Treść artykułu
- Dobór rodzaju i wielkości parapetu
- Przygotowanie strony
- Mocowanie progowe
- Uszczelnienie dolnej strefy
- Uszczelnianie pęknięć w ścianach i zboczach
- Jak uniknąć kondensacji
Ostatnim etapem montażu okna jest montaż parapetu. Ten proces jest absurdalnie prosty, niemniej jednak łatwo jest popełnić błąd. W naszych instrukcjach pokażemy na przykładach, jak prawidłowo zorganizować połączenie parapetu z ramą okienną, wykonać uszczelkę i wykluczyć zamarzanie dolnej strefy.
Dobór rodzaju i wielkości parapetu
Pomimo tego, że produkty większości producentów elementów dodatkowych do okien PCV są dobrze ujednolicone, istnieje kilka rodzajów parapetów z tworzywa sztucznego. Jednak może wolisz naturalne drewno, parapety ze sztucznego kamienia lub blaty fornirowane? Rozważymy również takie opcje, jednak pamiętajmy, że często wybór konkretnego rodzaju produktu podyktowany jest nie kaprysem, ale wyraźną potrzebą.
Jako przykład rozważ dwa rodzaje parapetów z tworzywa sztucznego – z krawędzią z tyłu i bez niej. Z jednej strony parapet bez krawędzi pozwala na dowolną zmianę jego głębokości, a nawet toleruje ukośne podcięcia, które mogą korygować wady w montażu okien. Jednak w tym przypadku może być wymagane mocowanie od zewnątrz przez profil nośny, ale nie jest ono dostępne we wszystkich oknach i nie zawsze jest wygodne zdemontowanie zewnętrznego odpływu w celu zamocowania. Reszta parapetów z tworzywa sztucznego jest prawie identyczna z wyjątkiem jednego znaku – grubości. Im jest on większy, tym odpowiednio większa wytrzymałość parapetu i dopuszczalny jest jego bardziej znaczący występ ponad płaszczyzną ściany.
Do większości potrzeb wystarczają zazwyczaj parapety plastikowe, jednak warto rozważyć zalety innych materiałów. Zasadniczo płyty wiórowe laminowane i płyty ze sztucznego kamienia są używane wszędzie tam, gdzie konieczne jest nadanie kolorowi specjalnego smaku. Parapety „nieplastikowe” nie mają żadnych innych zalet – boją się wilgoci, brudu i promieniowania ultrafioletowego. Pozostaje jednak jedno zastrzeżenie: jeśli konieczne jest ustawienie jednoczęściowego parapetu dla kilku okien, jak ma to miejsce w przypadku przeszklenia okna wykuszowego, ciągły zakrzywiony kontur można stworzyć tylko za pomocą blatu parapetu.
Jeśli chodzi o rozmiary, wszystko jest z nimi proste i oczywiste. Długość profilu powinna być co najmniej 6 cm dłuższa niż odległość między zboczami w najszerszej części. Głębokość powinna zapewniać wystawanie ponad płaszczyznę ściany co najmniej 30 mm, a jeśli grzejnik znajduje się pod oknem, „zakryj” go marginesem 5–10 mm.
Przygotowanie strony
Otwór należy przygotować w określony sposób do montażu parapetu, a dla każdej indywidualnej metody montażu przygotowanie będzie miało pewne różnice. Zacznijmy od tego, co jest takie samo we wszystkich wersjach: nakładamy kwadrat na słupki, ustawiając krawędź wzdłuż dolnej krawędzi profilu ramy i rysujemy dwie poziome linie na zboczach ograniczających podcięcie. Wzdłuż linii należy wykonać podcięcia za pomocą szlifierki i tarczy diamentowej na głębokość około 10-15 mm, jeśli w rogu stoku znajduje się róg tynku, należy go całkowicie wyciąć. Ponadto za pomocą dłuta lub starego dłuta na zboczach wybiera się kieszenie o głębokości około 30-50 mm. Możliwe jest więcej, ale mniej niż 30 mm nie jest tego warte, w przeciwnym razie połączenie bocznych zaślepek z kątem nachylenia będzie nieprawidłowe. Jeżeli stoki będą osłonięte panelami, występ parapetu za spadkiem musi odpowiadać szerokości zamykającego profilu narożnego.
Jeśli zamiast lekkiego profilu z tworzywa sztucznego zostanie zainstalowany ciężki blat, należy przygotować dolną płaszczyznę otworu okiennego. Najpierw pod ramą, w pobliżu profilu nośnego, na wypukłościach zaprawy cementowej montuje się latarnię tynkarską. Odległość między krawędzią latarni a ramą okienną musi dokładnie odpowiadać grubości parapetu-blatu. Wzdłuż latarni płaskiej poziomej krawędzi otworu jest wyeksponowana zaprawą cementową, na której spoczywa parapet, pożądane jest wzmocnienie wewnętrznego narożnika narożnikiem tynkowym.
Nie zdziw się, ale zdarza się też, że okno montowane jest bez profilu nośnego. Jeżeli w takim przypadku montowany jest parapet o grubości 18 mm lub więcej bez krawędzi spływu, to konieczne jest zwiększenie grubości dolnego szwu pianki co najmniej do połowy grubości zastosowanego profilu parapetu. Również w dolnej części skarpy wykonuje się szereg pionowych wycięć w ścianie o szerokości 30 mm, głębokości 20 mm i wysokości około 120-150 mm. Nacięcia należy wykonywać w odstępach nie większych niż 80 cm i nie mniej niż dwie sztuki na parapet.
Mocowanie progowe
W przeciwieństwie do powszechnej praktyki, parapetu nie trzeba mocować przez profil ramy za pomocą wkrętów samogwintujących. W niektórych przypadkach może to tylko zaszkodzić: metalowe pręty służą jako doskonałe mostki zimna.
Najbardziej poprawny schemat instalacji jest absurdalnie prosty: parapet opiera się o profil nośny, po czym pod nim montuje się nieściśliwe podkładki, na przykład kliny montażowe, cofające 2/3 całkowitej głębokości od przedniej krawędzi. Niewielki występ ramy nad profilem nośnym pozwala na regulację wysunięcia parapetu ponad płaszczyznę ściany, jeśli rama okienna z jakiegoś powodu okaże się rozłożona. Przy takim sposobie montażu pianka montażowa mocno wiąże parapet z otworem, jednocześnie szczelnie wypełniając całą przestrzeń od dołu.
Mocowanie parapetu bez profilu nośnego odbywa się kosztem tylnej krawędzi, która ściśle przylega do rowka montażowego w dolnej części ramy. Ważne jest tylko, aby trochę oczyścić szew piankowy i odciąć bok po bokach, w przeciwnym razie będziesz musiał wykonać głębsze cięcie zboczy. Parapety o podwyższonej grubości bez wieńca montażowego posiadają w tylnej części podłużny rowek typu jaskółczy ogon. Lekkie płyty montażowe są wkładane w ten rowek, które służą do wstępnego wyrównania okien. W celu prawidłowego montażu parapetu pod jego tylną częścią wylewa się podpory klinami, następnie zakłada się parapet, zagina się płyty i mocuje je głęboko w wycięciach w murze, co zapewnia szczelne dociśnięcie końca profilu do ramy.
Uszczelnienie dolnej strefy
Główną sztuczką podczas montażu parapetu jest prawidłowe uformowanie pod nim szwu piankowego. Jedynymi wyjątkami są parapety-blaty, które mocuje się do przygotowanej płaszczyzny otworu za pomocą płynnych gwoździ..
Ogólnie rzecz biorąc, aby poprawnie zainstalować, należy spełnić szereg warunków:
- Dolna półka otworu jest ścięta z lekkim skosem do siebie, odkurzona i zwilżona wodą.
- Pod parapetem układane są nieściśliwe okładziny, które po naciśnięciu na przednią krawędź profilu są mocno dociskane do spodu ramy i zachowują ściśle poziomą pozycję.
- Od góry parapet jest wstępnie obciążony ciężarem około 20 kg na metr, ucisk rozkłada się na całej długości za pomocą deski.
- Po bokach parapet opiera się w górnej płaszczyźnie o nacięcia na zboczach.
Wtedy wszystko dzieje się bardzo prosto. Pianka poliuretanowa o odpowiednim reżimie klimatycznym wypełnia całą przestrzeń pomiędzy parapetem a półką otworu, z wyjątkiem obszarów poza linią spadku. Wydmuchaj piankę pod niskim ciśnieniem, używając rurki przedłużającej, aby wypełnić najwęższe obszary z tyłu w pobliżu ramy. Po wydmuchaniu pianki parapet powinien pozostać obciążony do czasu zakończenia polimeryzacji pianki – około 1-1,5 godziny.
Uszczelnianie pęknięć w ścianach i zboczach
Po całkowitym stwardnieniu pianki należy odciąć jej nadmiar. Jeśli pianka jest wyciskana w obszarze za linią zboczy, należy ją wykopać na głębokość co najmniej 20 mm. Pod oknem piankę dobiera się dłutem lub zszywką na głębokość około 10 mm. Wszystkie uformowane ubytki zwilża się z butelki z rozpylaczem za pomocą wzmacniającej gleby.
Pustki należy wypełnić zaprawą cementową, do której dodaje się małymi porcjami alabaster, aby przyspieszyć wiązanie. Po wyschnięciu zaprawy, miejsca zakotwienia należy pocierać o ogólną płaszczyznę ściany za pomocą siatki ściernej. Pęknięcia między parapetem a zboczem należy uszczelnić, jest to główny sposób przedostawania się zimnego powietrza. Jeśli w dalszej kolejności planowane jest wykończenie skarpy panelami z tworzywa sztucznego, uszczelnienie pęknięć nie musi być wyrównane, w tym przypadku uszczelnienie można wykonać pianką poliuretanową.
Jeśli przycinanie zostało wykonane poprawnie w jednej linii bez przerw, stoki należy wykończyć, pomalować, a następnie wypełnić białym uszczelniaczem akrylowym. Jeśli krawędź podcięcia jest nierówna, szczeliwo wpompowuje się w głębokość szczeliny, nie osiągając powierzchni 5–7 mm. Pozostała szczelina jest uszczelniona szpachlą wykończeniową.
Jak uniknąć kondensacji
Kondensacja jest typową konsekwencją błędów montażowych. Może pojawić się zarówno na samym parapecie, jak i na szybie. Każdy przypadek ma swój własny powód.
Przechłodzenie parapetu następuje z powodu naruszenia szwu piankowego w dolnej strefie. Najlepiej w tym przypadku zdemontować odpływ od zewnątrz i zeskrobać pozostałą piankę spod ramy. Po oczyszczeniu dolny szew ponownie wypełnia się pianką.
Kondensacja na szkle pojawia się głównie przy zastosowaniu jednokomorowych okien z podwójnymi szybami o wysokiej przewodności cieplnej. Takie okna wymagają ciągłej kurtyny cieplnej od grzejników w okresie zimowym. Jeśli parapet za bardzo wystaje, blokuje przepływ gorącego powietrza i szyba nie nagrzewa się odpowiednio. Problem można rozwiązać, wkładając w parapet 2-3 tuleje konwekcyjne, które służą również do przeciągania kabli przez ściany mebli gabinetowych.
Bądź pierwszy, który skomentuje ten wpis