Szklarnia wiejska – wyposażenie techniczne

Treść artykułu

• Naturalne oświetlenie szklarni – niuanse
• Sztuczne oświetlenie w szklarniach
• Zaopatrzenie w wodę do szklarni
• Wentylacja szklarniowa – wentylacja
• Ogrzewanie szklarni

Szklarnia jest podobna do inkubatora, z tą różnicą, że inkubator szklarniowy dla roślin przechodzi pełny cykl ich wzrostu i dojrzewania. Wybór odpowiedniego miejsca w wiejskim krajobrazie, zainstalowanie ramy szklarni, nałożenie na nią ogrodzenia przepuszczającego światło i prawidłowe ustawienie w punktach kardynalnych nie wystarczy. Wymagane jest wyposażenie technologiczne – wodociąg, ogrzewanie, oświetlenie elektryczne, wymiana powietrza. Pełna izolacja roślin szklarniowych od środowiska zewnętrznego w okresie ciepłym i zimnym stwarza szereg pytań, na które odpowiedzi udzielimy w tym artykule..

Naturalne oświetlenie szklarni – niuanse

Przede wszystkim – orientacja pozycji ze wschodu na zachód, w której promienie słoneczne będą przenikać do szklarni od wczesnego rana do późnego wieczora. Wokół szklarni powinno być jak najmniej cieniujących drzew i budynków, należy pamiętać, że w zimnych porach roku cienie z nich będą dwa do trzech razy dłuższe, ponieważ słońce będzie ostrzejsze od horyzontu niż latem.

Ogromne znaczenie ma przepuszczalność światła przez osłonę szklarni – najgorszą opcją pokrycia w tym sensie będzie folia polietylenowa, a dobrze przezroczyste szkło lub poliwęglan należy myć z brudu co najmniej dwa razy w sezonie.

Kolor wewnętrznych elementów ramy szklarni, ram i półek powinien być tylko biały. Środek ten znacznie poprawi oświetlenie, a jednocześnie zmniejszy efekt termiczny światła słonecznego na elementy konstrukcyjne szklarni..

Aby uzyskać lepsze naturalne światło na początku i na końcu zimnej pory roku, potrzebne będą ekrany odblaskowe wykonane z folii lub ocynkowanego żelaza, odpowiednie są również zwykłe lustra – można je wykorzystać do skierowania promieni słonecznych na te części szklarni, które są najmniej oświetlone naturalnym światłem. Uważnie monitoruj rozwój upraw roślin, aby niektóre rośliny swoimi liśćmi nie odcinały światła innych. Kilka ważnych punktów:

• w przypadku upraw z przewagą pionowej pozycji liści oświetlenie boczne będzie znacznie skuteczniejsze;
• przy pionowym ustawieniu źródeł światła liście roślin otrzymują różną ilość światła, zmniejszając się w kierunku od dołu do góry, ponadto powinno być kilka źródeł światła, umieszczonych ponadto pod różnymi kątami;
• należy pamiętać, że rozproszone światło ma duże znaczenie dla roślin.

Sztuczne oświetlenie w szklarniach

Na pierwszy rzut oka wzrost liczby godzin dziennych zachęca rośliny do aktywnego wzrostu, ale – w kulturach roślinnych istnieje własny program rozwoju, w ramach którego należy dostosować czas naświetlania. Tak jest: przesilenie letnie, najwyższe położenie słońca nad horyzontem i maksymalny czas trwania godzin dziennych, występuje corocznie pod koniec czerwca i jest głównym wydarzeniem w królestwie roślin. Jeśli do tego momentu kultury aktywnie się rozwijają, to po przesileniu rozpoczyna się program rozwoju owoców, ponieważ rośliny muszą dbać o kontynuację swojego gatunku.

Zadaniem właściciela szklarni jest prawidłowe wykonanie sztucznego oświetlenia, symulujące przesilenie roślin pod koniec maja, na które przez całą wiosnę każdego dnia dorzucają 1-2 godziny sztucznego światła do naturalnego światła, następnie stopniowo skracają czas sztucznego oświetlenia, przełączając się tylko na oświetlenie naturalne. W ostatnich dniach lata, kiedy spada ilość światła dziennego, dobowe godziny światła dziennego skracane są o 5 minut, konieczne jest dostosowanie sztucznego oświetlenia do przesilenia letniego (koniec lipca – początek sierpnia), codziennie wydłużając okres doświetlania o 4 minuty. W budowaniu odpowiedniego oświetlenia właściciel ma dwie możliwości – opracować harmonogram dziennego podświetlenia wiosną i późnym latem, sterując okresem sztucznego oświetlenia samodzielnie i ręcznie lub, wygodniej, powierzyć to zadanie automatycznemu sterownikowi, nadając mu odpowiedni dla danej kultury program oświetlenia..

Oświetlenie szklarni wymaga całkowitego odrzucenia żarówek, które są bardzo gorące i mają krótką żywotność, nie wspominając o wysokim zużyciu energii. Żarówki fluorescencyjne, fluorescencyjne i LED są odpowiednie i można je umieszczać bezpośrednio nad łóżkami bez obawy o spalenie roślin. Wysokoprężne lampy sodowe są często używane w szklarniach, ale są ciężkie i bardzo hałaśliwe..

Według badań naukowców zakres widmowy światła słonecznego ma różny wpływ na rośliny:

• zakres od 280 do 320 nm jest szczerze szkodliwy;
• zakres od 320 do 400 nm jest dopuszczalny, ale tylko w kilku procentach;
• niebieski, od 400 do 500 nm – przydatny w fotosyntezie;
• zielony, od 500 do 600 nm – bardzo przydatne, ponieważ ma wysoką przepuszczalność, przenika do najniższych poziomów przez gęste uprawy;
• czerwony, od 600 do 700 nm – jest niezbędny do fotosyntezy i rozwoju roślin;
• daleki czerwony, od 700 do 750 nm – jest niezbędny do regulacji procesów, wystarczy kilka procent ogólnego oświetlenia;
• zakres od 1200 do 1600 nm – nasila reakcje biochemiczne, jest aktywnie absorbowany przez wodę wewnątrz roślin.

Niektóre uprawy wymagają specjalnie dostosowanego spektrum sztucznego oświetlenia, ponieważ mają różne wymagania dotyczące jego zasięgu. Na przykład przewaga czerwonego zakresu widmowego w sztucznym oświetleniu może całkowicie zrujnować zbiory ogórków i odwrotnie, znacznie zwiększyć zbiory pomidorów..

Wybór schematu organizacji sztucznego oświetlenia, częstotliwość jego użytkowania oraz rodzaj zastosowanych lamp są niezwykle istotne, należy traktować to z maksymalną uwagą i powagą.

Zaopatrzenie w wodę do szklarni

Znaczenie wody dla upraw roślin, zwłaszcza tych uprawianych w oderwaniu od środowiska zewnętrznego, jest oczywiste – wszystkie ich istotne procesy związane są z obecnością dostępnej wilgoci, bez której rozpoczyna się proces więdnięcia. Dlaczego więc nie wprowadzić wody bez ograniczeń, ale nie – nadmiar wilgoci w glebie i powietrzu, co korzystnie wpływa na wzrost pędów i całkowicie eliminuje więdnięcie, prowadzi do nieodpowiedniego rozwoju systemów korzeniowych, opóźnienia kwitnienia i owocowania. Z drugiej strony przy niedostatecznym zaopatrzeniu w wodę rośliny rosną powoli, wcześniej kwitną i owocują, ale ich plon spada. Łącząc nadmiar i niedobór wody, można kontrolować rozwój roślin: częste podlewanie przyspieszy wzrost łodyg i liści; zmniejszając dopływ wody, zwiększając wentylację szklarni, można skrócić okres kwitnienia i owocowania upraw.

Wymagania wilgoci w uprawach roślin nie są takie same i są związane z rozmiarem i liczbą liści, cechami biologicznymi, obszarem systemu korzeniowego i czasem wzrostu. Większość wody dostarczanej do roślin zostanie przez nie odparowana – faktyczne zużycie wody przy wzroście i rozwoju owoców nie przekracza 0,3% całkowitej objętości konsumowanej przez roślinę. Istnieje kilka sposobów na zmniejszenie lotności wody: poprzez zwiększenie zasilania potażu i fosforu; wprowadzenie nawozów organicznych; zmniejszenie ilości nawożenia azotem; zwiększenie poziomu wilgotności w szklarni.

Największe zapotrzebowanie roślin na wodę występuje podczas kiełkowania nasion, podczas sadzenia sadzonek. Jednocześnie słabo oświetlona i nadmiernie wilgotna gleba spowolni wzrost upraw. W szczególności sadzonki i rośliny uprawne, które aktywnie rozwijają łodygi i liście o słabo rozwiniętym systemie korzeniowym, takie jak koper, rzodkiewka i sałata, są zależne od poziomu wilgotności gleby. Nawadnianie powinno osiągnąć głębokość pół metra głębokości gleby, nawadnianie powierzchniowe wysuszy tylko wierzchnią warstwę gleby. Ważne jest, aby utrzymywać temperaturę wody do nawadniania nie niższą niż temperatura gleby szklarniowej lub temperatura wewnątrz szklarni w przypadku upraw hydroponicznych lub aeroponicznych. Niska temperatura wody do nawadniania spowoduje gnicie systemów korzeniowych, a przy wysokiej temperaturze wewnątrz szklarni – stan szokowy roślin.

Podstawową zasadą nawadniania jest, aby woda nie spadała na liście i pnie roślin, nie zawierała żadnych szkodliwych zanieczyszczeń, takich jak sole sodu, magnezu, boru, chloru, wapnia i metali ciężkich, fluoru i siarczanów (wymagane jest badanie laboratoryjne). Zawartość kwasów organicznych pochodzenia naturalnego i fenolu w wodzie do nawadniania jest niedopuszczalna. Jeśli woda do nawadniania zawiera znaczny procent żelaza, wówczas łodygi i liście roślin zostaną wielokrotnie oparzone i nabiorą brązowego koloru. Wbrew powszechnemu przekonaniu o przydatności wody deszczowej do nawadniania nie należy jej używać bez wstępnego oczyszczenia – wśród skutków ubocznych postępu technicznego niezwykle powszechne jest zanieczyszczenie atmosfery pestycydami, które przejawiają się jako „kwaśne deszcze”..

Wskaźniki podlewania upraw zależą od wielu warunków:

• podlewanie odbywa się rzadziej w zimnych porach roku (w tym wczesną wiosną) iw pochmurne dni;
• obfite podlewanie jest konieczne w okresie ciepłym (począwszy od późnej wiosny), kiedy pogoda jest przejrzysta i słoneczna, temperatura powietrza jest wysoka przy niskiej wilgotności.

Najwyższy wskaźnik nawadniania w gospodarstwach szklarniowych użytkowanych w sezonie ciepłym wynosi od 10 do 12 l / m². W sierpniu objętość nawadniania zmniejsza się o jedną trzecią, w grudniu podlewanie będzie o połowę większe niż w lecie.

Im głębiej wnika w system korzeniowy roślin, tym więcej wody potrzebuje. Na przykład ogórek z systemem korzeniowym leżącym w górnej części gleby potrzebuje 3-4 l / m² woda i pomidor, którego system korzeniowy rozwija się głębiej, będą wymagały od 6 do 8 l / m² woda. Charakterystyka gleby szklarniowej ma ogromne znaczenie: w przypadku gleby lekkiej podlewanie powinno być mniej obfite, ale raczej częste; gleby ciężkie pochłaniające wilgoć wymagają obfitego, ale rzadkiego podlewania.

Brak lub nadmiar wilgoci w glebie zależy od wyglądu listowia roślin i próbki gleby. Ciemny kolor liści sygnalizuje niewystarczające podlewanie – ich brzegi stają się białe, same liście często zwijają się jak parasol i stają się kruche. Nadmiar wilgoci prowadzi do aktywnego wzrostu liści, nabierają one bladozielonego koloru. Aby ocenić stopień zawilgocenia gleby, należy ją podnieść w dłoni i wycisnąć: przy 40% wilgotności uformowana bryła kruszy się od lekkiego dotyku; przy wilgotności 60% nie zapadnie się, ale prasowanie spowoduje pękanie; przy wilgotności 80% bryła zachowa swój kształt i wytrzymałość.

Podlewanie w szklarni odbywa się w następujący sposób: powierzchniowy, zraszający, dziurowy, kroplowy i podpowierzchniowy. Metodą otworową, jedną z najstarszych w branży szklarniowej, wokół pnia rośliny tworzy się płytkie wgłębienie, do którego wlewa się wodę. Wadą tej metody jest duże zużycie wody, które jest trudne do kontrolowania, przy braku wilgoci nie dociera do głębokich korzeni, co szkodzi roślinie. Możesz ulepszyć tę metodę podlewania w następujący sposób: weź 1,5–2 l plastikowych butelek, odetnij ich dno, przykręć wieczko do szyjki, zrób kilka otworów gwoździem z różnych stron szyjki i wbij szyjką w dół w niewielkiej odległości od pnia rośliny tak, aby dno butelek wystawał nieco ponad ziemię. Dostarczając roślinom wodę przez takie lejki, można doprowadzić wilgoć bezpośrednio do dolnych korzeni, całkowicie pokrywając ich zapotrzebowanie na wodę.

Nawadnianie przez zraszanie, gdy woda przedostaje się do łóżek z góry przez dyszę rozpylającą zainstalowaną na wężu ogrodowym lub przez konewkę ogrodową, jest niedopuszczalne w przypadku większości upraw – kropelki wody na ich pniach i liściach działają jak soczewki, zbierając światło słoneczne i spalając rośliny. Jedynymi wyjątkami są te rośliny, które potrzebują szczególnie wilgotnego klimatu – podlewając je zraszaniem, należy upewnić się, że każda roślina otrzymuje wystarczającą ilość wilgoci, ponieważ przy dużych górnych liściach liście dolnych poziomów nie dostaną wody.

Popularna na otwartym terenie metoda nawadniania powierzchniowego jest absolutnie nie do przyjęcia w szklarniach – parowanie z dużej powierzchni lustra wody spowoduje wysoką wilgotność, ograniczony obszar nawadniania jest trudny do kontrolowania, a rozlanie wody jest nieuniknione w całej szklarni.

Nawadnianie kroplowe w szklarniach będzie efektywne, ułatwi samo zaopatrzenie i ograniczy zużycie wody, wprowadzenie nawozów mineralnych oraz zminimalizuje zaangażowanie właściciela szklarni w proces nawadniania. Jak zbudować system nawadniania kroplowego, jakie są jego elementy – zobacz ten artykuł.

Nawadnianie za pomocą podpowierzchniowych systemów nawadniających jest bardziej wydajne niż nawadnianie kroplowe, ale takie systemy są szczególnie drogie. Dzięki tej metodzie nawadniania woda dopływa do korzeni roślin systemem rur z otworami wykopanymi na głębokość 0,25 m ze zwiększającym się spadkiem od wlotu wody do zaślepki każdej rury – nachylenie jest niezbędne do wyparcia powietrza z rur. Zalety systemu nawadniania podpowierzchniowego w wysokiej jakości nawilżaniu systemów korzeni roślin, równomierność nawadniania, możliwie najniższe parowanie wody, niezmienność struktury gleby.

Wentylacja szklarniowa – wentylacja

Nadmierny wzrost temperatury w mikroklimacie szklarni będzie niekorzystny dla roślin – jeśli temperatura wewnętrzna przekroczy 35 ° C i będzie się utrzymywać przez jakiś czas, szkody wyrządzone uprawom mogą stać się nieodwracalne. Wysoki poziom wilgotności w szklarniach prowadzi do rozwoju pleśni i gnicia roślin.

Jeśli uzyskany standardowy projekt szklarni ma tylko jeden rygiel na ścianie i parę rygli na dachu, to nie wystarczą – wymagane są co najmniej dwie rygle boczne umieszczone na przeciwległych ścianach, a na dachu wymagane są co najmniej dwa (najlepiej cztery) wywietrzniki, umieszczone wzdłuż dwa połacie dachowe.

Wentylacja szklarni odbywa się poprzez otwarcie wywietrzników pawęży, których łączna powierzchnia musi stanowić co najmniej 15% całej powierzchni prześwitującego ogrodzenia. Otwory-wywietrzniki rozmieszczone są w dachu i ścianach bocznych, w przypadku twardego pokrycia ogrodzenie rygla należy zamocować w pozycji otwartej, jeśli ogrodzenie jest folią – zwinąć w rurę i zamocować dla wygody zaokrąglone listwy drewniane w dolnej części ogrodzenia foliowego w miejscach jego okresowego otwierania.

Optymalnym rozwiązaniem kwestii wentylacji szklarni będą nawiewniki uchylne na połaciach dachowych oraz żaluzje na rygielach ściennych z ręcznym lub automatycznym przełączaniem pozycji „otwarte” i „zamknięte”. Żaluzje wentylacyjne na ścianach bocznych są wygodne z kilku powodów: ich rolety nie przeszkadzają w pracach wewnętrznych, bo po otwarciu nie zachodzą na siebie; w zimnych porach roku zaoszczędzą ciepło, zapewniając jednocześnie niewielki przepływ świeżego powietrza; wraz z nimi otwarcie wywietrzników na dachu nie spowoduje nagłych podmuchów wiatru wewnątrz szklarni.

Szczególnie wygodna jest automatyczna wentylacja szklarni – wyposażenie rygli w tłok pneumatyczny lub hydrauliczny. Zasada jego działania jest prosta: gdy temperatura wewnątrz szklarni wzrośnie do określonego poziomu, ciśnienie wewnątrz tłoka rośnie i przesuwając się do przodu, otwiera okno. Spadek temperatury powoduje odwrotną reakcję i okno samo się zamyka. Konieczne jest wyregulowanie skoku tłoka, aby pawęż otwierał się pod wymaganym kątem, a następnie szczelnie się zamyka.

Wskazane jest zainstalowanie elektrycznego wentylatora wyciągowego nad drzwiami wejściowymi, obliczając jego moc nad powierzchnią szklarni – 1,2 m³/ min. za każdy m² powierzchnia. Wodoszczelność wentylatora elektrycznego musi mieć co najmniej IP 44, a jego strona skierowana na zewnątrz musi mieć żaluzje, które zamykają się automatycznie po wyłączeniu. Pamiętaj, że poziom wilgotności w szklarni jest dość wysoki! Wygodne będzie wyposażenie wentylatora elektrycznego w regulowany czujnik temperatury sterujący jego włączaniem i wyłączaniem. Istnieje jednak możliwość wbudowania wyłącznika sterującego jego działaniem w jedną z automatycznie otwieranych naświetli a wtedy wentylator będzie się załączał i wyłączał jednocześnie z otwieraniem i zamykaniem nawiewników.

Sposób wentylacji szklarni przez drzwi wejściowe sugeruje się sam, ale ten otwór nie do końca pasuje, bo zbyt silny i silny podmuch wiatru przechodzący przez nią może uszkodzić uprawy szklarniowe. Jeżeli mimo to drzwi wejściowe służą do wentylacji, konieczne jest wyposażenie ich skrzydła w niezawodny zamek, który zapobiega otwieraniu się na oścież pod wpływem podmuchów wiatru.

Ogrzewanie szklarni

W zimnych porach roku nie ma sposobu, aby uciec od ogrzewania szklarni, poza zatrzymaniem jej pracy. Główna trudność w tej kwestii polega na naturalnej konwekcji powietrza – cieplejsze powietrze będzie unosić się w górę, szybko stygnie w kontakcie z przezroczystą obudową szklarni i opadnie na już zimne podłoże, tj. ogrzewanie powietrza jest nieefektywne, ponieważ gleba musi zostać podgrzana, a tylko zostanie schłodzona.

Dlatego lepiej jest wyposażyć szklarnie zimowe zgodnie z metodą regałową uprawy roślin, porzucając zamknięty grunt. Regały na rośliny mogą być ogrzewane za pomocą grzejników elektrycznych, gazowych i podczerwieni.

Zaletą energii elektrycznej jest wygoda jej dostawy i przyjazność dla środowiska, wadą jest jej koszt. Do ogrzewania szklarni można zastosować wentylatory ciepła, które skutecznie nagrzewają powietrze, ale nie mogą być skierowane bezpośrednio na rośliny. Wygodne jest ogrzewanie stojaków i tac z sadzonkami z panelami elektrycznymi z promieniowaniem cieplnym – ich konstrukcja zawiera elementy grzejne pokryte z obu stron folią aluminiową, wbudowany termostat utrzymuje określoną temperaturę. Ogólnie obecność termostatu i termostatu w jakimkolwiek urządzeniu elektrycznym do ogrzewania szklarni jest bardzo wygodna, ponieważ właściciel praktycznie nie musi monitorować ich pracy.

Ogrzewanie powietrzne wewnętrznego obwodu szklarni za pomocą gazu układa się następująco – powietrze ogrzewa się w miejscu zainstalowania urządzenia grzewczego pracującego na gaz ziemny, następnie jest kierowane kanałami powietrznymi do szklarni. Wygoda tej metody ogrzewania polega na wysokiej sprawności kotłów gazowych, ich pełnej automatyzacji, nie ma potrzeby układania rur grzewczych. Wadą metody podgrzewania powietrza jest szybkie suszenie powietrza, potrzeba dodatkowego nawilżania.

Wyjątkiem wśród nagrzewnic powietrza będą promienniki podczerwieni. Są zasilane energią elektryczną i są stosunkowo nowymi urządzeniami grzewczymi na świecie. Istnieje kilka zalet ogrzewania na podczerwień: absolutna przyjazność dla środowiska, wysoka wydajność i, co ważne, brak efektu osuszania powietrza. Zasada działania tych grzejników polega na ogrzewaniu nie masy powietrza, ale obiektów w strefie promieniowania urządzenia elektrycznego. Promienniki podczerwieni są ciche i nie przeszkadzają w pracy w szklarni, ponieważ są umieszczone na suficie. Pod względem zużycia energii są bardziej ekonomiczne niż konwencjonalne grzejniki elektryczne, chociaż są droższe..

Szklarnię gruntową można ogrzewać ogrzewaniem wodnym i elektrycznym; w obu przypadkach nośniki ciepła wnikają w głąb gruntu na głębokość 0,4 m, najpierw układa się piaszczystą warstwę drenażową o grubości 0,3 m, następnie elektryczne kable grzejne lub rury grzewcze z metaloplastyku w odstępach co 0,3 m m, na wierzch wylewa się półmetrową warstwę mieszanki gleby. Woda do ogrzewania rurociągów jest podgrzewana w kotle gazowym, który wyprowadzany jest do kotłowni na zewnątrz szklarni – wymaga układu wydechowego, który nie jest zbyt wygodny do wbudowania w przezroczyste ogrodzenie. Cyrkulację ciepłej wody zapewnia pompa wodna.

Jeden obwód do ogrzewania wody nie wystarczy, ponadto każdy obwód wymaga innej temperatury wody. Temperatura systemu ogrzewania gleby nie powinna przekraczać 40 ° C, w przeciwnym razie korzenie roślin wyschną. A w warstwach grzewczych znajdujących się w pewnej odległości od ziemi temperaturę ustawia się w granicach 60-65 ° С.

Małe szklarnie daczy można ogrzewać, podłączając je do obwodu grzewczego samej daczy, przy wystarczającej mocy głównego kotła grzewczego. Podłączenie do głównego obwodu grzewczego poprzez płytowy wymiennik ciepła, który ułatwia regulację i izoluje obwody grzewcze budynku i szklarni, na głębokości 1,5 m układa się magistralę grzewczą z rur metalowo-plastikowych ułożonych w kanałach betonowych z hydroizolacją wypełnioną keramzytem do izolacji termicznej. Ale jeśli potrzeby grzewcze nie zostały uwzględnione w parametrach głównego kotła grzewczego przy projektowaniu domku letniskowego, lepiej porzucić pomysł podłączenia dodatkowego obwodu i zainstalować oddzielny kocioł grzewczy dla szklarni.

Powiązane Wpisy:

1. Mini szklarnia na balkonie: przykłady aranżacji Nawet jeśli nie masz najmniejszego kawałka ziemi, nie jest to powód do rezygnacji z własnej zieleni i wczesnych warzyw. Nasza strona z poradami pokaże i powie Ci, jak możesz zorganizować mini...
2. Szklarnia „Przebiśnieg”: cechy konstrukcyjne, zalety, wady Nie tylko szklarnie powstają na domkach przydomowych i letniskowych. Znacznie częściej właściciele korzystają z małych szklarni, których budowa nie zajmuje dużo czasu i pieniędzy. Nasza strona z poradami powie Ci o...
3. Szklarnia „Chlebnitsa”: cechy, zalety i wady W tym artykule, Nasza strona porad powie Ci o takiej opcji aranżacji szklarni w miejscu takim jak „Chlebnitsa”. Takie szklarnie cieszą się stałym popytem wśród letnich mieszkańców i właścicieli domów prywatnych....
4. Szklarnia DIY Treść artykułu Szklarnia lub szklarnia Jak klasyfikowane są szklarnie Kształt szklarni – nie tylko estetyka Rama szklarni – charakterystyka materiałowa Półprzezroczyste ogrodzenia szklarniowe – charakterystyka materiałowa Jak samodzielnie zbudować szklarnię W...