Treść artykułu
- Kiedy metoda tynkowania jest odpowiednia
- Kiedy lepiej jest preferować płytę gipsową
- Przygotowanie warstwy bazowej
- Tynk latarni morskiej – krótki program edukacyjny
- Urządzenie do fałszywej ściany
- Łączenie metod
Trwałość i jakość wykończenia łazienki zależy niemal wyłącznie od jakości przygotowania podłoża. Dzisiaj przeanalizujemy dwie główne metody wykończenia, możliwość łączenia ich w jednym pomieszczeniu, różnice, wady i zalety okładzin tynkarskich i blaszanych..
Kiedy metoda tynkowania jest odpowiednia
Wybór między wykończeniem na sucho i na mokro jest żywym i popularnym tematem dyskusji. Zasadniczo kwestię tę rozpatruje się z czysto praktycznego punktu widzenia:
- czy właściwe jest stosowanie mieszanki cementowo-piaskowej w warunkach konkretnego obiektu?
- która metoda wyrównywania będzie najmniej intensywna materiałowo?
- która opcja pozwoli Ci jak najszybciej zakończyć pracę?
- jaki rodzaj materiału budowlanego jest wygodniejszy do dostarczenia bezpośrednio do miejsca pracy?
W kontekście przygotowania do układania płytek tynk ma jedną główną zaletę i wadę. Główną zaletą tynkowania ścian pod płytki jest jak najwyższa odporność na wilgoć. Wyrównanie z materiałami arkuszowymi, nawet odpornymi na wilgoć i wysokiej jakości, nie gwarantuje, że w przypadku wnikania wody pod płytki wykończenie zachowa swój wygląd i integralność.
Wadą tynku jest jego niska odporność na pękanie pod wpływem zjawisk związanych z osiadaniem budynków i przemieszczaniem się ścian. Ponadto nie można przemilczeć dość dużej złożoności pracy: podczas gdy okładzina z płyt gipsowo-kartonowych jest dość łatwa do opanowania zaocznie na kursach mistrzowskich, praca z tynkiem wymaga wyjątkowych umiejętności i doświadczenia.
Kiedy lepiej jest preferować płytę gipsową
Tak więc głównym powodem stosowania tynku do wyrównywania pod płytkami jest trwałość tego rodzaju wykończenia. Istnieje jednak szereg argumentów przemawiających za odpornymi na wilgoć płytami gipsowo-kartonowymi (GKLV) lub płytami z włókna gipsowego (GVLV)..
Przede wszystkim poszycie jest atrakcyjne pod względem łatwości i szybkości montażu, a także ze względu na brak konieczności przygotowywania dużych porcji fugi. Takie ustawienie zapewnia wyższą kulturę pracy i nie pociąga za sobą czasochłonnego czyszczenia..
Materiały arkuszowe pozwalają na wyrównanie pomieszczeń o mocno zniekształconej geometrii, w których przy zastosowaniu tynku potrzebna byłaby bardzo duża ilość tynku. Czasami zator ścian po prostu nie pozwala na nałożenie tak grubej warstwy, w której trwałość ścian w warunkach wysokiej wilgotności przekroczy wykończenie materiałami arkuszowymi. W skrajnych przypadkach prace tynkarskie należy wykonać w kilku przejściach po 10–20 mm, co znacznie opóźnia naprawę.
Wreszcie, w przypadku budynków na niestabilnych gruntach i na obszarach o dużej aktywności sejsmicznej, suche przygotowanie ścian do układania płytek zapewnia doskonałe możliwości utrzymania wyglądu okładziny przez długi czas. Przy prawidłowym montażu takie wykończenie będzie całkowicie niezależne od głównych ścian i ich deformacji. Ale za wszystko trzeba zapłacić: montaż fałszywych ścian znacznie bardziej pochłania przestrzeń w pomieszczeniu, a tam, gdzie na tynk wystarcza minimalna warstwa 10-15 mm, poszycie będzie wymagało co najmniej 60 mm.
Przygotowanie warstwy bazowej
Trudności w nakładaniu tynku pojawiają się już na etapie przygotowania szorstkich powierzchni. Wymagana jest bardzo wysoka przyczepność i wysokiej jakości przyczepność zaprawy cementowej do podłoża. Osiąga się to bez znacznego wysiłku tylko wtedy, gdy warstwa nośna jest odsłonięta, ma wystarczająco dużą porowatość, szorstkość i dobrze wchłania wilgoć, ale nie za dużo..
W takim przypadku wystarczy jednorazowa obróbka podkładem głęboko penetrującym, takim jak Ceresit ST-19. Jeśli podłoże składa się z materiałów takich jak granit lub beton o dużej wytrzymałości, może być konieczne zwiększenie chropowatości powierzchni. Do tych celów można użyć podkładów zawierających pył marmurowy lub kwarcytowy..
Najczęściej jednak warunki w obiekcie są dalekie od ideału. Jeśli renowacja nie zostanie przeprowadzona w nowym budynku, najprawdopodobniej jakiś rodzaj wykończenia łazienki jest już na miejscu, co może być znaczącą przeszkodą w układaniu płytek. Zwykle stara powłoka wykończeniowa jest całkowicie demontowana, aby odsłonić warstwę materiału nośnego, a następnie wykonać prace tak, jakby wykończenie zostało wykonane po raz pierwszy.
Niezawodne usunięcie wierzchniej warstwy wymaga ścian z tynkiem „zwijanym”, pobielonym, pomalowanym lub już wyłożonym kafelkami. W tym drugim przypadku konieczne jest usunięcie nie tylko płytki, ale także wszystkich resztek kleju lub zaprawy cementowej. Usunięcie warstwy wierzchniej tylko pod ręką: w ten sposób pomieszczenie znacznie mniej zwęża się i niweluje wpływ błędów popełnionych w trakcie poprzednich prac wykończeniowych.
Tynk latarni morskiej – krótki program edukacyjny
Najpierw musisz zmierzyć pomieszczenie, ustalając jego prawdziwy kształt geometryczny i odchylenie wymiarowe. W takim przypadku należy wziąć pod uwagę naruszenie płaszczyzny każdej ściany, uprzednio określając punkty powierzchni, które wystają jak najbardziej w kierunku środka i przyjmując je jako zero.
Aby wzmocnić strukturę tynku i jego niezawodną przyczepność do podłoża ściany, konieczne jest pokrycie go siatką tynkową lub ogniwem łańcuchowym o komórkach 30–40 mm. Zaleca się użycie ogniwa łańcucha, jeśli całkowita grubość tynku jest większa niż 50 mm, w przeciwnym razie płaska siatka pomoże zaoszczędzić dodatkowe 5-7 mm pod latarniami. Lepiej jest zamocować siatkę za pomocą plastikowych kołków, wkręcając gwóźdź w szeroką podkładkę. Zakładka pomiędzy siatką powinna wynosić co najmniej 10-15 cm.
Lampy ostrzegawcze są regulowane przed montażem, a następnie mocowane małymi bryłami z mieszanki zaprawy cementowej i alabastru. Celem wstępnego dopasowania jest opisanie regularnego równoległościanu (lub innej figury przestrzennej) wewnątrz pomieszczenia – z kątami prostymi, pionowością / poziomością i równością przeciwległych krawędzi. Odbywa się to poprzez tymczasowe mocowanie na wkrętach samogwintujących za pomocą plastikowych zaślepek. Wygodne jest stosowanie zwykłych podkładek jako przekładek. Odległość między latarniami jest o 20-30 cm mniejsza niż długość reguły, która będzie używana do wyciągania roztworu.
Do tynkowania pod płytki optymalny jest DSP w proporcji 3 części piasku na jedną część cementu M400. Aby poprawić plastyczność roztworu, można dodać 1-2 łyżeczki detergentu do wiadra z wodą i tym roztworem rozcieńczyć suchą mieszankę. Przyczepność do podłoża można poprawić, zastępując wodę rozcieńczonym klejem PVA w proporcji 1:50 lub „Bustilat”. Aby móc rzucić warstwę większą niż 30 mm w jednym przejściu, należy użyć gotowych mieszanek tynkarskich z włączeniem spoiw polimerowych.
Tynk należy wylać z wiadra, tak aby roztwór był dobrze skompresowany i pozbywał się pęcherzy powietrza podczas uderzeń. Rzucaj go, aż roztwór wystawi około 10–20 mm ponad płaszczyznę świateł ostrzegawczych. Po zakończeniu rzutu w jednym pasie między latarniami, roztwór pozostawia się na około 10 minut, a następnie nadmiar odcina klinowatą częścią reguły. Po wyschnięciu tynku w ciągu 24-48 godzin należy dobrać lampy ostrzegawcze, a pozostałe rowki uszczelnić zaprawą cementową.
Nie ma konieczności szlifowania tynku pod płytkami. Tynkowanie na lampach ostrzegawczych umożliwia wyrównanie z dokładnością 3-5 mm z tolerancją układania płytek 0,5 mm / m. Jeśli potrzebujesz wyeksponować ściany w lepszej jakości, a nie ma chęci wyrównywania płytek grubością spoiny klejowej, możesz wykonać wstępne szpachlowanie mieszanką klejową o warstwie do 3-4 mm.
Urządzenie do fałszywej ściany
Ściany wykonane z płyt gipsowo-kartonowych pod okładziną z płytek są wznoszone zgodnie z ogólną technologią, ale istnieje szereg zaleceń:
- Szycie arkuszy płytek należy wykonać w dwóch warstwach z podziałem i całkowitą grubością co najmniej 14 mm.
- Profile CD-60 (sufit) nie nadają się do układania płytek od sufitu do podłogi, tylko pod panelami do 120 cm lub pod fartuchem kuchennym.
- Podczas montażu prowadnic bezwzględnie obowiązkowe jest klejenie taśmą kompensacyjną..
- Stopień profilu regału – nie więcej niż 40 cm.
- Zaleca się, aby przed łataniem nawet arkusze odporne na wilgoć zostały poddane działaniu środka antyseptycznego i hydrofobowego, takiego jak Knauf Flachendicht, o zużyciu 350 ml / m2.
- Idealnie, jeśli okładzina lub przynajmniej jej wierzchnia warstwa będzie wykonana z odpornych na wilgoć płyt cementowych, takich jak KNAUF „Aquapanel”.
Łączenie metod
Czasami tylko jeden z wymiarów łazienki nie pozwala na zastosowanie okładziny z blachy pod płytki ze względu na brak możliwości zamontowania np. Wanny. Innym szczególnym przypadkiem jest zszycie tylnej fałszywej ściany w toalecie w celu ukrycia komunikacji, podczas gdy reszta powierzchni jest wykończona tynkiem cementowym..
Takie podejście jest dość racjonalne, a do wdrożenia należy wziąć pod uwagę tylko kilka technicznych subtelności. Przede wszystkim ważna jest prawidłowa kolejność prac: najpierw wyrównanie tynkiem, a następnie montaż fałszywych ścian. W takim przypadku rama powinna być obramowana profilem prowadzącym nie tylko od góry i od dołu, ale także po bokach. Ponadto zaleca się dodanie kilku zworek w odstępach jednego metra między pionowymi szynami a najbliższymi profilami stojaka.
Koniugację płyty gipsowo-kartonowej i tynku należy trochę przyciąć: od końca płyty gipsowej lub płyty gipsowej usuń fazowanie pod kątem 45? i odklej karton paskiem około 30 mm, dobrze zagruntuj róg. Do uszczelnienia spoiny użyj papieru lub pasków siatki z włókna szklanego tynkarskiego i kleju do płytek.
Podczas fugowania płytek zaleca się uszczelnianie spoin pachwinowych masami elastycznymi. I to nie tylko przy przejściu z okładziny z blachy na tynk, ale także w narożnikach między fałszywymi ścianami. Dobrym przykładem kompozycji nadającej się do spoinowania narożników jest Ceresit CE-40, płaskie spoiny do 6 mm można bezpiecznie uszczelnić kruszywem KNAUF Fugenbunt.
Bądź pierwszy, który skomentuje ten wpis