Treść artykułu
- Właściwości i odmiany materiału
- Samodzielne przygotowanie zaprawy tynkarskiej
- Rodzaje odpowiednich podłoży i ich przygotowanie
- Procedura aplikacji i wyrównania
Kontynuując temat niecodziennych materiałów wykończeniowych, wprowadzimy naszych Czytelników w kamienny tynk. Może być stosowany zarówno na elewacji czy cokole, jak i we wnętrzach, zapewniając jednocześnie dużą zmienność wyglądu i łatwość aplikacji.
Właściwości i odmiany materiału
Kamienny tynk lub płynny kamień to szczególny rodzaj materiałów wykończeniowych o wysokich walorach estetycznych. Istnieje kilka odmian, jednocześnie wszystkie są pokruszonymi minerałami naturalnymi zmieszanymi ze spoiwem polimerowym, którym jest zwykle półprzezroczysty klej poliuretanowy lub akrylowy.
Jako wypełniacz mineralny z reguły stosuje się granit lub kwarc, rzadziej – marmur, kruszony i przesiewany z utworzeniem ziaren o wielkości od 0,5 mm do 2-3 mm. Aby cząsteczki naturalnego minerału utworzyły zwartą strukturę i posiadały wysokiej jakości przyczepność do spoiwa, należy pokryć powierzchnię jednolitą warstwą, podczas procesu produkcji są one dokładnie myte, uzyskując całkowite usunięcie frakcji pyłopodobnej, a następnie mieszane metodą wibracyjną z utwardzanymi atmosferycznie związkami tworzyw sztucznych – w takiej postaci produkt jest gotowy konsumentowi końcowemu.
Materiał ten jest dość rzadki i należy zauważyć, że w większości przypadków stosowania takich opcji wykończenia mieszanina jest przygotowywana samodzielnie przez rzemieślników. I nie jest to zaskakujące: w sprzedaży można znaleźć zarówno kamienne wióry, jak i spoiwo, a przy całkowicie demokratycznych kosztach. Ostatecznie efekt jest zdecydowanie wart wysiłku: wykończona powierzchnia nabiera wyglądu proszku kamiennego o wysokiej jakości wyglądzie, doskonałej odporności na wilgoć i naprężenia mechaniczne, nie traci z czasem swoich właściwości estetycznych.
Aby nadać dodatkową wartość dekoracyjną, koloruje się mieszaninę wiórów kamiennych ze spoiwem polimerowym. W tym przypadku możliwe są dwie metody barwienia: barwienie szpachlówki z oczekiwaniem osadzania się cząstek drobno zdyspergowanego barwnika w porach minerału lub barwienie gotowej mieszanki, w wyniku czego spoiwo uzyskuje niezbędny ton w celu nadania dodatkowej głębi koloru.
Samodzielne przygotowanie zaprawy tynkarskiej
W rzeczywistości mieszanina kamienia i kleju polimerowego, gotowa do nałożenia, jest dość rzadka. Ale dostępność materiałów wyjściowych dobrze przyczynia się do samodzielnego przygotowania kompozycji, często ta właśnie okoliczność umożliwia zapewnienie wyjątkowego rodzaju wykończenia.
Jako wypełniacz mineralny wybierane są drobno kruszony granit, szungit, kwarc, czasem nawet jadeit i turmalin, co zapewnia wysoką wartość dekoracyjną – wszystko zależy od indywidualnych preferencji klienta. Istnieje kilka wymagań dotyczących jakości surowców: brak drobnego pyłu i jednolita wielkość cząstek. Dość często wióry mineralne przed użyciem są samodzielnie przesiewane i myte, co nie jest trudne, ale w ten sposób można zapewnić wysokiej jakości przyczepność szpachlówki do lepiszcza, a także wykluczyć zmętnienie kleju, co w efekcie gwarantuje jasny, wyrazisty kolor naturalnego minerału i zapewnia skuteczną grę światła na krawędziach zrębków.
Frakcja rozdrobnionego minerału dobierana jest w oparciu o indywidualne preferencje, należy jednak pamiętać, że ziarna większe niż 2 mm tworzą nadmiernie chropowatą powierzchnię i w zależności od jakości spoiwa mogą mieć zwiększone prawdopodobieństwo zrzucania. Jednocześnie zbyt mały rozmiar miękiszu (mniejszy niż 0,5 mm) przyczynia się do powstania monolitycznej i praktycznie gładkiej skorupy na powierzchni, w której specyficzne właściwości naturalnego minerału są praktycznie nie do odróżnienia. Ogólnie rzecz biorąc, wybór zrębków skalnych i wielkości cząstek stanowi niezwykle szerokie pole do kreatywności..
Jeśli chodzi o klej wiążący, nie ma wielu odmian pod tym względem. Najlepiej nadaje się klej poliuretanowy, którego ilość określa się na poziomie 3-5% masy wiórów kamiennych, a dokładniej zużycie określa instrukcje. Klej może być jednoskładnikowy, gotowy do użycia lub formulacje wymagające użycia utwardzacza. Do gotowania wystarczy wlać odpowiednią porcję kleju do wiadra z wypełniaczem i dokładnie wymieszać mikserem, uzyskując całkowite otoczenie cząstek kamienia. W procesie przygotowywania i stosowania mieszanki bardzo ważne jest zapobieganie wnikaniu wody, z niej kompozycja ustawia się niemal natychmiast.
Do prac wewnętrznych najlepiej nadaje się spoiwo na bazie akrylu i jego kopolimerów. Jego główną zaletą jest baza wodna, która zapobiega uwalnianiu lotnych rozpuszczalników podczas aplikacji. Klej akrylowy ma również długą żywotność: około godziny w porównaniu do 15–20 minut w przypadku poliuretanu. Dlatego akrylany są idealne do tworzenia złożonych kompozycji tynkarskiej mozaiki..
Rodzaje odpowiednich podłoży i ich przygotowanie
Wióry w zestalonej postaci mają pewną elastyczność, dlatego skłonność podłoża do umiarkowanego pękania nie odgrywa decydującej roli. Dużo ważniejsza jest wytrzymałość powłoki zgrubnej i jakość przyczepności..
Podczas nakładania wiórów kamiennych na warstwę przygotowawczą z gipsu lub tynku cementowego, powierzchnię należy oczyścić z kruszącego się pyłu i piasku, a następnie dokładnie zaimpregnować uniwersalnym podkładem zawierającym mączkę kwarcową. Jeśli na powierzchni przeznaczonej do wykańczania występują nierówności przekraczające 3-4 rozmiary frakcji miękiszu na m2, wymagane jest dodatkowe wyrównanie w celu zmniejszenia zużycia.
Tynk kamienny można również nakładać na beton, na przykład przy wykańczaniu cokołu. Ważne jest tylko usunięcie resztek wykwitów i potraktowanie powierzchni betonu metalową szczotką, jednocześnie upewniając się, że nie ma tłustych plam ani plam olejowych. Przed pokryciem miękiszem powierzchnię wystarczy raz potraktować podkładem typu „Betonkontakt” i dobrze wysuszyć.
Nie ma przeszkód w wykańczaniu struktur z płynnego kamienia pokrytych materiałami arkuszowymi. Powierzchnia może być reprezentowana przez płyty gipsowe lub płyty wiórowe, w obu przypadkach możliwe jest uzyskanie wysokiej jakości przyczepności materiału do podłoża. Konieczne jest jedynie przeprowadzenie wstępnej obróbki za pomocą kleju, który służy do przygotowania roztworu, rozcieńczonego do 1/3 początkowego stężenia. Przed wykończeniem powierzchnia musi mieć czas na wyschnięcie „na dotyk”.
Procedura aplikacji i wyrównania
Tynk kamienny nakłada się w odcinkach po 1-1,5 m2 za pomocą prostokątnej kielni. Początkowo niewielką ilość mieszanki dociska się mocno do przygotowanej powierzchni i lekko rozciąga po bokach, aż utworzy się warstwa o wymaganej grubości, która z reguły stanowi 2-3 wielkości frakcji wypełniacza. W ten sam sposób kompozycję nakłada się na sąsiedni obszar, mieszaninę należy rozciągnąć w kierunku już pokrytej części, uzyskując całkowite zniknięcie spoiny i zapewnienie jednorodności powłoki.
Gdy mały obszar jest całkowicie pokryty miękiszem, wykonuje się ostateczne wyrównanie. Jednocześnie kielnię należy trzymać ściśle równolegle do ściany i wykonywać nią okrężne ruchy z lekkim naciskiem. Jeśli spowoduje to powstawanie smug i zacieków, można je zgnieść lekką bawełną po związaniu kleju. Wypoziomowaną powierzchnię należy dokładnie sprawdzić pod kątem obecności obcych wtrąceń i lokalnych nieprawidłowości. Jeśli wszystko jest w porządku, przygotowujemy nową porcję mieszanki i kontynuujemy wykańczanie sąsiedniego terenu.
Dzięki spoiwu polimerowemu tynk kamienny jest hydrofobowy przy grubości warstwy 3-4 mm. Jednak małe pory na powierzchni mają tendencję do gromadzenia się kurzu, który z czasem może pogorszyć wygląd wykończenia. We wnętrzach problem ten rozwiązuje okresowe czyszczenie odkurzaczem, natomiast wykończenie zewnętrzne można pokryć lakierem poliuretanowym bezbarwnym po wyschnięciu tynku..
Bądź pierwszy, który skomentuje ten wpis