Treść artykułu
- Metoda umieszczania zbiornika
- Otwarty lub zamknięty zbiornik?
- Cechy produkcji obudowy
- Podgrzewacz z płaszczem wodnym
- Montaż zbiornika na kominie i podłączenie go
Bardzo dobrze, gdy grzejnik radzi sobie zarówno z ogrzewaniem łaźni parowej, jak i przygotowaniem gorącej wody pod prysznic. Proponujemy omówienie cech konstrukcyjnych takiego pieca, aby zrozumieć, jak własnoręcznie zamontować grzejnik ze zbiornikiem na wodę i zapewnić jego długotrwałą i bezawaryjną pracę..
Metoda umieszczania zbiornika
Aby woda szybko się nagrzała, zbiornik musi zapewniać skuteczne odprowadzanie ciepła. Odwrotna strona pytania jest taka, że nie należy dopuścić do przegrzania i wrzenia cieczy. Zatem optymalne miejsce do umieszczenia zbiornika określa stosunek równowagi stopnia nagrzania i powierzchni kontaktu. W związku z powyższym istnieją trzy odpowiednie metody montażu.
Opcja pierwsza – od strony bliskiej ściany paleniska na zasadzie płaszcza wodnego. Zbiornik nie musi powtarzać pełnego wymiaru ściany, dzięki powierzchni styku i szerokości można w łatwy sposób regulować intensywność grzania i objętość zbiornika. Główna wada umieszczenia bocznego wiąże się z faktem, że najbardziej efektywne odprowadzanie ciepła jest możliwe, gdy ściana pieca jest jednocześnie ścianą zbiornika. Nawet minimalna szczelina powietrzna między podwójnymi ścianami prowadzi do wydłużenia czasu nagrzewania nawet do kilku godzin, dlatego konieczne jest dobranie gatunku stali o dobrej spawalności, aby nie obniżać oporu cieplnego pieca.
Opcja druga– cylindryczny zbiornik wokół komina. Główną zaletą tego typu zbiornika jest minimalizacja „kradzieży” przestrzeni w łaźni parowej, która z reguły ma minimalną powierzchnię do szybkiego i ekonomicznego ogrzewania. Wadą zbiornika jest stosunkowo duża złożoność jego niezależnej produkcji. Zbiornik tej konstrukcji to nic innego jak zwykły segment kominowy: w bardzo prosty sposób łączy się go z przewodem spalinowym pieca za pomocą kolanka obrotowego lub krótkiej wkładki, natomiast przekrój rury wewnętrznej można dowolnie dobrać, dzięki czemu nie będzie trudności z doborem odpowiedniej rury wielowarstwowej.
I w końcu, trzecia opcja– montaż zbiornika w najgorętszej strefie, czyli bezpośrednio na kamieniach. Ta konstrukcja ma najdłuższy czas nagrzewania, ale nie zależy w żaden sposób od konstrukcji samego pieca. Jest tu tylko jedna wada – jeśli zbiornik znajduje się na murze, jest to:
- niezbyt estetyczny;
- powoduje niedogodności przy dodawaniu wody w celu wytworzenia pary.
Do takiego umiejscowienia zbiornika najbardziej odpowiednie będą piece z zamkniętą grzałką, jednak wydajność nagrzewnicy należy dobrać uwzględniając zmniejszony transfer ciepła.
Otwarty lub zamknięty zbiornik?
Jedną z głównych subtelności przy aranżacji zbiornika na piec do kąpieli jest określenie jego trybu działania i celu. Często sensowne jest połączenie przygotowania ciepłej wody do zabiegów wodnych i potraktowanie jej jako nośnika ciepła dla systemu grzewczego sąsiednich pomieszczeń.
O przydatności zbiornika do wielofunkcyjnego zastosowania decyduje jego typ, może być zamknięty lub otwarty. Zamknięty zbiornik to szczelny pojemnik, do którego woda wpływa pod ciśnieniem roboczym z systemu dostarczania zimnej wody. Taki zbiornik nie ma niebezpieczeństwa przepełnienia, ale jednocześnie pozostaje niezwykle wrażliwy na przegrzanie i wymaga zamontowania grupy bezpieczeństwa z zaworem nadmiarowym.
Otwarty zbiornik nie ma uszczelnionej od góry pokrywy, a ponadto nie zawsze nadaje się do podłączenia do systemu grzewczego. Wymagana jest kontrola napełniania lub instalacji dozownika pływakowego. Ale są też zalety: otwarty zbiornik jest całkowicie bezpieczny, jego gotowanie nie zamieni się w tragedię, dlatego staranne obliczenie objętości i uwzględnienie intensywności ogrzewania nie jest tak ważne.
Która opcja jest lepsza? Co najmniej określa się to metodą napełniania, ponieważ ręczne napełnienie szczelnie zamkniętego zbiornika wodą jest prawie niemożliwe. Z kolei zamknięty pojemnik jest wygodniejszy podczas pracy: nie ma potrzeby kontrolowania poziomu wody, całą objętość podgrzanej cieczy można skonsumować według własnego uznania, bez obawy o opróżnienie i przedostanie się powietrza do pompy obiegowej instalacji grzewczej.
Cechy produkcji obudowy
Jako materiał do wykonania zbiornika najlepiej wybrać blachę nierdzewną o grubości 1–1,5 mm. Odporność na ciepło takiej konstrukcji nie jest tak ważna, łatwość przetwarzania w domu jest znacznie bardziej krytyczna. Dlatego do produkcji zbiornika optymalne są gatunki stali o niskiej zawartości węgla i chromu stopowego, który można zmodyfikować do postaci węglika po przegrzaniu spoiny..
Do produkcji zbiorników najlepiej nadają się gatunki stali AISI 304L lub bardziej powszechny 07X16H6. Przy tak małej grubości metalu spoina jest bardzo łatwa do przepalenia, dlatego początkującym spawaczom zaleca się stosowanie elektrod OK61.30 o grubości 2 mm; dla bardziej doświadczonych rzemieślników odpowiednie są tańsze OZL-8 lub TsL-11 z prętem 3 mm. Spawanie odbywa się za pomocą falownika z odwrotną polaryzacją (plus na elektrodzie) przy wartości prądu nie większej niż 50-60 A.
Aby połączyć cienkie arkusze, zaleca się nałożenie na nie około 10 mm. Szew jest wykonywany w jednym przejściu bez bocznych wibracji i przy wystarczająco dużej prędkości. Aby zapewnić szybkie odprowadzenie ciepła ze strefy spawania, zaleca się umieszczenie masywnego metalowego przedmiotu z tyłu szwu: dla szwów płaskich jest to blacha lub kanał, dla szwów narożnych – stal kątowa, dla szwu łączącego cylindra – rura o średnicy 70-80 mm.
Najprościej montuje się zbiornik w kształcie równoległościanu, wystarczy wykonać integralne przeciągnięcie pionowych ścian i zgiąć go w prostokątną tuleję. Dno i pokrywa zbiornika to prostokątne fragmenty, których krawędzie są wygięte na zewnątrz pod kątem prostym. Po włożeniu części te ustawia się tak, aby ściana zbiornika wystawała 3-5 mm poza zagiętą krawędź, a następnie wykonuje się spawanie wzdłuż tego złącza. W takim przypadku elektrodę należy skierować nie prostopadle do płaszczyzny metalu, ale na koniec wygiętego fragmentu pod kątem około 60 °.
Zbiornik do montażu na kominie może mieć cylindryczne lub prostokątne ściany zewnętrzne, ale w tym przypadku konieczne jest prefabrykowanie rury zgodnie z wewnętrzną średnicą wylotu spalin z pieca. W niektórych przypadkach rura ta jest lekko stożkowa (w górnej części zakładka jest mniejsza o 1–1,5 mm), aby można było ją szczelnie wsunąć do wylotu pieca i zapewnić jej równie szczelne połączenie z górnymi segmentami komina. W każdym razie, aby wykonać rurę, będziesz musiał zwinąć blachę stalową i wyprostować krawędzie o 10-15 mm z każdej strony, aby uzyskać szczelne płaszczyzny szwu.
Najpierw rura jest przymocowana do stołu spawalniczego na obu końcach za pomocą zacisków i przyspawana od wewnątrz. Dla wygody elektrodę można umieścić w uchwycie w pozycji wzdłużnej i lekko zgiąć pod kątem 90 ° ze znacznym promieniem gięcia, aby powłoka nie spadła. Po zgrzaniu od wewnątrz wykonywany jest zewnętrzny szew uszczelniający. Ponadto technika jest prosta – zgrzać zewnętrzną ścianę zbiornika jedną z opisanych metod i wstawić fragmenty dna i wieka z wygiętymi krawędziami, zgrzać hermetycznie wszystkie połączenia. Należy pamiętać, że rura powinna wystawać z dna zbiornika co najmniej 150 mm, od góry – około 50 mm.
Podgrzewacz z płaszczem wodnym
Większość typów grzejników, w tym domowych, może być wyposażona w boczny zbiornik na wodę. Wyjątkiem są piece wyłożone cegłą: często ostrożny demontaż części takiego ekranu jest dość problematyczny..
Jeżeli ekran nagrzewnicy jest wykonany ze stalowej obudowy, to zaznaczone jest na nim okienko zgodnie z wielkością zbiornika. Następnie w obudowie wyciąć fragment mniejszy niż oznaczenia 15–20 mm z każdej strony i usunąć ewentualną izolację termiczną. Wcięcie z oznaczenia tworzy pasek na każdej krawędzi, który wygina się do wewnątrz: wystarczy wykonać ukośne podcięcia w rogach, a następnie włożyć blok o odpowiedniej grubości między korpusem a ekranem pieca, po czym płytkę odzyskuje się młotkiem.
Najtrudniejszym zadaniem jest wykonanie wysokiej jakości połączenia spawanego ścian zbiornika z korpusem pieca. W takim przypadku należy dobrać odpowiedni materiał – w przypadku pieców ze stali węglowej zbiornik również musi być „czarny”. Spawanie powinno odbywać się w trybach miękkich, aby z jednej strony nie naruszać konstrukcji ścian pieca, az drugiej nie przepalać metalu ścian zbiornika.
Najkorzystniej jest tymczasowo zdemontować mur i położyć piec na boku, aby spawać w dolnej pozycji. Nie należy spawać zbiornika do pieca ścianami na końcu, bardziej poprawne byłoby zagięcie ich krawędzi 10-15 mm i poprowadzenie szwu wzdłuż krawędzi uzyskanego zakładki.
Montaż zbiornika na kominie i podłączenie go
Jak już wspomniano, zbiornik na rurze komina to najprostsza opcja, która nie wymaga zmiany układu. Jedynym ograniczeniem jest waga – pojemnik o objętości powyżej 50-70 litrów wymaga dodatkowego wsparcia. Na przykład może być zawieszony na suficie za pomocą łańcuchów lub wyposażony w podpory..
Połączenie nagrzewnicy z paleniskiem odbywa się „przez kondensat” – rura zbiornika wprowadzana jest do kanału wylotowego. Aby zapobiec podcięciu w tym miejscu, można zastosować żaroodporne szczeliwo silikatowe. Jeżeli system odprowadzania spalin na szczycie zbiornika wykonany jest z izolowanych rur wielowarstwowych, montaż kolejnych segmentów odbywa się „dymem”, dla rur jednościennych zaleca się przyleganie odwrotnego kierunku połączeń.
Zbiorniki otwarte jako takie mogą nie mieć przyłącza hydraulicznego, wystarczy osadzić zawór kulowy w dolnej części ściany bocznej. Jeśli zbiornik płynie, w jego dnie wcina się dwie dysze – jedną długą, do mniej więcej połowy wysokości zbiornika, przeznaczoną do dostarczania zimnej wody, a drugą krótką do poboru ciepłej wody. Wielu słusznie zauważy, że schemat ten jest ułożony zgodnie z odwrotną zasadą niż w podgrzewaczach pojemnościowych, jednak zbiornik pieca nagrzewa się nie w jednym miejscu, ale na całej wysokości, dlatego zimną wodę należy mieszać w najbardziej ogrzewanej strefie. Jeśli zbiornik jest podłączony do instalacji grzewczej, wymagane jest kolejne krótkie króćce gwintowane dla powrotu.
Bądź pierwszy, który skomentuje ten wpis