Treść artykułu
- ogólny opis
- Wartość technologii i wyzwania techniczne
- Nomenklatura blokowa
- Proces wznoszenia ścian
- Wykończenie powierzchni i układanie komunikacji
Technologia budowy ścian, o której będziemy dziś rozmawiać, znana jest od dawna, ale niezasłużenie pozbawiona uwagi rodzimych specjalistów. Jednocześnie stałe deskowanie ma wiele zalet i może być zastosowana w technologii, która dobrze łączy funkcje osłony termicznej i nośnej..
ogólny opis
Pierwsze osiągnięcia w technologii konstrukcji szalunków trwałych w postaci, w jakiej jest ono znane, pojawiły się obecnie w państwie sowieckim. Wówczas była to obiecująca metoda na szybką budowę infrastruktury mieszkaniowej w regionach, które były aktywnie zasymilowane na potrzeby przemysłu lub padły ofiarą katastrof ekologicznych. Niestety słaby rozwój przemysłu materiałów polimerowych nie pozwolił na stworzenie kompletnej, zintegrowanej technologii, a przecież potencjalne zalety pozwoliłyby całkiem na zastąpienie zabudowy panelowej, która stanowi prawie połowę zasobów mieszkaniowych komunalnych w WNP..
Istota technologii jest niezwykle prosta: powłoka ścian zewnętrznych z lekkich bloków jest montowana na betonowym fundamencie. Ich konstrukcja zapewnia wysokiej jakości uszczelnienie połączeń, a pomiędzy wewnętrzną i zewnętrzną ścianą płaszcza przestrzeń nie jest wypełniona niczym poza cienkimi mostkami łączącymi. W trakcie montażu skorupy wdziera się w nią klatkę wzmacniającą, a następnie wnęki wylewa się betonem. W rezultacie powstaje monolityczny rdzeń ściany nośnej, pokryty z obu stron materiałem o niskim przewodnictwie cieplnym..
Ściśle mówiąc, niewystarczające wielkości produkcji wyrobów ze styropianu nie były główną przeszkodą w powszechnym wprowadzeniu tej technologii, ponieważ materiałem szalunku stałego mogą być zarówno zmineralizowane wióry (Velox), jak i beton drzewny (Durisol). Główną przeszkodą była potrzeba pełnego technicznego przezbrojenia placów budowy oraz przeszkolenia nowej generacji budowniczych, czego nie da się zrealizować w krótkim czasie. Jednak w budownictwie prywatnym stałe szalunki zakorzeniły się bardzo mocno..
Wartość technologii i wyzwania techniczne
O dziwo, praktycznie żaden z budynków mieszkalnych wybudowanych w czasach radzieckich nie spełnia wymagań nowoczesnej normy SP 50.13330-2012, która określa minimalną wartość oporu przenikania ciepła ścian budynków mieszkalnych, czyli 2,1 m2* K / W. W połowie ubiegłego wieku problemy oszczędzania energii były nieistotne, ale obecnie technologie budowlane tamtych czasów straciły znaczenie. Współcześni badacze borykają się z zadaniem stworzenia materiału, który bez kompromisów łączy w sobie właściwości nośne i termoizolacyjne. Jednak jak dotąd najbardziej udanym przykładem tych rozwiązań jest autoklawizowany gazobeton..
Co pod tym względem może zaoferować deskowanie stałe? Całkowita grubość styropianu w większości bloków wynosi 120–130 mm, co odpowiada oporze przenikania ciepła 3,25 m2* K / W. Jednocześnie od zewnątrz ochronę termiczną można wzmocnić niemal w nieskończoność: płyty ze styropianu są szczelnie przyklejone do szalunku bez dodatkowego mocowania.
Stałe deskowanie konstrukcyjne charakteryzuje się dużą szybkością pracy. Przy takich samych wymiarach zewnętrznych budynku takie ściany pozwalają uzyskać około 5-7% użytecznej powierzchni wewnętrznej, a dzięki niezawodnej izolacji termicznej prace monolityczne można wykonywać nawet przy silnym mrozie bez stosowania specjalnych modyfikatorów do betonu. Wszystkie prace wykonywane są bez użycia ciężkiego sprzętu budowlanego, wymagane są tylko rusztowania i zmechanizowana dostawa betonu.
Technologia ma również szereg wad, z których najważniejszym jest obłożenie ścian wewnętrznych warstwą styropianu. Z tego powodu bezwładność cieplna pomieszczeń jest zredukowana do prawie zera, dla zachowania której wymagane jest budowanie wewnętrznych przegród z litych cegieł. Dodatkowe utrudnienia stwarza układanie łączności, ponadto wymogi bezpieczeństwa przeciwpożarowego obligują do stosowania bloków wyłącznie z PPS wypełnionego dwutlenkiem węgla.
Nomenklatura blokowa
Strukturalnie blok szalunku stałego składa się z dwóch płyt PPS połączonych mostkami. Te ostatnie występują w trzech typach: pełnokształtne wykonane ze styropianu, drążki rozporowe i perforowane przegrody z tworzywa sztucznego na całej wysokości bloku. Do budowy najlepiej nadają się bloczki z nadprożami trzeciego typu, które zapewniają wysokiej jakości podparcie zbrojenia oraz zapobiegają wypchnięciu ścian przez masę betonową.
Zgodnie z ich przeznaczeniem bloki są podzielone na bloki końcowe rzędowe, narożne i zamykające. Szerokość bloków może wahać się od 250 do 400 mm przy budowie budynków od 6 do 12 kondygnacji, to znaczy w IZHS stosuje się tylko bloki o najmniejszym standardowym rozmiarze. Podstawowym elementem szalunku są bloki szeregowe, ich połączenia poziome mają połączenie na pióro i wpust, pionowe – na pióro i wpust. Nazewnictwo bloków liniowych obejmuje wyroby w kształcie litery T i X do tworzenia przyczółków ścian nośnych; na zamówienie można również wykonać bloki promieniowe o różnej krzywizny zaokrąglenia. Bloczki narożne przeznaczone są do zamykania szalunku w narożach i na łukach, występują dwa rodzaje tych elementów pod kątem 90 ° i 45 °.
Bloki czołowe przeznaczone są do obramowania otworów, mogą również pełnić funkcję zaślepek do wystających elementów ściennych. W niektórych seriach szalunków element końcowy jest formowany poprzez wstawienie ścianki działowej ze styropianu do bloku rzędowego; blok ten może również stanowić odrębną pozycję w nomenklaturze. Na szczególną uwagę zasługują bloczki z zaokrąglonym końcem, które znajdują zastosowanie w dekoracji zewnętrznych części konstrukcji nośnej np. Ścian nośnych, słupów i przypór..
Bloczki szalunku stałego kupowane są w komplecie, w zestawie znajdują się wszystkie elementy niezbędne do wykonania ścian. Jednocześnie przy konstruowaniu podstawy domu należy wziąć pod uwagę drobne różnice w wymiarach bloków, ponieważ podczas montażu szalunku stałego nie można poddać żadnej obróbce mechanicznej, z wyjątkiem przycinania bloków wystających w sekcję otworu.
Proces wznoszenia ścian
Przed montażem szalunku wzdłuż obwodu ścian, do fundamentu przykleja się poziomą hydroizolację 1-2 warstw izolacji szklanej. Następnie pierwszy rząd jest montowany zgodnie z planem projektu: koordynowane są główne osie, sprawdzane są przekątne i zewnętrzne wymiary skrzynki. Przed zamocowaniem pierwszego rzędu wierci się w fundamencie otwory na zbrojenie pionowe na głębokość 6–8 cm Pręty układa się w dwóch rzędach przy każdym moście bloku z wcięciem od ścian wewnętrznych 20 mm, średnicę zbrojenia ustala się zgodnie z albumem rozwiązań technicznych.
Aby zamontować pierwszy rząd szalunku, na hydroizolację należy nałożyć warstwę zaprawy cementowej, której grubość pozwoli na wyrównanie krzywizny podłoża. Bloki układa się na zaprawie, wyrównując we wspólnej poziomej płaszczyźnie wzdłuż poziomu lub cumowania, a następnie pozostawia do związania zaprawy. Następnie w rowkach zworek układa się poziome zbrojenie, a krzyże nitkowe są wiązane drutem. Podczas wiązania dolnego rzędu, ślepą pętlę umieszcza się na pionowym pręcie 20-30 mm poniżej poziomego zbrojenia, którego końce są owinięte wokół poziomych prętów.
Bloczki drugiego i kolejnych rzędów układa się na zbrojeniu pionowym i łączy z dolnymi, natomiast spoiny pionowe muszą być przesunięte o co najmniej jedną trzecią długości bloku. Połączenia na czop i wpust muszą zatrzasnąć się na swoim miejscu, aż do całkowitego wyeliminowania szczeliny. Przed ułożeniem poziomego zbrojenia konieczne jest związanie zworek bloków z poprzednim rzędem zbrojenia i dokręcenie drutu za pomocą skręcenia, aby zapobiec rozdzieleniu poziomych zamków między blokami. Po zamontowaniu kolejnego rzędu bloków układa się zbrojenie poziome i łączy je z pionem.
Szczególną uwagę należy zwrócić na uformowanie ramy otworów. Boki zamykane są zaślepkami lub blokami końcowymi, ale jednocześnie ściany górne i dolne nie posiadają standardowych sposobów domykania obrysu szalunku. W takich przypadkach zaleca się stosowanie płyt PPS o grubości 25–30 mm, które są dociskane do szalunku konstrukcją wsporczą montowaną wewnątrz otworu. Ten projekt to nic innego jak rama wykonana z obrzynanych desek z poprzecznymi i ukośnymi rozpórkami wewnętrznymi..
Po zamontowaniu szalunku do pełnej wysokości ścian i sprawdzeniu geodezyjnym konstrukcja może być monolityczna. Z reguły stosuje się beton klasy B15 lub wyższej z wypełniaczem o rozmiarze 10-25. Mieszankę podaje się od góry, a karmienie odbywa się warstwami, poruszając się po obwodzie. Każda kolejna część jest zagęszczana za pomocą kołka i zatapialnego wibratora.
Wykończenie powierzchni i układanie komunikacji
Spieniony polistyren jest niezwykle wrażliwy na wpływy atmosferyczne; w ciągu zaledwie miesiąca wystawienia na działanie promieni słonecznych przyczepność powierzchni jest krytycznie zmniejszona. Z tego powodu dekorację ścian zewnętrznych należy wykonać 1–2 dni po wylaniu betonu. Z reguły stosuje się technologię mokrej elewacji, podczas gdy podstawowa warstwa wzmacniająca nie jest w ogóle stosowana lub ma wartość czysto nominalną. Często praktykuje się również wykładanie domu na zewnątrz cegłami licowymi..
Sytuacja jest znacznie bardziej skomplikowana w przypadku systemów wentylowanych fasad kurtynowych. Chociaż rdzeń betonowy zapewnia wysoką wytrzymałość mocowania, konieczne jest usunięcie PSA w miejscach, w których zainstalowana jest konsola, co nieuchronnie prowadzi do powstania mostków termicznych. Ta wada jest częściowo kompensowana przez zastosowanie bloków szalunkowych, których nadproża wystają z zewnątrz, tworząc małe obszary, do których przymocowana jest podstawa nośna ramy.
Wiele kopii zostało złamanych w debacie na temat najlepszego sposobu dekoracji wnętrz. Kontakt styropianu z powietrzem w pomieszczeniu jest niedopuszczalny, ponadto jest to materiał niezwykle niebezpieczny pożarowo, który wymaga od warstwy wykończeniowej absolutnej zdolności lokalizacyjnej i odporności ogniowej. Jedynym sposobem ułożenia przewodów elektrycznych w BTS są rury stalowe z połączeniami spawanymi lub gwintowanymi, co jest niezwykle kosztowne. Ponadto wewnętrzna okładzina ścienna z izolacją termiczną wywołuje silne spadki temperatury przy zmianie trybów ogrzewania, budynek jest po prostu pozbawiony bezwładności.
Pierwszą metodą wykończenia jest tynk gipsowy lub cementowy z warstwą 30 mm lub więcej, narzucony na ocynkowaną siatkę. Ta opcja jest odpowiednia tylko w przypadkach, gdy wewnętrzne przegrody są wyłożone pełnymi cegłami. Jeśli wymagany jest swobodny układ z przegrodami ramowymi, lepiej jest pokryć ściany murem z połowy cegły od wewnątrz. Obie metody wykończenia pozwalają na swobodne układanie komunikacji, a jednocześnie gwarantują bezpieczeństwo przeciwpożarowe i zgodność z komfortowym reżimem termicznym o każdej porze roku.
Bądź pierwszy, który skomentuje ten wpis