Treść artykułu
- Druty lutownicze: w stosownych przypadkach
- Linki i rękawy
- Połączenia linii kablowych
- Zaciski sprężynowe i śrubowe
- Metody izolacji połączeń
Kwestia najlepszego rodzaju domowych połączeń elektrycznych zawsze była niejednoznaczna. Być może oprócz zwykłych listew zaciskowych i lutowania wymyślono coś nowego? Rozwiążmy to, a jednocześnie dowiedzmy się, jak zestaw określonych warunków obiektu wpływa na wybór metody połączenia.
Druty lutownicze: w stosownych przypadkach
Połączenia lutowane ołowiowo-cynowe zapewniają wystarczającą wytrzymałość elektromechaniczną, ale mają szereg bardzo istotnych wad. Nawet przy lutowaniu na stojaku w dobrze wyposażonym miejscu wada jest możliwa, aw ciasnych warunkach rozlutowywania skrzynek pod sufitem prawie gwarantowana. Sytuację pogarsza niemożność całkowitego usunięcia resztkowego strumienia, co z czasem powoduje stopniowe niszczenie miejsca zrostu.
Słabe lutowanie drutów z pewnością spowoduje problem w przyszłości.
W ogóle nie ma sensu lutowanie skręconych przewodów: prawie niemożliwe jest ścisłe wstępne skręcenie, dlatego cyna nie wypiera całego powietrza. Porowaty związek bardzo się nagrzewa, z czasem nasila się korozja, a kontakt znika dzięki warstwie tlenku. Podobne zjawisko obserwuje się w kolcach zamurowanych bez lokalizacji za pomocą puszek, co ściśle mówiąc jest w zasadzie niedopuszczalne w nowoczesnej instalacji, niezależnie od sposobu połączenia.
Odstępstwo od tej zasady powoduje lawinowe tworzenie się tlenków w warunkach wysokiej wilgotności. Niedoceniają przewodności między przewodami miedzianymi, ale jednocześnie powodują, że ściana jest częściowo przewodząca z powodu soli rozpuszczonych w wodzie – stąd porażenia prądem elektrycznym i zwarcia.
Oto, co się stanie, jeśli nie zastosujesz się do zasad lutowania kabla zasilającego
Niemniej jednak lutowanie jest dość szybką i najtańszą metodą łączenia o dość długiej żywotności. Można polecić lutowanie połączeń w serwisowanych szafach i skrzynkach, cynowanie przewodów linkowych do zacisków śrubowych, podłączanie przewodów poprzez lutowanie przy jednoczesnym zabezpieczaniu złączkami wodoszczelnymi. Lutowanie służy również jako dobre zabezpieczenie przed utlenianiem w suchym powietrzu, dlatego wzmacnia się nim inne typy połączeń: tulejkowo-zaciskane i śrubowe.
Przykład poprawnego przylutowania kabla zasilającego
Pamiętaj jednak, że główną wadą lutowania w takich przypadkach jest to, że połączenie jest nierozłączne, więc nie nadaje się do potencjalnie chwilowych styków. Byłoby również błędem lutowanie na wagę bez zapewnienia wstępnego mechanicznego mocowania przewodów, które mają być połączone przez skręcanie lub w inny sposób. Najmniejszy ruch w chłodzącej warstwie lutowia powoduje jego ogólną porowatość, co prowadzi do opisanych powyżej konsekwencji..
Linki i rękawy
We wszelkiego rodzaju instalacjach elektrycznych nagi „skręt” służy jako tymczasowe podłączenie przewodów podczas testowania i debugowania. Takie połączenie nie może pracować w trybie stałym ze względu na mechaniczne działanie prądu i właściwości sprężyste stopu miedzi. Jest jeszcze jeden powód: aby zachować przewodność nominalną na złączu, skręcenie musi być bardzo długie, ponieważ powierzchnia styku dwóch okrągłych drutów jest minimalna.
Opcje skręcania lub łączenia drutów. Mechaniczne połączenie przewodów – rozwiązanie tymczasowe
Wszystkie te wady są eliminowane poprzez zaciskanie skrętów lub pojedynczych rdzeni za pomocą tulei. W tym przypadku przewodniki są zdeformowane i przylegają do siebie ze znaczną powierzchnią styku, a gęstość ich dociskania zapewnia pas zewnętrzny, który nie podlega działaniu prądu.
W praktyce sensowne jest łączenie poprzez zaciskanie przewodów o przekroju 10 mm2 co więcej, przy mniej grubych drutach trudniej jest kontrolować jakość zagniatania. Jako narzędzie do pracy z kablami do 35 mm2 lepiej wybrać zaciskarki ręczne dźwigniowe, ułożone na wzór obcinaków do prętów: są ruchome, ponadto na małych odcinkach wystarczy jeden mięsień.
Zaciskanie w tulei poprawia styk drutów i wytrzymałość mechaniczną połączenia
Duże żywe żyły (od 50 mm2), oprócz swojej masywności, komplikują pracę z dużym stopniem odpowiedzialności. Wysokiej jakości zaciskanie jest możliwe tylko za pomocą narzędzia hydraulicznego, którego istnieją dwa rodzaje. Podnośniki dźwigniowe połączone z matrycą w jednym korpusie doskonale sprawdzają się przy pracy na liniach kablowych. Szczególnie wygodna jest praca z takim narzędziem na wysokości.
Podczas montażu paneli iw ciasnych warunkach lepiej jest preferować oddzielnych operatorów ciśnieniowych, w których pompa oleju jest wykonana z napędem pedałowym i jest podłączona do części roboczej za pomocą węża wysokociśnieniowego.
Niezwykle ważne jest, aby pamiętać, że niezawodne ściskanie jest możliwe tylko przy użyciu siły statycznej. Dlatego ściskanie końcówek i tulei młotkiem (dłutem) jest surowo zabronione..
Połączenia linii kablowych
Standardem jakości i niezawodności połączeń kablowych jest większość muf kablowych stosowanych do łączenia odcinków magistralnych linii energetycznych. Wspomnieliśmy powyżej, że nie można ceglać połączeń w ścianie, ale w niektórych sytuacjach nie można tego uniknąć. Na przykład z długą linią lub przy użyciu drogiego grubego kabla.
Konstrukcja sprzęgła pokazuje, jak należy wykonać połączenie w takich warunkach. Żyły w nich są zaciśnięte końcówkami tulei z kontrolowanym momentem dokręcania. Mogą to być zarówno połączenia tulejowo-śrubowe, jak i wtryskiwane, ale niezmiennie zabezpieczone są warstwą lutowia.
Łącznik (skręcenie dwóch skręconych drutów z naprzemiennym zachodzeniem rdzeni) każdego rdzenia izolowane jest oddzielnie dwoma warstwami izolacji: termicznej i wodoodpornej, a sama wiązka jest podzielona sztywną wkładką i otoczona zewnętrzną hydroizolacją, której krawędzie są szczelnie przyklejone (sklejone) z zewnętrzną powłoką kabla. Wszystkie te zasady należy stosować w każdym bezobsługowym połączeniu, pracującym w warunkach dużej wilgotności, agresywnym środowisku i na podłożach łatwopalnych..
Zaciski sprężynowe i śrubowe
Powyższe jest dość łatwe do ćwiczenia w codziennej pracy z sieciami domowymi. Ponieważ odrzucenie skręconych przewodów stało się prawie powszechne, można łączyć monolityczne przewody lub skrętki przetwarzane przez lutowanie lub końcówki tulejowe. Jedną z najstarszych i najbardziej niezawodnych metod są bloki śrubowe, które wcinają się głęboko w rdzeń i zapewniają dobry kontakt kosztem dynamicznej wytrzymałości rdzenia. W przypadku połączeń trwałych zaleca się również wypełnić klejem topliwym otwarte części podkładek i „szyjki” wkrętów.
Alternatywą dla takich połączeń są zaciski sprężynowe WAGO i tym podobne. Żyłkę w takim zacisku można zgiąć kilkadziesiąt razy i nie odłamie się w słabym miejscu. Do użytku w wilgotnym środowisku zaleca się zakup podkładek sprężynowych wypełnionych wazeliną. Takie urządzenia mimo niewielkiego wzrostu całkowitego kosztu projektu pozostają odłączalne, aby w przypadku wykrycia błędu szybko zmienić konfigurację sieci, jednocześnie ich żywotność porównywalna jest z kablem – od 50 lat.
Szybkozłącze Wago
Metody izolacji połączeń
Zasady bezwzględnej lokalizacji złącza kablowego są urzeczywistniane w domowych sieciach elektroenergetycznych za pomocą puszek rozgałęźnych. Szeroki zakres stopni ochrony przed pyłem i wilgocią (IP) pozwala na wybór produktu uzasadnionego kosztami i dostosowanego do określonych warunków. Absolutnie wszystkie połączenia, z wyjątkiem tulejek kablowych, powinny być wyposażone tylko w takie puszki, które, nawiasem mówiąc, mogą nie nadawać się do serwisowania.
W przypadku łączenia za pomocą zacisków śrubowych i sprężynowych nie jest wymagana izolacja przewodów. Rękawy i końcówki izolowane są 1-2 warstwami rurek termokurczliwych. Aby materiał nie zwymiotował podczas nagrzewania, nierówności zagniatania należy usunąć pilnikiem lub owinąć 2-3 warstwami taśmy Mylar. Podobnych rur należy użyć do naprawy uszkodzeń izolacji rdzenia i zabezpieczenia krawędzi rdzeni, pozbawionych niepotrzebnie długich.
Przewody wewnątrz skrzynki i ich połączenia nie powinny w miarę możliwości blokować dostępu do siebie
W przypadku montażu w puszce rdzenie również należy rozdzielić. Zazwyczaj przewody fazowe są najpierw oddzielane na dole skrzynki, oddzielane klipsami dystansowymi lub mocowane do korpusu. Na okablowaniu kładzie się plastikową uszczelkę wyciętą ze zwykłej butelki PET, a następnie kładzie się zero i przewody ochronne na górze.
Bądź pierwszy, który skomentuje ten wpis