Kredyt hipoteczny społeczny

Istniejący obecnie rosyjski kredyt hipoteczny jest niedostępny dla szerokich mas ludności i nie może rozwiązać problemu mieszkaniowego. W związku z tym zaczęto już mówić, że istnieje różnica między kredytami hipotecznymi a kredytami hipotecznymi, że komercyjne kredyty hipoteczne powinny być opracowane dla „bogatej” mniejszości, a dla „biednej” większości należy pomyśleć o czymś w rodzaju „społecznego kredytu hipotecznego”. Czy takie rozmowy są uzasadnione i czy hipoteka może być inna dla różnych kategorii ludności?

Jest dość oczywiste, że w kraju o tak dużym zróżnicowaniu poziomu życia warunki mieszkaniowe dla niezabezpieczonych społecznie segmentów populacji powinny różnić się od programów skierowanych do raczej wąskiej warstwy „bogatych”. To właśnie ten czynnik leży u podstaw faktu, że kredyt hipoteczny, który właśnie zaczął się rozwijać, zaczął być już dzielony na „społeczny” i „komercyjny”.

Zwolennicy tego podziału argumentują: „hipoteka społeczna” powinna opierać się na wsparciu państwa, dotyczyć tylko obywateli niezabezpieczonych społecznie, a poprawa warunków mieszkaniowych w jego ramach powinna następować tylko w ramach ustalonych norm społecznych..

Z drugiej strony „komercyjny kredyt hipoteczny” istnieje dla obywateli, którzy mają wystarczająco wysokie dochody, aby samodzielnie wypełniać swoje zobowiązania kredytowe. Ten kredyt hipoteczny musi być udzielony na warunkach rynkowych bez udziału rządu.

Podobny podział kredytów hipotecznych na „społeczne” i „komercyjne” zaczął już mieć miejsce na poziomie legislacyjnym. W szczególności znalazło to odzwierciedlenie w federalnym programie docelowym „Mieszkalnictwo”, przeznaczonym do 2013 r., A także w Koncepcji rozwoju systemu udzielania kredytów hipotecznych, przyjętej dekretem rządu z 11 stycznia 2000 r..

Pod koniec 2003 r. Duma Państwowa wezwała odpowiednie departamenty do opracowania specjalnej ustawy o „hipotece społecznej”, przewidującej ustanowienie ogólnych przepisów dotyczących jej wdrażania dla pracowników sektora publicznego i obywateli o niskich dochodach..

Zwolennicy „społecznego kredytu hipotecznego” (nazwijmy ich „populistami”) uważają, że można wyraźnie odróżnić kredyt „komercyjny” od „społecznego”. Najważniejsze ich zdaniem jest to, że ta ostatnia nie rozwija się metodą „pull” i że wszystko, co jest przydzielane z budżetu, jest absolutnie przejrzyste, a także jest jasno określone, kto może liczyć na te płatności.

„Hipoteka społeczna” to pseudo-hipoteka?

Jednak nawet laik rozumie, że wprowadzenie „hipoteki społecznej” będzie wiązało się z wieloma pytaniami dotyczącymi tego, kto powinien zostać zaklasyfikowany jako obywatele wrażliwi społecznie i o niskich dochodach. Problem w tym, że nie ma tu jasnych kryteriów oceny i wydaje się, że nie może. Po pierwsze, kraj jest zbyt duży, a dochód uważany za duży w jednym regionie nie jest w innym. Po drugie, poziom oficjalnego dochodu w kraju, w którym przeważająca większość pracowników otrzymuje „szare” i „czarne” pensje, nie jest obiektywnym wskaźnikiem. Po trzecie, pojęcie „sfery budżetowej” jest niezwykle niejasne, ponieważ obecnie rzadki nauczyciel lub lekarz nie ma dodatkowych zarobków.

Wprowadzenie „hipoteki społecznej” ma również głównych przeciwników (nazwijmy ich „graczami rynkowymi”), którzy uważają, że wszelkie kwestie związane z kredytem mieszkaniowym powinny być rozwiązywane na zasadach ogólnych i według jednolitych standardów dyktowanych przez rynek, a nie przez urzędników..

Ich zdaniem wszystko, co się robi bez uwzględnienia praw rynku, pochodzi od złego, a „hipoteka społeczna” to pseudo-hipoteka, która łamie wszelkie mechanizmy rynkowe. Tak, to wcale nie jest kredyt hipoteczny, ale zakup mieszkania na raty, kiedy oprocentowanie kredytu i rzeczywisty koszt mieszkania są sztucznie obniżane, a różnica spłacana jest z budżetu. Ale w budżecie nie ma pieniędzy, a praktyczni ludzie od dawna zrozumieli, że z jego pomocą nie można rozwiązać problemów mieszkaniowych 80% populacji kraju.

Dlatego „rynkowi ludzie” mówią, że jeśli państwo chce poprawić warunki życia swoich obywateli, to niech pomaga konkretnym ludziom. Oprocentowanie i standardy udzielania kredytów hipotecznych powinny pozostać rynkowe, właśnie w przekazanym bankowi rachunku zysków i strat obywatele o niskich dochodach powinni wskazać prawo do otrzymania pomocy budżetowej jako źródło spłaty kredytu jako źródło spłaty kredytu. W rzeczywistości dla banków nie ma znaczenia, gdzie pożyczkobiorca bierze środki na spłatę pożyczki, czy jest to jego wynagrodzenie, czy dotacja; najważniejsze jest to, że źródło finansowania jest stałe i niezawodne.

Niektórzy „marketerzy” są nawet przekonani, że „społeczny kredyt hipoteczny” może być szkodliwy, zwłaszcza jeśli rozumiemy przez to coś, co pozwala człowiekowi negocjować nie pożyczkę rynkową, ale bardzo tanią lub wręcz darmową pożyczkę kosztem środków budżetowych. Szczególnie niepokojące jest prawdopodobieństwo, że inni obywatele, wiedząc o możliwości uzyskania pożyczki praktycznie za darmo, nie będą ustawiać się w kolejce po pożyczki udzielane na rynku.

Wydajność jest nadal wątpliwa

Państwo już próbowało stworzyć swego rodzaju „hipotekę społeczną”, opracowując programy udostępniania mieszkań na kredyt dla wojskowych i pracowników sfer budżetowych. Na razie nie dały one zauważalnego pozytywnego efektu, ponieważ sami lokalni urzędnicy nie wiedzą, co i jak robić w tym kierunku..

Podczas gdy rynek nieruchomości pozostaje niestabilny, nie można mówić np. O zmniejszeniu zadatku (obecnie jest to 30% ceny mieszkania). Jednocześnie banki powołują się na wysokie ryzyko. I są całkiem zrozumiałe. Przykładowo, od jakiegoś czasu można eksmitować z mieszkań hipotecznych osoby, które nie są w stanie spłacić zadłużenia kredytowego. Ale, jak się okazuje, jest to sprzeczne z Konstytucją, jeśli mieszkanie sprawcy jest jedyne, a kwestia zapewnienia mu lokalu zastępczego nie została rozwiązana. O zasobach przesiedleńczych i miejskich „kamienicach” mówi się leniwie, ale to tylko frazesy. A dlaczego gmina miałaby, powiedzmy, mieć w swoim bilansie „domy socjalne”??

W niektórych regionach podejmuje się próby dopłat do oprocentowania kredytów hipotecznych z budżetu. Ale skuteczność tego podejścia jest wątpliwa. Przecież takie dopłaty powinny trwać przez cały okres kredytowania, czyli co najmniej 10-15 lat. Powiedzmy, że dzisiaj budżet ma określoną kwotę na te cele. A co będzie jutro, jeśli na przykład światowe ceny ropy spadną, a tempo wzrostu gospodarczego spowolni? Zaczną rewidować pozycje wydatków i upadnie cały system „hipoteki społecznej”?

Co robić?

Otwarta pozostaje kwestia dostępności kredytów mieszkaniowych dla szerokich rzesz obywateli Rosji. Oczywiste jest, że jedynym możliwym sposobem na uproszczenie dostępu do kredytów hipotecznych jest obniżenie kosztów mieszkania. W tym celu podaż na rynku musi znacznie przewyższać popyt. Ale czy możemy się tego spodziewać w najbliższej przyszłości?

To tutaj państwo byłoby w stanie obrócić się pełną parą, szukając dodatkowych środków budżetowych na finansowanie budownictwa mieszkaniowego. Ale gdzie jest… Znacznie łatwiej jest, używając mało znanego terminu „społeczna gospodarka rynkowa”, wyeliminować korzyści z biznesu.