Porozmawiajmy o tak specjalistycznym typie elementów złącznych, jak kołki do izolacji. Zastanówmy się, jakie rodzaje takiego przywiązania istnieją, jakie są ich zalety i wady. Powiemy Ci, jak prawidłowo używać kołków do montażu grzejników.
Kołek do izolacji ze względu na swój charakterystyczny kształt nazywany jest często „grzybem”, „płytą” lub „parasolem”. To właśnie ta opcja montażu jest najczęściej stosowana przy montażu różnego rodzaju materiałów termoizolacyjnych. Tak, możesz na przykład nałożyć piankę na piankę klejącą. Możesz po prostu włożyć wełnę mineralną do przygotowanych komórek skrzyni i zamknąć je bocznicą na górze. Jednak w większości przypadków eksperci nadal używają kołków, aby zapewnić niezawodność. Można z całą pewnością stwierdzić, że większość procesów izolacji elewacji obejmuje użycie kołków rozporowych.
Dlaczego konieczne było stworzenie specjalnego uchwytu do montażu izolacji? Ponieważ w większości przypadków izolacja jest porowatym, luźnym, miękkim materiałem. Nie można jej przybić do ściany tylko gwoździami, z izolacją należy obchodzić się ostrożnie, aby zachować jej integralność, ale jednocześnie należy ją solidnie zamontować.
Kołek do izolacji składa się z następujących elementów:
- Kapelusz. Ona sama jest „grzybem”, „talerzem”, „parasolką”. Ta część mocująca jest zaprojektowana tak, aby rozłożyć obciążenie na powierzchni materiału, nie pozwalając mu skupić się w jednym miejscu, co może uszkodzić izolację;
- Podkładka rozprężna. Może jej tam nie być. Podkładka po prostu zwiększa powierzchnię nasadki, służy jako jej uzupełnienie. Jest to konieczne przy pracy ze szczególnie delikatną, miękką izolacją. Stosuje się, gdy konieczne jest zwiększenie powierzchni styku łączników z powierzchnią izolacji, w celu dodatkowego rozłożenia obciążenia;
- Element dystansowy. Wytwarza siłę tarcia, zapewnia przytwierdzenie izolacji do ściany, przenosi główne obciążenie;
- Gwóźdź. Jest wbijany w element dystansowy, aby zapewnić ciasne dopasowanie;
- Rękaw na kotwicę. Tam też może jej nie być. Służy do wzmocnienia mocowania i nie jest częścią wszystkich kołków.
Jak widać, w zależności od liczby elementów kołki do izolacji można już podzielić na typy: z podkładkami rozprężnymi i bez podkładek, z tuleją kotwiącą i bez niej. Najprostszy kołek będzie zawierał tylko łeb, gwóźdź i przekładkę – to wymagane minimum tego mocowania.
Ponadto istnieją kołki do izolacji ścian, w tym elewacji, i są – do izolacji termicznej dachu. Ostatnia wersja mocowania różni się tym, że jest to pusty plastikowy pręt, przez niego przechodzi kotwa lub gwóźdź, który jest wbijany w gęsty materiał – tekturę falistą lub beton. Zdjęcie wyraźnie pokazuje, że kołek do ogrzewania i hydroizolacji dachu znacznie różni się od elewacji.
Reszta kołków do izolacji jest podzielona na trzy typy:
- Plastikowy gwóźdź. Oznacza to, że jest całkowicie plastikowy, bez metalowych części. Stosowane są najczęściej, ponieważ są tanie i spełniają podstawowe wymagania. Kołki z gwoździami z tworzywa sztucznego są w stanie wytrzymać spadki temperatury od -40 ° C do + 80 ° C, zaprojektowane dla obciążenia od 20 do 380 kg / m2. W większości przypadków wskaźniki te są wystarczające, a właściciele domów decydują się na zaoszczędzenie pieniędzy, kupując kołki z plastikowymi gwoździami. Ale w przypadku ciężkiej, grubej izolacji gwóźdź z tworzywa sztucznego jest zawodny;
- Reszta kołka z ocynkowanym stalowym gwoździem jest wykonana z odpornego na uderzenia polipropylenu. Takie kołki mogą wytrzymać obciążenie do 750 kg na „kwadrat”, są bardziej niezawodne niż kołki plastikowe. Ale są też droższe. Ponadto metal dobrze przewodzi ciepło i dlatego może pełnić funkcję mostka zimnego, ale musimy zaizolować budynek;
- Kołek z głowicą termiczną. Jest to również łącznik z metalowym gwoździem, ale na końcu kotwy nakładana jest specjalna polimerowa główka. Jest to potrzebne, aby gwóźdź do kołków nie stał się zimnym mostkiem, głowica termiczna zmniejsza przewodność cieplną. Najdroższy rodzaj kołka do izolacji.
Dla porównania: zwykły kołek z plastikowym gwoździem kosztuje około 2–5 rubli za sztukę, z metalowym – 4–10 rubli, a z termiczną głowicą do metalowego – 10–30 rubli.
Średnica łba kołka do izolacji wynosi od 45 do 100 mm. W przypadku zastosowania podkładki rozprężnej powierzchnia styku łącznika z izolacją wzrasta do 140 mm.
Średnica pręta wynosi zwykle 8 lub 10 mm, ale długość może być bardzo różna – średnio od 100 do 400 mm. Łatwo obliczyć wymaganą długość kołka: dodać 50 mm do grubości stosowanej izolacji (jest to minimalna głębokość wejścia pręta w podstawę, czyli ścianę), dodać grubość wykończenia, jeśli znajduje się na ścianie pod izolacją i ułożyć około 50 mm na krzywiznie ściany.
Instalacja kołka do izolacji jest prosta:
- W odpowiednim miejscu izolacji, już ułożonej na ścianie, wierci się otwór, który powinien być o 10 mm dłuższy od pręta i odpowiadać jego średnicy;
- Sam kołek wsuwa się ręcznie w otwór tak, aby jego zaślepka zrównała się z izolacją. Jeżeli występuje podkładka rozprężna, należy ją założyć przed włożeniem kołka pod łeb;
- Plastikowy lub metalowy gwóźdź jest wbijany i wbijany;
- Jeśli jest głowica termiczna – nakłada się ją na gwóźdź.
Bardzo ważnym punktem jest obliczenie liczby kołków na płytkę izolacyjną. Są rzemieślnicy, którzy oszczędzają i naprawiają izolację pośrodku na jeden kołek. To zdecydowanie za mało!
Zdaniem ekspertów na jedną płytę izolacyjną o standardowym rozmiarze powinno przypadać 5-7 kołków. Jedna mocowana jest pośrodku, reszta w rogach lub w stawach.
Bądź pierwszy, który skomentuje ten wpis