundamentu domu. Na szczęście w tej chwili wymyślono całkiem sporo odmian fundamentów, a nawet dla bardzo trudnych warunków geomorfologicznych.
Nie ma sensu mówić o fundamentach listwowych. Są przeznaczone do stabilnych suchych gleb o dużej gęstości i są ułożone według najprostszego schematu. Jednak fundamenty z betonu pasmowego mogą mieć różne stopnie zakopania w zależności od warunków klimatycznych. Można również wyróżnić kilka typowych odcinków taśmy: belkowe, w kształcie litery T, trapezowe itp..
Rodzaje fundamentów listwowych: a – wpuszczany; b – płytkie; â – w kształcie litery T (w kształcie litery T); g – gruz trapezowy. 1 – poduszka z piasku; 2 – beton; 3 – okucia; 4 – gruz; 5 – zasypywanie; 6 – obszar ślepy
Fundamenty z palami i rusztami są stosowane na glebach, które nie mają wystarczającej nośności nawet przy normalnej głębokości. W tym wariancie możliwych jest kilka wariantów urządzenia, których złożoność zależy od ilości kondygnacji i cech architektonicznych budynku. W ogólnym przypadku taki fundament jest rodzajem płytkiej taśmy, tylko taśma nie pełni funkcji wspierającej. Rozkłada obciążenie na pale, które spoczywają na głębszej i gęstszej warstwie gleby.
Fundament rusztu palowego: 1 – podpora palowa; 2 – hydroizolacja; 3 – okucia; 4 – grill
Trzecim rodzajem fundamentu domu są konstrukcje płytowe. Stosuje się je, gdy potrzebna jest wysokiej jakości izolacja termiczna lub przy wznoszeniu budynków na gruntach specjalnych: silnie plastycznych, falujących, nasyconych wodą i piaszczystych. Zwykła płyta nie jest niczym szczególnym, jednak w celu zaoszczędzenia materiałów może mieć krzyżową siatkę usztywnień lub zawierać komunikację techniczną lub kanały dla nich.
Fundament płyty: 1 – grunt; 2 – poduszka z piasku i żwiru; 3 – przygotowanie betonu; 4 – płyta fundamentowa; 5 – klatka wzmacniająca
Wykop
Prawie wszystkie rodzaje fundamentów wymagają wykopu. Po pierwsze, ściany wykopów są wygodne w użyciu jako szalunek dla części podziemnej. Po drugie, im głębsza jest płaszczyzna odniesienia, tym mniej poziomego przekroju poprzecznego jest wymagane dla uzyskania wystarczającej stabilności. Głębokość wykopu określają wyniki badań inżynieryjnych i geologicznych.
Wykopy pod fundament można wykonać zarówno ręcznie, jak i metodą koparki. W tym drugim przypadku szerokość łyżki powinna wynosić tylko 75–80% szerokości pasa u góry. Podsumowując, zawsze istnieje ręczne czyszczenie ścian i dna. Następnie dno wykopu przygotowuje się za pomocą nieściśliwego i nieporowatego podłoża: najpierw piasek, a następnie drobny żwir. Minimalna grubość łącznie to 20–25 cm, przy czym zasypka może być grubsza w zależności od wielkości fundamentu i warunków hydrogeologicznych.
Przygotowanie można również wykonać betonem marki M100 lub M150. Pomaga to dokładniej wytrzymać dolną warstwę ochronną zbrojenia, a także bardziej technologicznie zamknąć hydroizolację poziomą i pionową w przypadku piwnicy. Po przygotowaniu dna ściany wykopu przykrywa się folią, ma to na celu zmniejszenie wydzielania mleka cementowego z mieszanki.
Wykonanie deskowania części nadziemnej
Jedną z głównych trudności w budowie fundamentu jest konstrukcja wysokiej jakości i sztywnego szalunku. Przy nieodpowiedzialnym podejściu na tym etapie nie można wytrzymać geometrii fundamentu, co może prowadzić do poważnych problemów w budowie ścian nośnych i dekoracji. Ponadto dość często z powodu niewystarczającej wytrzymałości szalunek pęka, co ostatecznie powoduje uszkodzenie dużej ilości drogiego materiału..
W sumie istnieją trzy rodzaje szalunków: panel, blacha i nieusuwalna pianka. Różnica między dwiema pierwszymi odmianami nie jest duża: w jednym przypadku powierzchnie otaczające tworzy się osłonami z desek o grubości 25 mm lub grubszych – średnio 1 mm dodaje się na każde 5 cm wysokości fundamentu. W wersji blachowej pomosty formowane są ze sklejki, płyty OSB lub płyty wiórowej, wzmocnione od zewnątrz żebrami usztywniającymi. Stosowane są głównie materiały wodoodporne o grubości od 14 do 20 mm. Konieczność stosowania blach podyktowana jest wysokimi wymaganiami dotyczącymi gładkości podłoża fundamentowego, co ma znaczenie zarówno podczas wykończenia, jak i przy montażu hydro i termoizolacji. Dodatkowe atuty to wygoda pracy, duża szybkość montażu i demontażu, możliwość wielokrotnego użytkowania (szalunek ruchomy) i późniejszego użytkowania, często jest to również korzyść ekonomiczna.
Podczas montażu desek deski są rozbijane i wzmacniane pionowymi wstawkami z pręta. Grubość tego ostatniego jest 2 razy większa od deski, szerokość powinna być wystarczająca, aby zachodziła na końce dolników rzędu 80–100 mm z każdej strony. Jeżeli tarcze mają wysokość większą niż metr przy znacznej długości, dodatkowo wzmacniane są poziomymi żebrami o tym samym przekroju co wkładki pionowe.
Najbardziej narażonymi miejscami szalunku są narożniki i dolna strefa. W tych miejscach działa zarówno wysokie ciśnienie statyczne betonu, jak i uderzenie wodne od wypływu mieszanki. Z tego powodu spód szalunku należy docisnąć i wzmocnić za pomocą istniejących żeber usztywniających. Odbywa się to za pomocą kołków (można je ubrać w rękawy z rury MP do ponownego użycia) lub zacisków drucianych, czasami praktykuje się wiązkę zbrojenia z przejściem na zewnątrz. Ważny punkt – metalowe osadzenia pozostają w betonie i nie powinny dotykać zbrojenia roboczego i rozprowadzającego. Między metalowymi prętami należy zachować warstwę ochronną o grubości około 15–20 mm. Podczas dokręcania ściągów dolnej strefy należy włożyć do szalunku tymczasowe podkładki dystansowe o wymaganej długości.
Aby szalunek zachował swoje położenie przestrzenne, jest on wyrywany z ziemi deskami pod kątem 45-60% do poziomu. Deska, osadzona krawędzią, opiera się o kołek lub bezpośrednio w ziemi, jest wybijana, a następnie przykręcana do jednej z pionowych poprzeczek. Niekiedy do stężeń przywiązuje się dodatkowe pasy, które stanowią podparcie dla dolnej strefy, zaleca się również związać ograniczniki w gruncie jednym lub dwoma rzędami desek. Dobrze uszczelnione dno szalunku nie wymaga podparcia, ale ze względów bezpieczeństwa można je zagęścić nasypami z gruntu.
Obliczanie i wiązanie zbrojenia
Dozwolone jest samodzielne obliczanie zbrojenia tylko dla małych konstrukcji betonowych o małej odpowiedzialności. Prawidłowe zaprojektowanie klatki wzmacniającej nie jest łatwym zadaniem i wymaga specjalnej wiedzy. Jednocześnie sprawa nie ogranicza się do samych obliczeń, konieczne jest również poprawne ułożenie i związanie elementów zbrojenia tak, aby po wylaniu betonu zachowały swoje położenie.
Jedna z ogólnych zasad rozmieszczenia zbrojenia jest następująca: ościeżnica dopasowuje się do kształtu konstrukcji betonowej z niewielkim, jednolitym wgłębieniem do wewnątrz, dzięki czemu powstają zewnętrzne ochronne warstwy betonu o grubości 35–50 mm. Im dalej zbrojenie jest oddalone od środka sekcji fundamentowej, tym lepiej spełnia swoje zadanie..
Uważa się, że całkowita zawartość stali w fundamencie nie może być mniejsza niż 0,1% przekroju poprzecznego wyrobów betonowych. Układanie zbrojenia należy przeprowadzić z uwzględnieniem wymagań dotyczących zapewnienia minimalnych warstw ochronnych betonu, które są przewidziane w projekcie. W tym przypadku pomocne będą plastikowe klamry do prętów zbrojeniowych: płaskie kołki do podparcia na spodzie szalunku oraz „gwiazdki” dystansujące ościeżnicę od ścian bocznych.
Wylewanie betonu, skurcz
Ogólnie rzecz biorąc, urządzenie fundamentowe ma następującą kolejność: przygotowanie rowów, montaż szalunku, smarowanie płaszczyzn wewnętrznych, montaż i umieszczenie ramy. Wylewanie betonu jest zwieńczeniem podbudowy, ale nawet tutaj wymagana jest duża uwaga i troska..
Mieszankę można wprowadzić do szalunku na dwa sposoby. Pierwsza – bezpośrednio z betonomieszarki lub betonomieszarki, druga – z przeładunkiem za pomocą pompy do betonu. Przy czysto grawitacyjnym nalewaniu mieszanki do formy fizyczny wpływ na szalunek jest minimalny: zbrojenie tłumi upadek dzięki elastyczności, a małe porcje nie mają wystarczającej masy, aby zepsuć geometrię.
Zupełnie inaczej sytuacja wygląda w przypadku pompowania. Ciecz porusza się gwałtownie i jest na siłę wyrzucana z rękawa w wystarczająco dużych porcjach. Jednocześnie już wylana masa w pełni przenosi wpływ na szalunek, z którego możliwe są zarówno rozbieżności połączeń, jak i pęcznienie przy niewystarczającym wzmocnieniu blach.
Aby uniknąć takich zjawisk, fundament należy wylać po obwodzie: najpierw do połowy lub jednej trzeciej wysokości, a następnie powtórzyć trasę raz lub dwa razy. Przyjmuje się, że optymalna wysokość wylewania wynosi 0,5 metra w jednym przejściu, jednak przy całkowitej wysokości taśmy powyżej 1,5 metra zaleca się odczekać chwilę przed związaniem. W betonowaniu monolitycznym dopuszczalna jest przerwa między warstwami do 20 godzin, przy dłuższym okresie możliwe jest tworzenie się zimnych szwów.
Każdą wylaną warstwę betonu należy zagęścić. Można to zrobić za pomocą ręcznego kołka lub zanurzalnego wibratora. W tym drugim przypadku staraj się nie gorliwie skurczyć w jednym miejscu i zanurzaj końcówkę nie głębiej niż 2/3 wysokości. Jeśli wymagane jest dodatkowe zagęszczenie, lepiej przeprowadzić je zgodnie z tą samą zasadą, co wylewanie: wzdłuż obwodu z przerwami na osiadanie grawitacyjne.
Ochrona i izolacja
Deskowanie często się spieszy do usunięcia, co powoduje otwarcie krawędzi konstrukcji betonowej i przyspiesza parowanie wody. Beton musi utrzymywać wilgotność warstw wierzchnich przez co najmniej 7 dni, a w rdzeniu – do 28 dni. Dlatego też, jeśli szalunek zepsuje się przez 3-5 dni przy dobrej pogodzie, beton będzie musiał być zwilżany kilka razy dziennie. Wczesne zniszczenie szalunku może być podyktowane koniecznością ponownego wykorzystania tarcicy w budownictwie: w tym przypadku nie są one smarowane, ale odrywane przed ostatecznym związaniem powierzchni betonu.
Hydroizolację metodą iniekcji i penetracji wykonuje się przed zakończeniem hydratacji, około 10–12 dni po wylaniu. W przypadku zastosowania izolacji w rolkach lub powłokach beton ma czas na uzyskanie projektowanej wytrzymałości przez cały okres utwardzania. Jak wspomniano powyżej, szalunku nie można w ogóle usunąć, pełniąc funkcje izolacyjne i wodoodporne. W tym przypadku pokłady od wewnątrz są osłonięte specjalnymi materiałami: piankowym tworzywem sztucznym, izolacją szklaną i innymi..
Bądź pierwszy, który skomentuje ten wpis