Ocieplenie ścian domu murowanego do tynkowania

Treść artykułu

• Izolacja: polimerowa lub mineralna
• Jak obliczyć grubość izolacji
• Mocowanie klejowe i mechaniczne
• Przylega do cokołu i gzymsu
• Uszczelnianie spoin i przygotowanie do tynkowania

W naszych instrukcjach opisaliśmy dla Państwa typową technologię ocieplania ścian murowanych przy wykańczaniu elewacji w technologii „na mokro”. Dowiesz się o zaletach dwóch głównych rodzajów izolacji, ich zastosowaniu w różnych warunkach klimatycznych oraz o procesie instalowania ochrony termicznej budynku.

Izolacja: polimerowa lub mineralna

Od dawna trwa debata na temat najlepszego materiału izolacyjnego. Niekwestionowanymi liderami w tej chwili są spieniony poliizocyjanuran (PIR) i poliuretan (PUR). Oba te materiały trafiły do ​​konstrukcji z branży wojskowej i kosmicznej, w XXI wieku stały się wszechobecne. Ze względu na jedną z najniższych przewodności cieplnej i niską wagę, odporność na wilgoć, niepalność i umiarkowaną przyjazność dla środowiska, taka izolacja pozostaje prawdopodobnie najbardziej skuteczną, bezpieczną i trwałą.

Ekstrudowana pianka polistyrenowa (XPS) jest tańszym zamiennikiem izolacji polimerowej wyższej jakości. Jedyną wadą jest to, że nawet bez rozprzestrzeniania ognia materiały te są wyjątkowo toksyczne po podgrzaniu. Dlatego dopasowanie izolacji styropianowej w ramach ochrony przeciwpożarowej może być dość trudne. Jednak XPS jest równie odporny na wilgoć, lekki i trwały, dzięki czemu jest bardzo popularny..

Wełna mineralna przy prawidłowym montażu może nie ustępować skuteczności izolacji płyt polimerowych, ale ma szereg wad. Wymagane jest dokładne obliczenie przesunięcia punktu kondensacji w różnych temperaturach, ponieważ pojawienie się wilgoci w izolacji mineralnej zwiększa dziesięciokrotnie jej przewodność cieplną. Osobliwym problemem jest niezdolność luźnej waty do uformowania płaszczyzny do nakładania „mokrych” materiałów wykończeniowych, dlatego do ocieplenia ścian pod tynk nadają się jedynie:

• płyty mineralne o gęstości około 120-150 kg / m³, ale wraz z nimi masa budynku znacznie się zwiększa;
• płyty wielowarstwowe (niejednorodne) ze sztywniejszymi warstwami zewnętrznymi, dzięki czemu zapewnione jest pewne mocowanie zarówno samej izolacji, jak i wykończenia do niej.

Jak obliczyć grubość izolacji

O wymaganej grubości pasa izolacyjnego decyduje jego odporność na przenikanie ciepła. Zgodnie z normami ochrony cieplnej budynków wg SP 23-02-2003 optymalną wytrzymałość ścian budynków mieszkalnych przyjmuje się od 2,1 do 5,6 m²* K / W, rośnie wraz z długością sezonu grzewczego i różnicą temperatur. W praktyce ta wartość okazuje się niewystarczająco wysoka, przy takiej skuteczności izolacji straty ciepła budynków mieszczą się w przedziale 150-200 kW * h / rok z każdego metra kwadratowego.

Wysokiej jakości izolowany budynek mieszkalny można nazwać budynkiem, w którym do uzupełnienia strat ciepła potrzeba około 70-100 kW * h / m² W roku. Mając takie dane początkowe można odwrócić procedurę obliczeniową, która jest wykonywana osobno dla każdego typu konstrukcji otaczającej: ściany, podłoga, przeszklenia, sufity.

1. Konieczne jest określenie reżimu temperaturowego pracy, przyjmując za punkt wyjścia obliczoną temperaturę wewnętrzną i temperaturę powietrza zewnętrznego w najzimniejszych pięciu dniach.
2. Należy określić przewodność cieplną warstwy nośnej ścian. Na przykład w przypadku cegły jest to 0,5-0,7 W / m * K, czyli przy całkowitej powierzchni ściany 100 m² 40 cm przy różnicy temperatur 35 ° C, całkowita strata ciepła na godzinę 4,4-6,2 kW lub około 150 kW / m² na cały okres grzewczy.
3. Uzyskana wartość jest znacznie wyższa niż norma, a grubość ścianek należy zwiększyć. W tym przypadku używana jest wartość, która jest przeciwieństwem przewodności cieplnej – opór przenikania ciepła. Wyraża się go zależnością R = p / k, gdzie p to grubość warstwy ściany (0,4 m), a k to współczynnik przewodzenia ciepła (0,5–0,7 W / m * K).

1 – zewnętrzne wykończenie elewacji; 2 – izolacja; 3 – warstwa kleju; 4 – tablica ceglanych ścian; 5 – warstwa tynku; 6 – warstwa dekoracji wnętrz

Całkowity opór ściany jest równy sumie oporów jej warstw (nośnych i izolacyjnych), więc w obliczeniach odwrotnych można obliczyć wymaganą grubość izolacji znając jej współczynnik przewodzenia ciepła. Alternatywę dla obliczeń ręcznych można nazwać wszelkiego rodzaju kalkulatorami, z których najbardziej rzetelnych danych dostarczają programy udostępnione na stronie producenta materiału użytego do izolacji.

Mocowanie klejowe i mechaniczne

Istnieją dwa sposoby mocowania izolacji do warstwy nośnej ściany. Ich obecność nie oznacza swobody wyboru: należy używać zarówno kleju, jak i kołków talerzowych, ponieważ pełnią one różne funkcje. Jedynym wyjątkiem są ściany, których nie można przykleić, takie jak drewno.

Klej spełnia główną funkcję mocowania; nakłada się go na obie powierzchnie grzebieniem lub kropkowanymi pociągnięciami pośrodku i ciągłym paskiem wzdłuż obrysu płyty. Ciągła warstwa kleju może znacznie ograniczać paroprzepuszczalność otaczającej konstrukcji i powodować powstawanie kondensacji w spoinie klejowej, jej rozwarstwienie i utratę siły mocowania. W tym celu stosuje się kołki talerzowe – jest to rodzaj pasa bezpieczeństwa, który rekompensuje brak siły mocowania w przypadku nieciągłego nakładania kleju.

W przypadku różnych grzejników kolejność mocowania jest inna. Płyty polimerowe są natychmiast mocowane za pomocą kołków, aby sztywność izolacji nie powodowała przesunięć i łuszczenia. W takim przypadku kołki zapewniają tymczasowe mocowanie desek do wyschnięcia kleju. Ta ostatnia może być nakładana w postaci ciągłej warstwy, ponieważ wewnętrzna paroprzepuszczalność płyt jest już bardzo niska.

Wieszaki w kształcie litery U mogą służyć jako alternatywa dla kołków z tworzywa sztucznego. Montowane są na ścianie, izolację zszywa się skrzydełkami zawieszenia, które są następnie wyginane w różnych kierunkach.

Podczas montażu wełny mineralnej mocowanie za pomocą kołków talerzowych odbywa się nie wcześniej niż 2-3 dni po przyklejeniu płyt. Wynika to ze zjawiska skurczu kleju i samych płytek, które w ograniczonym stopniu pochłaniają z niego wilgoć. Mocowanie za pomocą kołków w celu uzupełnienia wytrzymałości przeprowadza się co najmniej w 4 punktach na obwodzie i 2-3 w środku płyty.

Przylega do cokołu i gzymsu

Czasami część piwniczna lub gzymsowa ściany wystaje ponad główną płaszczyznę, podczas gdy montaż dowolnej izolacji odbywa się w ciągłym pionowym rzędzie o stałej grubości. W takich przypadkach konieczne jest zastosowanie przyczółka technologicznego do występów, który wyklucza przedostawanie się wody deszczowej do zabezpieczenia termicznego, a także gwarantuje nieco intensywniejszą wentylację zawilgoconej strefy dolnej.

Jeszcze przed zamocowaniem izolacji montuje się wsporcze perforowane tace. Mocowane są do ściany wzdłuż linii cokołu / cokołu, rozstawione klinami montażowymi w celu uzyskania równej linii początkowej. W przypadku znacznych różnic w płaszczyźnie ściany – powyżej 5 mm / mw przypadku polimeru i powyżej 10 mm / mw przypadku grzejników mineralnych – wyrównuje się je tynkiem wzdłuż pionu, przyjmując korytko jako tworzącą płaszczyznę pionową.

W przypadku konieczności przewietrzenia przestrzeni pod dachem, izolacji ścian nie można podnieść blisko skrzyni. Zwisy należy wybić deską przeciwwiatrową z lamelami wentylacyjnymi, a następnie rozłożyć płyty do końca, ustawiając je. Nie trzeba obserwować kątów nachylenia nawisów, koniec płyty jest cięty tylko pod kątem prostym.

Przyleganie do otworów odbywa się za pomocą niewielkiego wysunięcia izolacji wewnątrz. W przypadku konieczności zamontowania szerszych odpływów należy natychmiast usunąć stare odpływy i wykonać pod nimi zakładkę płyty o szerokości 20-30 mm. Wynika to z faktu, że przy dekorowaniu tych obszarów nadmiar izolacji jest dokładnie odcinany, a uformowane końce służą jako podstawa do nakładania tynku zboczy.

Uszczelnianie spoin i przygotowanie do tynkowania

Montaż płyt izolacyjnych odbywa się w pozycji poziomej w odstępie co najmniej jednej trzeciej długości, co zapewnia całkowitą wytrzymałość pasa. Zabezpieczenie przed wydmuchiwaniem i powstawaniem mostków zimnego powietrza realizowane jest poprzez szczelne uszczelnienie połączeń między płytami.

Szwy płyt polimerowych wypełnione są pianką poliuretanową na pełną głębokość, wyciśnięte pozostałości odcina skrobakiem. Spoiny między płytami mineralnymi są zwykle wypełnione mieszanką klejową. Stosując ciepły tynk (TS) jako główną powłokę, lepiej jest wypełnić spoiny nim jako materiał mniej przewodzący ciepło.

Niezależnie od końcowego wykończenia dekoracyjnego i zastosowanego tynku, izolację zewnętrzną należy pokryć tynkiem przygotowawczym. W przypadku materiałów mineralnych powłoka musi wspierać wymianę gazową, pozostając jednocześnie hydrofobową na wilgoć z zewnątrz. Jeżeli izolacja wykonana jest z płyt polimerowych, to głównym zadaniem warstwy przygotowawczej jest umocowanie zbrojenia wykonanego siatką z tkaniny szklanej, a także poprawa przyczepności pod tynkiem głównym.

Wyjątkiem jest tutaj znowu TS: ponieważ płyty tworzą dość płaską płaszczyznę, możliwe jest nałożenie jednolitej warstwy zewnętrznej bez zwiększania kosztu wyrównania. Powierzchnię płyt mineralnych można zaimpregnować podkładem sczepnym w celu zmniejszenia nasiąkliwości.

Powiązane Wpisy:

1. Ocieplenie ścian domu od strony zewnętrznej pianką Treść artykułu Pianki: klasyfikacja materiału Odpowiednie typy podstaw nośnych Przygotowanie powierzchni Montaż płyt izolacyjnych Tynk ochronny Masy do wykończenia elewacji Pianka nie jest zakazana do izolowania niskich budynków, dlatego pozostaje dość...
2. Zasady tynkowania przy remoncie mieszkań Najczęstsze błędy w pracach tynkarskich, a raczej można powiedzieć, to najsmutniejszy rezultat prac tynkarskich: łuszczenie się, pękanie tynku i zmiana geometrii pomieszczeń ze względu na „grubą” warstwę tynku. Ten „grabie” trafia...
3. Wspaniały projekt domu murowanego z basenem ...
4. Izolacja ecowool – nowy sposób na ocieplenie domu Treść artykułu Co to jest ecowool Trwałość i biostabilność Wysoka izolacyjność termiczna Bezpieczeństwo przeciwpożarowe Odporność na wilgoć i paroprzepuszczalność Dobra izolacja akustyczna Produktywność i wydajność Zalety i wady materiału w porównaniu...