Treść artykułu
- Klasyfikacja i cel
- Krzemian i ceramika: jaka jest różnica
- Wymiary i tolerancje
- Prywatne i twarzą
- Cegła izolacyjna
- Gatunki ogniotrwałe
W budownictwie prywatnym stosuje się do dwudziestu marek cegieł, podczas gdy bardzo często ten materiał murarski jest używany do innych celów. Czas na kropki „i”: opiszemy zakres najpopularniejszych rodzajów wyrobów z cegły.
Klasyfikacja i cel
Cegła to sztuczny kamień murarski przeznaczony do wykonywania pionowych konstrukcji budowlanych. W związku z tym przeznaczenie cegły jest całkowicie określone przez funkcje konstrukcji budynku i wymagania techniczne dla niej..
Najczęściej spotykaną cegłą jest murowana lub zwykła, przeznaczona do budowy ścian nośnych, przegród wewnętrznych oraz wypełniania konstrukcji otaczających w budynkach opartych na ramie żelbetowej. Podczas układania ścian nośnych głównym wymaganiem dla cegieł jest gęstość i wysoka wytrzymałość na ściskanie. W przypadku przegród wewnętrznych gęstość jest również ważna, ale w celu zwiększenia bezwładności cieplnej. W tym samym celu do wypełnienia konstrukcji szkieletowych można zastosować cegłę pełną, poddaną dodatkowym okładzinom materiałami termoizolacyjnymi, chociaż ostatnio coraz częściej stosuje się mur pustakowy, charakteryzujący się niższą przewodnością cieplną..
Drugi popularny rodzaj cegły przeznaczony jest do wykańczania prac elewacyjnych, budowy ogrodzeń i podpór pod konstrukcje pomocnicze – ogrodzenia, markizy, attyki i inne. Najpopularniejsze w budownictwie cywilnym są pustaki i pustaki porowate, których masa objętościowa może być nawet 2,5 razy mniejsza niż zwykłej cegły. Powszechne są również teksturowane i rozdrobnione cegły, które oprócz właściwości oszczędzających ciepło, nadają murowi wysoką wartość estetyczną. Specjalne rodzaje cegieł – klinkierowe i hiperprasowane, te kamienie są optymalne do wykończenia piwnic budynku ze względu na ich dużą twardość i odporność na uderzenia.
Sporządzenie ogólnej klasyfikacji cegieł jest utrudnione przez brak ujednoliconego systemu znakowania. Wszystkie odmiany są określane przez GOST lub TU, zgodnie z którym wytwarzany jest kamień, podczas gdy każdy standard ma własne wymagania dotyczące masy wolumetrycznej, gatunku, tolerancji wymiarowych. Ponadto cegła ma kilka standardowych rozmiarów i może być wykonana z różnych materiałów..
Krzemian i ceramika: jaka jest różnica
Istnieją dwa główne rodzaje cegieł – ceramiczne i silikatowe. Pierwsza, jak sama nazwa wskazuje, wykonana jest z określonych rodzajów gliny poprzez jej wypalanie, druga z mieszanki piasku i wapna z szeregiem dodatków. O jakości kamienia budowlanego decyduje początkowy surowiec oraz proces wytwarzania: jeśli podstawą utwardzania cegieł ceramicznych jest termiczny mechanizm zeszklenia, to krzemian twardnieje pod wpływem procesów chemicznych i hydratacyjnych. Z tego powodu produkcja cegieł ceramicznych jest bardziej energochłonna i odpowiednio droższa, a cegły silikatowe, choć nieco tańsze, są podatne na erozję w kontakcie z wilgocią i gazami atmosferycznymi..
Cegły silikatowe i ceramiczne spełniają większość wymagań budowlanych. Są jednak pewne niuanse, na przykład – kwestia kolorów. Cegły silikatowe można barwić w masie pigmentami odpornymi na blaknięcie, natomiast kolor cegieł ceramicznych zależy od składu mieszanki gliny i trybu obróbki cieplnej. Należy również pamiętać, że cegły ceramiczne z różnych partii mają bardzo duże różnice w kolorze, co należy wziąć pod uwagę przy zakupie materiału na okładzinę elewacyjną..
Ogólnie cegły ceramiczne są mocniejsze i trwalsze niż cegły silikatowe, ale w inżynierii lądowej różnica ta jest często nieistotna. Przy projektowaniu konstrukcji nośnych należy jednak brać pod uwagę obniżoną wytrzymałość na ściskanie kamieni silikatowych, pamiętając, że cegieł silikatowych ze względu na niską żaroodporność nie można stosować do budowy elementów przeciwpożarowych budynku. Należy również zachować ostrożność podczas stosowania cegieł wapienno-piaskowych w murze zewnętrznym: ma on stosunkowo wysoką nasiąkliwość i w przeciwieństwie do kamienia ceramicznego wysycha znacznie wolniej.
Wymiary i tolerancje
Podstawowym formatem zwykłych cegieł stosowanych w budownictwie są pojedyncze, charakteryzują się wymiarami (WxSxG) 65x250x120. Istnieją również cegły podwójne i półtoraroczne, które różnią się od pojedynczych tylko wysokością – odpowiednio 88 i 138 mm. Zwiększenie wysokości kamienia pomaga przyspieszyć proces budowy, jednak zmniejsza liczbę połączeń wymaganych do wyrównania i ustawienia wymaganej mimośrodowości obciążeń. Dlatego półtora cegły są z reguły stosowane przy wznoszeniu wewnętrznych przegród i wypełnianiu betonowych ram, a podwójne cegły są używane głównie w zewnętrznej okładzinie termoizolacyjnej..
Istnieją również specjalne rodzaje cegieł, których długość wynosi 288 mm, a szerokość 138 mm, ale w budownictwie rzadko pojawia się potrzeba użycia takiego kamienia. Ponadto istnieją cegły kształtowe, których kształt różni się od prostokątnego równoległościanu, na przykład cegły w kształcie klina do układania łuków, narożników i okapów. W asortymencie cegieł elewacyjnych często znajdują się dodatkowe elementy do prawidłowego wykonania narożników murowanych i łączników.
Przy produkcji cegieł istnieje dość ścisła kontrola nie tylko wytrzymałości na ściskanie, ale także wymiarów. Tak więc tolerancja długości wynosi nie więcej niż 4 mm, szerokość – nie więcej niż 3 mm, wysokość – nie więcej niż 3 mm dla zwykłego i nie więcej niż 2 mm dla okładziny. Ponadto, zgodnie z GOST 530–2012, ustalono maksymalne odchylenia płaskości i prostopadłości krawędzi, a także obecność wad. W przypadku cegieł okładzinowych niedopuszczalne jest wykruszanie krawędzi i narożników o głębokości większej niż 15 mm, a małe wióry są dopuszczalne, ale tylko w ilości nie większej niż 2 sztuki. W przypadku zwykłych cegieł dopuszczalne są nierówności o głębokości większej niż 15 mm w ilości nie większej niż 4 sztuki, drobne wady i nacięcia nie są regulowane. Cegła, która nie przeszła kontroli jakości, jest dopuszczana do sprzedaży tylko pod postacią gruzu – do budowy nieodpowiedzialnego muru lub wypełniania pustek w prefabrykowanych i prefabrykowanych konstrukcjach monolitycznych.
Prywatne i twarzą
W trakcie badań kontrolnych cegle przypisuje się średnią gęstość od 0,7 do 2,4, co odpowiada gęstości 1 m3 cegły od 700 do 2400 kg. Przy porównywalnej gęstości krzemianu i ceramiki o średniej gęstości cegły decyduje jej pustka. Na przykład w przypadku zwykłej cegły dopuszczalna jest pustka nie większa niż 13%, co odpowiada średniej gęstości co najmniej 2,0. Wymóg ten wynika z wymaganej wysokiej wytrzymałości na ściskanie, więc cegła z prefabrykowanymi pustkami nie nadaje się do układania konstrukcji nośnych, ale może być stosowana do układania ścian budynków parterowych o wystarczającej grubości projektowej.
Cegła z pustkami jest uważana za cegłę licową. Rozjaśnienie cegły jest wymagane w celu zapewnienia właściwości samonośnych i zmniejszenia ciężaru okładziny, dla jej pewniejszego połączenia z warstwą nośną ściany. Cegła może zawierać do 96 pustek: okrągłych i kwadratowych o szerokości do 20 mm, szczelinowych – do 16 mm. Ponadto na cegły licowe nakładane są wyższe wymagania, aby zachować geometrię i być wolne od wad. Niektóre odmiany mają wyszczerbioną lub teksturowaną powierzchnię pokosu i łyżki, niektóre odmiany mają polerowane powierzchnie twarzy i fazki. Prawie wszystkie cegły licowe są ceramiczne.
Cegła izolacyjna
Osobnym parametrem cegieł licowych jest sprawność cieplna, którą określa średni wskaźnik gęstości. Uważa się, że zwykła cegła o średniej gęstości powyżej 2,0 nie ma efektywności energetycznej, od 1,4 jest tylko warunkowo skuteczna. Sprawność cieplna jest regulowana dla materiałów murarskich o średniej gęstości do 1,4, to właśnie ten materiał jest używany przy wykonywaniu okładzin termicznych budynków. Pod względem właściwości estetycznych odpowiada zwykłym cegłom licowym, ale jest gorszy pod względem fizycznym i mechanicznym.
Łatwo zauważyć, że osiągnięcie średniej gęstości 0,7 jest bardzo trudne tylko ze względu na puste przestrzenie powstałe podczas formowania. W rzeczywistości większość cegieł o gęstości nasypowej mniejszej niż 1 t / m3 – są to produkty porowate, których surowcem są trociny spalające się podczas wypału. Na przykład ten proces produkcyjny jest typowy dla porowatych bloczków ceramicznych, które dobrze nadają się na zewnętrzne okładziny termoizolacyjne, ale nie mogą służyć jako główny materiał nośny..
Gatunki ogniotrwałe
Podsumowując, opowiemy o specjalnych rodzajach cegieł, które mogą wytrzymać wysokie temperatury i ich cykliczne zmiany. Takie cegły służą do układania pieców, kominków, a także żaroodpornych ekranów w wannach i przegród ognioodpornych, zdolnych do pełnienia funkcji nośnej w ekstremalnie wysokich temperaturach..
Istnieją dwa rodzaje cegieł ogniotrwałych – szamot i dynas, które w pierwszym przybliżeniu można nazwać analogami ceramiki i krzemianu. Cegły szamotowe są wykonane z określonych rodzajów gliny, które zostały wypalone i dokładnie oczyszczone. Cegły Dinas to mąka kwarcytowa wypiekana po wymieszaniu z mlekiem wapiennym. Ta ostatnia odmiana jest bardziej odpowiednia do wyłożenia palenisk ze względu na zwiększoną odporność na ciepło, ale taka cegła nie ma wystarczających walorów estetycznych. Ponadto materiały ogniotrwałe z dina są znacznie mniej powszechne niż szamot.
Bądź pierwszy, który skomentuje ten wpis