Treść artykułu
Płytki ceramiczne, w zależności od rodzaju produkcji i przeznaczenia, wykonuje się z mieszanki różnych rodzajów gliny, z dodatkiem innych naturalnych składników w następujący sposób: Składniki wstępnie prasuje się pod ciśnieniem ok. 500 kg / cm2, a następnie wypala w piecach w temperaturze od 1040 do 1300 ° C w zależności od rodzaju płytek ceramicznych.
Podobnie jak inne produkty ceramiczne, płytki ceramiczne są trwałe, łatwe w czyszczeniu, higieniczne, ognioodporne.
Obszar zastosowania płytek ceramicznych jest niezwykle szeroki: płytki ceramiczne stosuje się do okładzin ścian, podłóg, kominków, basenów, do zabezpieczania elewacji i cokołów, układania podniesionych podłóg, pokrywania chodników itp..
Rodzaje płytek ceramicznych:
Obecnie istnieje kilka głównych metod produkcji płytek ceramicznych:
Bicottura
Bicottura To emaliowana płytka ceramiczna przeznaczona do okładzin ściennych w pomieszczeniach. Emalia nadaje połysk płytkom ceramicznym i pozwala na wyeksponowanie wzorów o dowolnym wzorze, a także zabezpiecza ceramiczną bryłę płytki przed wnikaniem wilgoci.
Cały cykl produkcyjny tego typu płytek ceramicznych odbywa się w dwóch procesach wypalania: pierwszy – w celu wykonania podbudowy, oraz drugi – w celu utrwalenia emalii.
Bryłę płytek ceramicznych („ciasteczka”) uzyskuje się w ten sposób: Najpierw prasuje się wilgotną masę czerwonej glinki w specjalnych formach, a następnie wypala w temperaturze do 1040 ° C.
Takie płytki ceramiczne są uważane za porowate, przy współczynniku nasiąkliwości do 10%. Grubość ciasteczka wynosi zwykle 5-7 mm. Ten rodzaj płytek ceramicznych ma gorszą wytrzymałość od wszystkich innych, dlatego może być stosowany wyłącznie we wnętrzach..
Tworzenie ciastek to osobny cykl produkcyjny, na końcu którego płytki ceramiczne poddawane są kontroli parametrów planimetrycznych i wymiarów liniowych, a jeśli płytki ceramiczne nie spełniają określonych parametrów, odrzucone próbki są automatycznie usuwane z przenośnika i trafiają do obróbki. Odrzucone płytki ceramiczne nie przechodzą do drugiej fazy wypalania – fazy emaliowania.
Emalia pokrywająca płytki ceramiczne wypalane podwójnie może być błyszcząca lub matowa i nie ma tak dużej wytrzymałości powierzchniowej, jak na przykład monokotury, ponieważ płytki te, stosowane głównie na ścianach, nie powinny być narażone na przykład na obciążenia mechaniczne i ścierne, będą po nim chodzić. Jednocześnie emalia jest dostatecznie odporna na działanie domowych środków czystości stosowanych do czyszczenia ceramiki, a także na kosmetyki i środki higieniczne, które mogą mieć kontakt z powierzchnią płytek ceramicznych w łazienkach..
Ponieważ proces nakładania emalii w żaden sposób nie wpływa na geometrię płytek ceramicznych, parametry te nie są już monitorowane po zakończeniu produkcji, a płytki ceramiczne sprawdzane są tylko pod kątem wad powierzchniowych..
Zewnętrznie ten rodzaj płytki ceramicznej wyróżnia się:
Bicottura najczęściej wykonywana jest w kolekcjach składających się z kilku kolorów: jaśniejszego – najczęściej podstawowego z serii oraz dodatkowych ciemniejszych oraz z dużą ilością elementów zdobionych wykonanych na dwa różne sposoby:
Monocotture
Monocottura To ceramiczna emaliowana płytka odpowiednia zarówno na okładziny ścienne, jak i podłogowe. Niektóre jego typy są mrozoodporne, a zatem umożliwiają stosowanie tego typu na zewnątrz..
Cały proces produkcji odbywa się w jednym cyklu wypalania. Specjalnie przygotowana mieszanka, składająca się z różnych rodzajów glinki z dodatkiem innych naturalnych składników, jest mieszana w specjalnych bębnach i jednocześnie nawilżana. Następnie jest suszony i mielony w ogromnych pionowych silosach prawie do stanu zawiesiny, a następnie podawany przez dozownik w niezbędnych porcjach na taśmę transportową, a następnie umieszczany w formie, gdzie ściśle dozowana ilość tej mieszanki jest równomiernie rozprowadzana w całym kształcie matrycy. Należy zaznaczyć, że wielkość prasowanych płytek ceramicznych na tym etapie przekracza wymiar nominalny o około 7-10% (co odpowiada mniej więcej wilgotności partii po prasowaniu), czyli płytki ceramiczne o rozmiarze katalogowym 30×30 nadal mają rozmiar około 33×33. Wszystko to dzieje się, ponieważ w procesie suszenia i końcowego wypalania płytka ceramiczna kurczy się, zmniejszając rozmiar, a to właśnie tłumaczy obecność kalibrów przypisanych do płytki ceramicznej..
Po wyjściu z prasy płytki ceramiczne trafiają do specjalnej komory końcowego suszenia, a następnie do miejsca naniesienia emalii na niewypalone płytki ceramiczne, co po wypaleniu zabezpiecza bryłę płytki i nadaje jej pierwotnie pomyślany wygląd.
Po nałożeniu emalii płytka ceramiczna wprowadzana jest do pieca o długości do 100 m, gdzie stopniowo nagrzewa się do temperatury 1200 ° C, a następnie stopniowo stygnie, przechodzi przez to samo jednorazowe wypalanie, w wyniku czego podłoże nabiera wyjątkowej twardości i na niej osadza się emalię. tworząc solidną całość. Cały proces wypalania jest ściśle kontrolowany przez komputery na każdym etapie w piecu. Po opuszczeniu pieca na miejsce trafiają płytki ceramiczne w celu wykrycia wad oraz wizualnej kontroli tonacji i kalibracji, po czym są sortowane partiami, pakowane, znakowane i wysyłane do magazynu gotowego produktu..
Badania w sekcji defektoskopowej polegają na tym, że każda płytka ceramiczna spada na tzw. Szyny umieszczone na krawędziach płytki ceramicznej, a pośrodku toczy się wałek, działający na płytkę z określonym obciążeniem. Jeśli płytka ceramiczna ma wadę to nie wytrzymuje obciążenia i pęka, automatycznie nie poddając się dalszym badaniom.
Wady powierzchni emalii sprawdzane są wizualnie, jednocześnie z określeniem odcienia płytki.
Główne różnice między monocotturą a bikoturą:
1. większa gęstość materiału w wyniku zastosowania mocniejszej prasy i wyższej temperatury wypalania, a co za tym idzie występowanie serii o niskiej nasiąkliwości (<3%) i odpowiednio mrozoodporny;
2. grubsze i trwalsze podłoże z płytek ceramicznych;
3. mocniejsza, bardziej odporna na zużycie emalia.
Emalia płytek ceramicznych wypalanych pojedynczo, oprócz podwyższonej wytrzymałości, jest odporna na detergenty stosowane w gospodarstwie domowym, a niektóre rodzaje tych płytek ceramicznych są również bardzo odporne na agresywne środowisko chemiczne..
Dostępne są dwa rodzaje dekorów dla monotture: podłogowe i ścienne.
Produkcja dekorów podłogowych jest bardzo podobna do produkcji materiału bazowego, z tą różnicą, że na półfabrykaty o wymaganym formacie nanoszony jest wzór danego wzoru, który następnie jest również wypalany, dzięki czemu wytrzymałość emalii dekoracyjnej nie jest gorsza od siły pola podstawowego. Dekoracje ścienne (jeśli seria posiada również oznaczenie zalecane przez konstruktorów fabryki jako „ściana do wnętrz”) wykonywane są w tych samych technologiach, co odpowiednio w przypadku bicottury, bez cech wytrzymałościowych pola głównego.
W wielu przypadkach płytki ceramiczne monocottura są oferowane jako płytki podłogowe o odpowiednim kolorze i rozmiarze dla niektórych serii bicottura, uzupełniając je w ten sposób, lub mogą być oferowane jako niezależne serie z dekorami ściennymi i zalecane do stosowania zarówno na ścianę, jak i podłogę.
Monoporoza
Monoporosa – to osobny rodzaj płytek ceramicznych wypalanych pojedynczo – to jest. Ten rodzaj płytki ceramicznej produkowany jest w technologii tłoczenia, a następnie jednokrotnego wypalania bryły płytki ceramicznej i naniesionego glazury. W tym jest całkowicie podobny do monokotury. Jednak dzięki zastosowaniu nieco innych składników w przygotowaniu partii, właściwości fizyczne, a co za tym idzie obszar zastosowania tej płytki ceramicznej znacznie się różnią i są bliższe płytkom bicottura. Do produkcji monoporozy używa się gliny o dużej zawartości węglanów. Podczas wypalania w wyniku procesów chemicznych powstaje wysokoporowata biała masa o dużej nasiąkliwości (do 15%). Wytrzymałość takich płytek ceramicznych jest zauważalnie niższa niż wytrzymałość tradycyjnej monokotury, dlatego podstawa ma grubość 12 mm. Oczywiście takie płytki ceramiczne można stosować tylko w pomieszczeniach..
Technologia ta umożliwia wypiek wielkoformatowych płyt o niemal idealnych wymiarach, które po dodatkowej obróbce krawędzi (rektyfikacji) można układać z minimalnymi szwami. Przy produkcji bicottury, gdzie sama podstawa wykonana jest z czerwonych glinek, jasne szkliwo musi być na tyle grube, aby nie straciło koloru, natomiast w przypadku monoporozy biała podstawa pozwala na nałożenie cienkiej warstwy jasnej emalii. Te dwie cechy decydują o stylistycznym wykonaniu płytek monoporozowych – kolorystyka serii zwykle imituje naturalny marmur. Dekory wykonujemy zarówno w sposób tradycyjny – poprzez narysowanie wzoru na płytkach ceramicznych, jak i poprzez cięcie wodą pod wysokim ciśnieniem na specjalnym sprzęcie: w ten sposób można uzyskać bardzo piękny prefabrykowany dekor z wykorzystaniem m.in. kawałków naturalnego kamienia.
Biała porowata podstawa i cienka warstwa emalii wymagają specjalnych zasad pracy z płytkami ceramicznymi z monoporozy: do układania należy użyć białej kompozycji klejowej, bardzo ostrożnie pocierając szwy, starając się nie uszkodzić szkliwa. Podłoże do układania wielkoformatowych płytek ceramicznych musi być idealnie płaskie.
Dodajemy, że tzw rektyfikowane płytki ceramiczne, których użycie pozwala stworzyć jakby jedną powierzchnię, bez widocznych dużych szwów. W ten sposób powstaje wrażenie, że powierzchnia licowana jest naturalnym kamieniem.
Rektyfikacja to dodatkowa obróbka mechaniczna już gotowego materiału, polegająca na odcięciu bocznych krawędzi zarówno matowych, jak i polerowanych płytek ceramicznych na specjalnych maszynach w celu nadania wszystkim płytkom ceramicznym z serii jednakowej wielkości w każdym formacie. Urządzenie jest skonfigurowane w taki sposób, że obrabia również różne formaty w jednej serii według zadanego szablonu tak, że np. W jednej płytce ceramicznej 30×30 na całej długości układane są dwie płytki ceramiczne 15×15 lub w jednej płytce ceramicznej 45×45 – jedna płytka ceramiczna 30×30 i jedna ceramiczna 15×15 … Operacja ta umożliwia układanie płytek ceramicznych o różnych formatach, a także łączenie matowych i polerowanych płytek ceramicznych z tej samej serii z minimalnymi szwami, co jest dodatkowym atutem i jest prawie niemożliwe w przypadku nierektyfikowanych płytek ceramicznych..
Ogólne zalecenia dotyczące doboru płytek ceramicznych można sformułować w następujący sposób:
Bicottura – stosowany do okładzin ściennych we wnętrzach, niekiedy również do wykładzin podłogowych (o ile do takiego zastosowania zalecana jest wybrana seria), ale tylko w tych pomieszczeniach, które nie stykają się bezpośrednio z ulicą i dzięki temu nie ma ryzyka uszkodzenia emalii cząstkami ściernymi (piasek kurz).
Monocotture – służy do okładania wszelkiego rodzaju powierzchni we wnętrzach, a także szczególnie odporne typy tej płytki mogą być stosowane jako wykładzina podłogowa w miejscach publicznych o niezbyt intensywnym przepływie ludzi (nadal trzeba liczyć się z tym, że emaliowane płytki ceramiczne w taki czy inny sposób będą się ścierać podczas pracy szybciej niż gres porcelanowy). Do prac na zewnątrz można stosować również serie mrozoodporne..
Monoporoza – okładziny ścienne wewnątrz lokalu.
Bądź pierwszy, który skomentuje ten wpis