Treść artykułu
- Ściany pękają – jaki jest tego powód?
- Gdy trzeba rozwiązać problem „od wewnątrz”
- Rodzaje uszkodzeń i adekwatne metody ich eliminacji
- Naprawa warstwy zbrojenia podłoża
- Eliminacja zniszczenia warstwy dekoracyjnej
- Czy wzmocnienie powierzchni pomoże?
Dziś postaramy się zrozumieć przyczyny takiego zjawiska jak pękanie i łuszczenie się tynku na elewacji domu, a także zapoznać się z głównymi sposobami doprowadzenia wykończenia elewacji do akceptowalnej formy, co pozwoli nam w przyszłości zapobiec zniszczeniu tynku..
Ściany pękają – jaki jest tego powód?
Pojawienie się pęknięć może wynikać zarówno z niewystarczającej wytrzymałości warstwy wykończeniowej na ruchomym podłożu, jak i niewystarczająco niezawodnej przyczepności między warstwami. W zależności od użytych materiałów, rodzaju ocieplenia i sposobu wykonania podłoża można wyróżnić kilka najczęstszych przyczyn..
Najczęstszą przyczyną jest kondensacja w strukturze wykończenia. Jednym z warunków wstępnych jest pogarda dla podkładu. Elewacja mokra jest strukturą wielowarstwową i nie bez powodu producenci zalecają odpylanie każdej warstwy wykończenia pokrytego środkami zwiększającymi przyczepność. W miejscach o słabej przyczepności warstw gromadzi się wilgoć, która nie ma czasu na odparowanie. Prowadzi to do powstawania i powiększania się wnęk: podczas cyklicznego zamrażania woda niszczy spoiwo. Otóż wysychanie i pękanie złuszczonego lakieru to zupełnie naturalna konsekwencja. Dlatego przy nakładaniu tynku na elewację należy dążyć do maksymalnej jednorodności powłoki..
Innym powodem pojawienia się pęknięć może być duża ruchliwość podłoża, a dokładniej niedostatek właściwości materiału do warunków użytkowania. Ten błąd jest najbardziej typowy przy dekorowaniu domów szkieletowych i domków z bali. Konieczne jest nie tylko dać czas na skurcz fundamentu i otaczających konstrukcji, ale także wyposażyć warstwę amortyzującą, a także wystarczająco mocną i sztywną skorupę wzmocnionej podstawy.
W niektórych przypadkach przesunięcia laminarne warstwy nośnej ściany mogą być przyczyną łuszczenia się tynku. Pojawiają się w wyniku niewystarczającej wytrzymałości roztworu spoiwa, czasami z powodu zniszczenia betonowego fundamentu. W takich przypadkach naprawy kosmetyczne nic nie dadzą – tak destrukcyjnych skutków nie da się wyeliminować bez poważnej ingerencji w konstrukcję nośną domu..
Gdy trzeba rozwiązać problem „od wewnątrz”
Najbardziej uderzającym dowodem niedostatecznej wytrzymałości i stateczności ścian są szerokie pionowe pęknięcia pojawiające się na osiach koncentracji obciążeń wynikających z nośności podpory. Na przykład w przypadku błotnistego (zapadniętego) narożnika budynku pęknięcia rozprzestrzeniają się od gzymsu do fundamentu w odległości 4–6 m od wspólnej krawędzi. Podobny obraz, ale już przy falowaniu gleby, powoduje identyczną propagację dwóch pęknięć, ale tylko w kierunku od fundamentu do dachu.
Jeśli w podstawie znajduje się zbrojenie, dość łatwo jest określić wady warstwy nośnej. Siatka pęknie w przybliżeniu wzdłuż linii pęknięcia warstwy nośnej, a wewnętrzne uszkodzenia są wyraźnie widoczne z zewnątrz. Jeśli podłoże nie zostało wzmocnione, wykończenie może odklejać się warstwami, natomiast pęknięcie w warstwie nośnej zostanie zamknięte przez solidne fragmenty warstwy zewnętrznej – na powierzchni elewacji pojawiają się pęknięcia w pobliżu linii zniszczenia podłoża.
Są dwa wyjścia z tej sytuacji: jeśli fundament jest nienaruszony, osusz teren i pozwól budynkowi skurczyć się przez 1–2 lata. W przypadku uszkodzenia fundamentu podlega on generalnej lub miejscowej naprawie i wzmocnieniu. Aby ustalić, że pęknięcia w betonie się otwierają, konieczne jest wykopanie części fundamentu. Należy dodatkowo zwrócić uwagę, że najczęściej fundament jest uszkodzony właśnie na skutek falowania mrozu: jeśli w rejonie piwnicy szerokość pęknięcia przekracza 15–20 mm, to na pewno fundament jest zniszczony.
Rodzaje uszkodzeń i adekwatne metody ich eliminacji
To nieprzyjemne, ale prawdziwe: większość uszkodzeń warstwy wykończeniowej spływa od wewnątrz na zewnątrz: zanim pęknięcia i wybrzuszenia stają się widoczne gołym okiem, wewnętrzne warstwy ostatecznie stają się bezużyteczne. Zdarza się to często, ale nie zawsze, w każdym przypadku należy zdemontować fragment ściany przed przystąpieniem do dalszych czynności..
Dość łatwo założyć, że ocenę uszkodzenia muru przeprowadza się na podstawie liczby zniszczonych warstw i ich stanu. W sumie istnieją trzy przypadki łuszczenia się tynku, z których najprostszy ma miejsce, gdy tylko zewnętrzna powłoka dekoracyjna pozostawia na przykład kornika lub futro. W takich przypadkach jedynym poprawnym rozwiązaniem jest usunięcie zniszczonego wykończenia. Ani preparacja złamania, ani częściowa naprawa dużych pęcherzy nie przyniosą długoterminowych rezultatów. Jeśli cała ściana została wykończona tą samą technologią, pojawienie się podobnych defektów w innych miejscach jest tylko kwestią czasu.
Jeśli po otwarciu warstwy dekoracyjnej okazało się, że w podłożu są pęknięcia, to ostatnie należy naprawić. Głębokość uzupełnienia może być różna. Jeśli zbrojenie jest nienaruszone, pęknięcia są wycinane bez uszkodzenia siatki i wypełniane, a grubość podstawy jest zwiększana. W przypadku rozerwania siatki wymagane są głębsze naprawy, natomiast górna warstwa zbrojąca jest nakładana z dodatkowym wzmocnieniem.
Łuszczenie podstawy jest również dość powszechnym rodzajem uszkodzenia wykończenia elewacji. W zasadzie taka wada jest typowa dla mokrych elewacji zastosowanych do ocieplenia ze styropianu, który przez kilka miesięcy stał pod wpływem erozji powietrza i światła słonecznego. Nie pozostaje nic do zrobienia: cały tynk należy zdemontować, a następnie zwiększyć przyczepność ścian (przeszlifowanie PPP) i wzmocnić podłoże, nową podkład i nową warstwę wykończeniową. Bardzo ważne jest sprawdzenie, czy obliczenia wymiany ciepła i akumulacji wilgoci są prawidłowe, czy materiały są wysokiej jakości i czy odpowiadają zastosowaniu. Dość często programiści decydują się na alternatywny wygląd lub wykończenie..
Naprawa warstwy zbrojenia podłoża
Jeśli siatka jest uszkodzona, odcinki podstawy są odbijane w odległości 30–40 cm po obu stronach pęknięcia. W tym przypadku najmniejsze i najsłabsze fragmenty powłoki ostatecznie odklejają się. Na tym etapie ważne jest, aby sprawdzić, jak pewna jest przyczepność pozostałych obszarów przycinania do podłoża. Obszary nienaruszone przez uszkodzenia można pozostawić przez przeszlifowanie krawędzi do wyrównania paskiem o szerokości około 15-20 cm.
Renowacja elewacji wymaga fragmentarycznego lub całkowitego ponownego zastosowania podłoża. Ponadto nową siatkę układamy z zakładem 20–30 cm w miejscach, w których zachowała się stara. Takie łaty wykonuje się zgodnie z główną technologią wykonywania tynku elewacyjnego: najpierw całą otwartą powierzchnię ocieplenia i przyległe obszary zakonserwowanego podłoża przeciera się mieszaniną, następnie nakłada się i wygładza siatkę, na koniec nakłada się cienką warstwę wyrównującą. Po naprawie ściana musi wyschnąć iw razie potrzeby wzmocnić ją dodatkowymi kołkami rozporowymi. Następnie cała powierzchnia jest zagruntowana i sklejona kolejną warstwą podkładową, zwykle z dodatkowym wzmocnieniem.
W przypadku braku uszkodzeń siatki naprawa podstawy jest nieporównywalnie łatwiejsza. Krawędzie pęknięć należy dokładnie oczyścić pacą ścierną i dobrze zagruntować. Ważne jest, aby wypełnienie było wykonane mieszanką tego samego typu, z którego wykonana jest podstawa. Po naprawieniu pęknięć całą powierzchnię podłoża zagruntować do ustania chłonności i pokryć jedną ogólną warstwą wyrównującą o grubości ok. 3 mm.
Eliminacja zniszczenia warstwy dekoracyjnej
Pojawienie się pęcherzy na powłoce dekoracyjnej najczęściej występuje z powodu gromadzenia się pod nią wilgoci. Najczęściej dzieje się tak z powodu niewystarczającej paroprzepuszczalności wybranego rodzaju tynku. Konsekwencją tego może być tworzenie się kruszącej się warstwy na powierzchni podłoża, która uległa erozji wodnej i mrozowej. W takich sytuacjach lepiej przemyśleć swoją decyzję dotyczącą wyboru materiałów wykończeniowych..
Jednym z wyjątków jest wykrycie wady po 3-4 latach eksploatacji elewacji. Przejawia się to w postaci zgrubień, widocznych tylko przy patrzeniu blisko płaszczyzny ściany. Zwykle takich wad jest bardzo mało, w tych miejscach technologia gruntowania lub okres ekspozycji na świeżym powietrzu jest po prostu naruszony. W takich opcjach można ostrożnie wykonać otwory w górnej części pęcherzy, wlać do ubytków uszczelniacz o niskiej lepkości i toczyć nierówności wałkiem, dociskając złuszczone fragmenty do podstawy.
Jeśli rozwarstwione obszary są rozległe (więcej niż 1-1,5 m2) najlepszym sposobem naprawy jest zdemontowanie zniszczonej warstwy wykończeniowej i nałożenie nowej kompozycji na całą płaszczyznę. Przypomnijmy raz jeszcze, że takie podejście jest możliwe, jeśli spełnione są dwa warunki: zbrojenie i samo podłoże nie są naruszone, a połączenie między nim a przygotowawczą (wyrównującą) warstwą wykończeniową nie budzi wątpliwości. Jednocześnie naprawa nie jest wykonywana fragmentarycznie: złuszczone obszary są całkowicie usuwane, a górna ozdobna maska jest po prostu usuwana z ocalałych. Następnie cała płaszczyzna ściany jest zagruntowana i pokryta warstwą wyrównującą, na którą po wyschnięciu nakładana jest nowa powłoka dekoracyjna.
Czy wzmocnienie powierzchni pomoże?
Często można spotkać się z opinią, że aby przywrócić elewacji wygląd wystarczy po prostu ponownie pokryć ją kompozycją dekoracyjną, ale jest to tylko rozwiązanie tymczasowe. Ze względu na powstanie szczeliny powietrznej między głębszymi warstwami takie działania tylko pogorszą sytuację, ponadto nie można z góry przewidzieć, jak zwiększenie grubości warstwy ochronno-dekoracyjnej wpłynie na paroprzepuszczalność ściany jako całości..
Nawet przy nałożeniu nowej podstawy na elewację i próbach zaoszczędzenia pieniędzy na demontażu powłoki naprawa nie przyniesie oczekiwanego rezultatu. Tak, na wierzchu wykończenia utworzy się nowa, twarda skorupa, która przez pewien czas może wytrzymać ogólny ciężar wykończenia i siłę zrywającą. Jednak wszystkie zewnętrzne warstwy wykończeniowe muszą spełniać zasadę zwiększania higroskopijności z wewnętrznej na zewnętrzną, co jest absolutnie niemożliwe przy wykonywaniu podwójnego tynkowania. Należy pamiętać, że tylko estetyczna żywotność elewacji tynkowych wynosi co najmniej 10 lat, po czym budynek jest po prostu ponownie malowany. Trwałość mechaniczna „mokrej” elewacji to co najmniej 30 lat, więc konsekwentne i przemyślane podejście do problemu zniszczenia wykończenia z reguły okazuje się bardziej ekonomicznie wykonalne niż podjęcie działań doraźnych.
Bądź pierwszy, który skomentuje ten wpis