Sosna, świerk, modrzew, jodła, cedr są używane w budownictwie z drzew iglastych. Sosna i modrzew są bardziej odpowiednie do produkcji konstrukcji wsporczych, w przeciwieństwie do świerku i jodły, są mniej podatne na gnicie. W europejskim budownictwie, ze względu na swoje rozpowszechnienie, sosna zajmuje pierwsze miejsce. Znacznie rzadziej wykorzystuje się drewno liściaste, z których najbardziej odpowiednie są dąb, jesion, buk, brzoza, osika.
rys.1
Jeśli przyjrzeć się bliżej przekrojowi pnia drzewa (ryc. 1), można wyróżnić następujące główne części – rdzeń (5), drewno, kambium (2) i korę (1). Rdzeń jest cienki <rura> w samym środku pnia ma małą wytrzymałość i łatwo gnije. Drewno (część pnia od łyka (3) do rdzenia) w przekroju poprzecznym to szereg koncentrycznych (rocznych) pierścieni wokół rdzenia.
W procesie wzrostu drzewa ściany komórek drewna przylegających do rdzenia stopniowo zmieniają swój skład, impregnując je żywicą w drzewach iglastych, aw przypadku drzew liściastych taninami. Ruch soków w tej części pnia ustaje, drewno staje się twardsze i mniej podatne na próchnicę. Ta część pnia drzew iglastych nazywana jest rdzeniem, aw innych nazywana jest dojrzałym drewnem. Część młodszego drewna, która jest bliżej kory (są w niej jeszcze żywe komórki), nazywana jest bielem (4). Charakteryzuje się dużą zawartością wilgoci, stosunkowo łatwo ulega rozkładowi, ma niską wytrzymałość, podlega znacznemu skurczowi i jest podatny na wypaczanie. Gatunki, w których rdzeń różni się od bieli ciemniejszym kolorem i mniejszą wilgotnością określane są jako zdrowe (sosna, modrzew, dąb, cedr itp.), U gatunków dojrzałych (świerk, jodła, buk, lipa itp.), Część środkowa pień różni się od bieli jedynie mniejszą wilgotnością. W bieli (brzoza, klon, olcha, osika itp.) Nie można zauważyć znaczącej różnicy między środkową i zewnętrzną częścią pnia..
Tak szczegółowy opis makrostruktury drzewa będzie potrzebny w przyszłości, aby zrozumieć, do jakiego celu dąży walcowanie kłód twardzieli – sosny i modrzewia. Dzięki swojej mikrostrukturze drewno jest naturalnym polimerem; jego włókna są rurkowate i skierowane wzdłuż pnia. Dzięki temu drewno ma szereg zalet – wysoką wytrzymałość, elastyczność, małą gęstość, a co za tym idzie niską wagę, niskie przewodnictwo cieplne, odporność na media agresywne chemicznie, naturalny efekt dekoracyjny, łatwość i prostotę obróbki i montażu. Szczególne znaczenie mają właściwości termoizolacyjne drewna: jego niewątpliwą zaletą jest niska przewodność cieplna (patrz tabela). Najważniejszą cechą właściwości termoizolacyjnych konstrukcji jest wartość oporu cieplnego, który określa zależność między właściwościami fizycznymi materiału a grubością jego warstwy. Jest definiowany jako stosunek grubości warstwy materiału do jego współczynnika przewodności cieplnej.
Im większy opór cieplny materiału, z którego zbudowany jest dom, tym jest cieplej.
Przewaga drewna nad cegłą pod względem termoizolacyjności jest oczywista: mur ceglany o grubości 510 mm (dwie cegły) ma prawie taki sam opór cieplny jak ściana z belki drewnianej o grubości 100 mm, ale oprócz zalet drewno ma jednak wady: anizotropię (jego właściwości są bardzo różne wzdłuż iw poprzek włókien), wady strukturalne, higroskopijność, aw konsekwencji odkształcenie pod wpływem wilgoci, gnicie i palność.
Największy wpływ na właściwości eksploatacyjne konstrukcji drewnianych ma higroskopijność, gnicie i palność. Aby zmniejszyć ich negatywny wpływ, stosuje się suszenie, impregnację drewna środkami antyseptycznymi lub antypiryną, a także środki zapobiegające zawilgoceniu konstrukcji podczas pracy (ochrona przed opadami atmosferycznymi; izolacja od gleby, kamienia, betonu; dobra naturalna wentylacja itp.). ). Obecnie do antyseptycznej i antypirynowej obróbki drewna stosuje się kompozycję KSD, która zastąpiła dotychczas powszechnie stosowane impregnaty MS, PP, PPL. Od stulecia do wieku w Rosji umiejętnie ścinano drewniane konstrukcje, dopasowując kłodę do kłody, kolbę do góry, umiejętnie eliminując naturalną ucieczkę pnia drzewa. Wraz ze wzrostem skali budowy konieczne było uproszczenie procesu technologicznego. Rozwiązanie przyszło w postaci okrągłego bala (o tej samej średnicy na całej długości konstrukcyjnej) i struganego bala..
Zmechanizowane technologie cylindrów były stosowane w Rosji i za granicą na początku wieku. Ze względu na zmniejszenie liczby operacji montażowych domy drewniane stały się łatwiejsze i szybsze w budowie, dodatkowo zastosowanie bali zaokrąglonych umożliwiło stworzenie sztywniejszej konstrukcji podczas montażu. Ponieważ kłoda jest ściślej dopasowana do kłody, właściwości termoizolacyjne ścian ulegają poprawie, a sam budynek wygląda bardziej estetycznie..
Do produkcji zaokrąglonych kłód i profilowanych belek, które zastąpiły zwykłe czterobrzeżne, używa się głównie sosny. Podczas zaokrąglania tej klasycznej twardzieli, luźniejszy biel jest odcinany i pozostaje twardszy rdzeń impregnowany żywicą. Dziennik korzysta tylko z tego. Na rys. 2 przedstawia opcje oznaczania kłody dla kłody zaokrąglonej i profilowanego pręta.
rys.2
Cięcie bieli ma jeszcze jeden pozytywny efekt – zmniejszenie szerokości pęknięć po wyschnięciu, co z kolei poprawia izolację termiczną ścian. Pękanie kłód jest celowo zwalczane, powodując pojawienie się pęknięć w płaszczyźnie pionowej. Aby to zrobić, wzdłuż kłody wykonuje się płytkie pionowe cięcie..
Podczas walcowania, jak również przy produkcji drewna profilowanego, uzyskuje się wysoką czystość obrabianej powierzchni, drewno staje się niezwykle gładkie, co pozwala nie stosować dodatkowych materiałów do wnętrza i na zewnątrz budynków, a tym samym uniknąć niepotrzebnych kosztów.
Fińskie firmy są uważane za wyznaczające trendy w produkcji zaokrąglonych bali, profilowanych belek i budowy z nich domów..
rys.3
Profil bali okrągłych produkowanych przez wiodące firmy daleki jest od tradycyjnego profilu okrągłego (rys. 3 przedstawia tradycyjne profile bali okrągłych i belek profilowanych, a rys. 4 przedstawia profile Honki). Nowoczesne profile posiadają specjalne zamki klinowe, które wraz z izolacją umieszczoną pomiędzy bali niezawodnie chronią dom przed wiatrem i wilgocią.
rys.4
Przy wznoszeniu budynków z bali okrągłych i belek profilowanych do mocowania konstrukcji stosuje się kołki, śruby, słupki, wsporniki, a także kotwy regulowane (podobnie jak w przypadku tradycyjnych technologii montażu). Zmontowany dom z konieczności daje przeciąg, ale jest on znacznie mniejszy niż w przypadku domu wykonanego ze zwykłych bali. Wymuszona jastrych konstrukcji pomaga zmniejszyć ilość osiadania. Ponieważ dom jest wykonany z dobrze przetworzonego materiału w zasadzie nie wymaga dodatkowego wykończenia, można w nim zamieszkać niemal natychmiast po jego wybudowaniu.
Naturalna faktura drewna tworzy szczególny rysunek ścian, a ponieważ zastosowano drewno z wilgocią roboczą, dom można natychmiast pomalować od zewnątrz. To dodatkowo zabezpiecza drewno przed wnikaniem wilgoci.
Drewniany dom z okrągłych bali i profilowanych belek jest szybko wznoszony i przyjazny dla środowiska, łączy w sobie stosunkowo niski koszt z wysokimi parametrami użytkowymi. Naturalne piękno drewna i wyobraźnia architekta pozwalają na tworzenie nowoczesnych wygodnych wiejskich domów i domków z tego materiału. Wszystko to sprawiło, że te drewniane domy są bardzo popularne zarówno za granicą, jak iw naszym kraju.
Bądź pierwszy, który skomentuje ten wpis