Treść artykułu
- Jakie rury nadają się do ogrzewania podłogowego
- Przygotowanie gleby
- Wybór izolacji
- Jastrychy przygotowawcze i kumulacyjne
- Instalacja systemu, proporcje i rozstaw pętli
- Włączenie ciepłej podłogi do systemu grzewczego
Sam montaż ciepłej podłogi jest uważany za trudne zadanie inżynieryjne. Jeżeli podłoga styka się bezpośrednio z gruntem i służy jako element systemu ogrzewania płynnego, prawdopodobieństwo popełnienia błędu znacznie wzrasta. Dzisiaj porozmawiamy zarówno o zastosowanych materiałach, jak i o stopniowanym urządzeniu.
Układanie ogrzewania podłogowego na ziemi jest złożonym środkiem inżynieryjnym. Oznacza to, że wykonawca jest odpowiedzialny nie tylko za sprawność i długą żywotność systemu grzewczego, ale także za normalne zachowanie się wykładziny podłogowej w warunkach cyklicznego ogrzewania. Dlatego postępuj konsekwentnie i ściśle przestrzegaj zaleceń dotyczących technologii urządzeń.
Jakie rury nadają się do ogrzewania podłogowego
Pierwszą rzeczą do zrobienia jest podjęcie decyzji o rodzaju rurek cieplnych. W trakcie rozwiązywania problemu zakupu wymaganego rodzaju produktu będziesz miał czas na wykonanie wszystkich niezbędnych prac przygotowawczych. Ponadto od samego początku zapoznasz się z systemem mocowania rur i zapewnisz wszystko, co do tego potrzebne..
Zacznijmy więc od odrzucenia rur, które nie mają tak ukierunkowanego celu, jak stosowanie w systemach ogrzewania podłogowego. Obejmuje to rury metaloplastikowe polietylenowe połączone systemem złączek zaciskowych oraz rury PPR do lutowania rur wodociągowych z tworzyw sztucznych. Te pierwsze nie prezentują się najlepiej pod względem niezawodności, te drugie słabo przewodzą ciepło i mają wysokie współczynniki rozszerzalności cieplnej.
Początkowo wybierany jest wygodny i niezawodny system instalacyjny do tymczasowego mocowania rur. Może to być również siatka zbrojeniowa, do której zostaną przywiązane rury drutem, ale wyobraź sobie montaż w ten sposób na powierzchni 100 m2 lub jeśli nagle podczas wylewania betonu zerwie się kilka wiązań. Dlatego należy zastosować podkładkę montażową lub system szyn. Mocuje się je do podstawy podłogi, gdy rury nie są jeszcze ułożone, następnie rury są mocowane w prowadnicach za pomocą zacisków lub zacisków..
Sam system mocowania może być plastikowy lub metalowy. Nie ma w tym dużej różnicy, jedyne, na co trzeba zwrócić uwagę, to niezawodność mocowania i czy same prowadnice mogą uszkodzić rury.
Na koniec decydujemy o materiale rur. Do stosowania w systemach ogrzewania podłogowego zalecane są dwa rodzaje produktów. W obu przypadkach technologia montażu eliminuje czynnik ludzki podczas zginania i łączenia.
Miedź. Pomimo zwiększonego kosztu rura miedziana jest łatwa do zainstalowania, wymaga butelki topnika i palnika gazowego do lutowania. Miedź najlepiej przejawia się w systemach „szybkiego” ogrzewania podłogowego, które działa równolegle z grzejnikami, ale nie na stałe. Gięcie rur miedzianych odbywa się odpowiednio według szablonu, ich pęknięcie jest bardzo mało prawdopodobne.
Polietylen. To jest bardziej powszechna klasa rur. Polietylen praktycznie nie jest podatny na pękanie, ale do instalacji wymagane jest specjalne narzędzie do zaciskania. Polietylen może mieć różną gęstość, zaleca się nie mniej niż 70%. Istotna jest również obecność wewnętrznej bariery tlenowej: polietylen jest słabo odporny na rozproszone przenikanie gazów, jednocześnie woda w rurze o takiej długości może porywać tlen w znacznych ilościach ze środowiska zewnętrznego.
Przygotowanie gleby
Podczas układania ciepłej podłogi na ziemi przygotowuje się „tort”, którego grubość i wypełnienie ustalane są indywidualnie. Ale te dane są ważne już na pierwszym etapie pracy, aby w razie potrzeby pogłębić ziemną podłogę i nie poświęcać wysokości pomieszczenia..
Zasadniczo gleba jest usuwana 30–35 cm poniżej poziomu planowanej wykładziny podłogowej, przyjmowanej jako punkt zerowy. Powierzchnia jest starannie wypoziomowana w płaszczyźnie poziomej, wzdłuż warstwy geowłókniny dodaje się nieściśliwy materiał, w większości przypadków stosuje się do tego ASG.
Po starannym ręcznym zagęszczeniu podsypki przygotowanie przeprowadza się betonem niskiej jakości. W celu dodatkowej izolacji termicznej warstwa ta może składać się z lekkiego keramzytu. Ważne jest, aby powierzchnia została wyniesiona na wspólną płaszczyznę, znajdującą się poniżej znaku zerowego na grubość ciasta plus około 10-15 mm.
Wybór izolacji
Podgrzewany wodą placek podłogowy składa się z izolacji szczelnie umieszczonej pomiędzy dwiema warstwami jastrychu cementowo-piaskowego. Na samą izolację nakłada się dość wąską liczbę wymagań.
Wytrzymałość na ściskanie jest głównie znormalizowana. Idealna jest ekstrudowana pianka polistyrenowa o gęstości 3% lub większej, a także płyty PIR i PUR, ponieważ są bardziej ognioodporne. W razie potrzeby można użyć płyt z wełny mineralnej klasy 225 zgodnie z GOST 9573–96. Wata jest często odrzucana ze względu na złożoność jej montażu i konieczność pokrycia izolacji hydro-barierą (folia poliamidowa). Charakterystyczne jest, że minimalna grubość płyty wynosi 40 mm, natomiast przy montażu ekranu odblaskowego wykonanego z EPPS grubość tego ostatniego rzadko przekracza 20-25 mm.
Materiały piankowe stanowią również dobrą barierę przed migracją wilgoci z gruntu, nie wymagają hydroizolacji. Wielu może zatrzymać wątpliwe bezpieczeństwo materiału zawierającego styren lub cena droższych płyt o całkowitej obojętności chemicznej (PUR i PIR).
Grubość izolacji jest określana na podstawie obliczeń cieplnych. Jeżeli w przygotowaniu zastosowano beton z keramzytem jako wypełniaczem, to wystarczy 10-15 mm styropianu lub 60 mm wełny mineralnej. W przypadku braku izolowanego preparatu wartości te należy zwiększyć o 50%..
Jastrychy przygotowawcze i kumulacyjne
Bardzo ważne jest, aby izolacja była mocno zaciśnięta między dwoma opaskami i aby wykluczyć wszelkie ruchy lub wibracje. Betonowe przygotowanie podłogi wyrównuje się wylewką przygotowawczą, a następnie przykleja się do niej płyty izolacyjne za pomocą kleju do płytek pod grzebieniem. Wszystkie połączenia są uszczelnione klejem. W przypadku stosowania wełny mineralnej należy najpierw pokryć preparat betonowy warstwą hydroizolacji penetrującej.
Warstwa jastrychu nad izolacją musi mieć taką grubość, aby jej całkowita przewodność cieplna była co najmniej 3-4 razy mniejsza niż w przypadku osłony termicznej. Generalnie grubość jastrychu to ok. 1,5–2 cm całkowitej wysokości stropów, ale aby skorygować bezwładność ciepłej podłogi można dowolnie „bawić się” tą wartością. Najważniejsze jest, aby odpowiednio zmienić grubość izolacji..
Wierzchnią warstwę jastrychu poddaną nagrzewaniu wylewamy po przykryciu ścian taśmą amortyzującą. Dla wygody jastrych akumulacyjny można wylewać w dwóch etapach. Na pierwszym około 15–20 mm wylewa się zbrojeniem z cienką siatką. Wygodne jest poruszanie się wzdłuż powstałej płaszczyzny i mocowanie systemu instalacji rur, reszta jest wylewana do poziomu znaku zerowego minus grubość wykładziny podłogowej.
1 – zagęszczona gleba; 2 – podsypka z piasku i żwiru; 3 – jastrych zbrojony przygotowawczy; 4 – bariera hydro-parowa; 5 – izolacja; 6 – siatka wzmacniająca; 7 – rury ogrzewania podłogowego; 8 – jastrych cementowo-piaskowy; 9 – wykładzina podłogowa; 10 – taśma amortyzująca
Instalacja systemu, proporcje i rozstaw pętli
Rury ogrzewania podłogowego należy układać według wcześniej przemyślanego schematu narysowanego na podłodze. Jeśli pomieszczenie ma kształt inny niż prostokątny, jego plan jest podzielony na kilka prostokątów, z których każdy jest reprezentowany przez oddzielną pętlę pętli.
Ta sama zasada dotyczy podziału na strefy. Na przykład w obszarze zabaw rury można układać w częstszym tempie i nie zaleca się układania ich w ogóle pod meblami szafki. W każdej oddzielnej rundzie o kształcie prostokąta, w zależności od priorytetu ogrzewania, rurki można układać wężem lub ślimakiem lub można łączyć opcje. Ogólna zasada jest prosta: im dalej od początku kanału znajduje się określony punkt, tym niższa jest jego temperatura, średnio co 10 metrów spada średnio o 1,5–2,5 ° C, optymalna długość pętli mieści się w przedziale 50–80 metrów.
Minimalna odległość między sąsiednimi rurami jest określana przez producenta zgodnie z dopuszczalnym promieniem gięcia. Gęstsza uszczelka jest możliwa na wzór ślimaka lub z tworzeniem szerokich pętli na krawędziach węża. Optymalne jest trzymanie się odległości równej 20–30-krotności średnicy rury. Należy również uwzględnić grubość jastrychu kumulacyjnego i żądaną szybkość ogrzewania podłogowego..
System montażowy mocuje się wzdłuż trasy przez izolację do warstwy przygotowania betonu, odpowiednio długość łącznika (najczęściej kołki rozporowe BM z tworzywa sztucznego) powinna być o 50% większa niż odległość do powierzchni jastrychu przygotowawczego.
Podczas układania rury należy wymyślić zaimprowizowaną szpulę do rozwijania, w przeciwnym razie rura będzie się ciągle skręcać i pękać. Po zamocowaniu wszystkich zawiasów w systemie montażowym poddaje się je badaniu pod wysokim ciśnieniem i, jeśli wyniki badań są zadowalające, wylewa się wierzchnią warstwę jastrychu akumulacyjnego.
Włączenie ciepłej podłogi do systemu grzewczego
Zaleca się układanie całych odcinków rur bez spoin w warstwie jastrychu. Ogony pętlowe można albo doprowadzić do lokalnych kolektorów, albo doprowadzić bezpośrednio do kotłowni. Ta ostatnia opcja jest zwykle wygodna, gdy podgrzewana podłoga jest lekko zdjęta z kotła lub jeśli wszystkie pomieszczenia mają wspólny korytarz, dla którego wystarczy ogrzewanie pośrednie.
Końce rur są zwijane za pomocą ekspandera i łączone poprzez zaciskanie lub lutowanie za pomocą złączek gwintowanych do połączenia z zespołem kolektora. Każde z kolanek wyposażone jest w zawory odcinające, na rurociągach zasilających zamontowane są zawory kulowe z kołem zamachowym w kolorze czerwonym, na powrocie z kołem niebieskim. Do awaryjnego wyłączania oddzielnej pętli, jej przedmuchiwania lub przepłukiwania wymagane jest przejście gwintowane z zaworami odcinającymi.
Przykładowy schemat podłączenia podłogi ciepłej wody do instalacji grzewczej: 1 – kocioł grzewczy; 2 – zbiornik wyrównawczy; 3 – grupa bezpieczeństwa; 4 – kolektor; 5 – pompa obiegowa; 6 – szafka rozdzielaczowa do grzejników; 7 – szafka rozdzielaczowa ogrzewania podłogowego
Podłączenie kolektorów do sieci grzewczej odbywa się analogicznie do grzejników, możliwe są dwururowe i kombinowane schematy przełączania. Oprócz termostatu, rozdzielacze mogą być wyposażone w systemy recyrkulacji, które utrzymują komfortową temperaturę nośnika ciepła przy zasilaniu około 35–40 ° C..
Bądź pierwszy, który skomentuje ten wpis