Treść artykułu
- O historii i technologii produkcji
- Funkcje i właściwości
- Obszar zastosowań
- Format materiału
- Obróbka szkła piankowego
- Zasady montażu
Innowacje szybko stają się modne: dziesięć lat temu szkło piankowe było raczej egzotycznym materiałem, teraz jest już na szerokim rynku i cieszy się dużym zainteresowaniem. Czas nauczyć się, jak poprawnie z nim pracować: wybierać, kroić, układać i poprawnie podkreślać pozytywne cechy.
O historii i technologii produkcji
Zdolność szkła krzemianowego do pienienia się przy silnym nagrzewaniu odnotowano w pierwszej połowie ubiegłego wieku. Od tego momentu rozwój technologii jego wytwarzania w krajach zachodnich uznano za bardzo obiecujący – materiał miał naprawdę wyjątkowe cechy. Obecnie szkło piankowe jest najbardziej zaawansowanym materiałem pochodzenia mineralnego, spośród tych, które mają właściwości samonośne i mogą przenosić dodatkowe obciążenia..
W produkcji szkła piankowego wykorzystuje się subtelne połączenie procesów fizycznych i chemicznych, co wymaga precyzyjnego sprzętu. Dlatego miejsce produkcji szkła piankowego ma decydujący wpływ na jego jakość. Jest to szczególnie prawdziwe w przypadku szkła piankowego w dużych blokach: ze względu na niską przewodność cieplną rdzeń stygnie znacznie wolniej, dlatego przy niewystarczającym wyżarzaniu i szybkim chłodzeniu może pojawić się niejednorodność i naprężenia wewnętrzne. Na zewnątrz jest to niezwykle trudne do ustalenia, a materiał będzie znacznie gorszy pod względem właściwości niż wysokiej jakości szkło piankowe.
Ważne jest, aby zrozumieć, że obecnie szkło piankowe jako materiał jest częścią technologii izolacyjnej, która również aktywnie się rozwija. W chwili obecnej istnieją już wypracowane przez wieloletnią praktykę systemy mocowania i zabezpieczania materiału, a także bardzo specyficzny obszar zastosowań. Rozważając skuteczność stosowania szkła piankowego i podając konkretne wskaźniki ilościowe, należy zrozumieć, że mówimy o idealnych warunkach pracy. Można do nich podejść tylko poprzez całkowite przestrzeganie instrukcji technologicznych użytkowania i instalacji, ponieważ ten materiał został już dość dobrze opanowany..
Funkcje i właściwości
Szkło piankowe ma strukturę twardych, ale kruchych komórek, głównie typu zamkniętego. Pod statycznym obciążeniem rozłożonym materiał ten nie odkształca się, jego wytrzymałość na ściskanie przy największej gęstości (200 kg / m)3) może osiągnąć 4 MPa. W przypadku bardziej porowatych bloków liczba ta może być nawet 2-3 razy niższa. Jednocześnie szkło piankowe jest wyjątkowo podatne na obciążenia udarowe, co należy wziąć pod uwagę przy sporządzaniu ciasta izolacyjnego.
Bardzo często szkło piankowe jest uważane za bardziej technologiczną opcję dla porowatego betonu. Jest w tym rozsądne ziarno: przy podobnej gęstości i wytrzymałości jedyną różnicą jest struktura komórek. Szkło piankowe ma zerową przepuszczalność pary, więc perspektywa jego wykorzystania jako głównego budulca wydaje się niezwykle wątpliwa. Ale praktycznie nieobecna zdolność do gromadzenia wilgoci jest absolutnym plusem, co ma bardzo korzystny wpływ na odporność na mróz. Obliczając nagromadzenie wilgoci w tynku ściennym, nie ma przeszkód, aby doprowadzić punkt rosy do wnętrza izolacji.
Szkło spienione jest materiałem absolutnie obojętnym chemicznie, nie podlega erozji wodnej ani biologicznej. Głuche upakowanie takiej izolacji wewnątrz konstrukcji budowlanych nie budzi obaw, żywotność szkła piankowego wynosi co najmniej 100 lat.
Obszar zastosowań
Szkła piankowego nie można nazwać uniwersalnym materiałem użytkowym. Problem nie tkwi w wadach technicznych, ale w kosztach, które wciąż są zbyt wysokie, aby można je było powszechnie stosować. Głównym kryterium przy określaniu zakresu jest porównywalność okresu użytkowania. Nie ma więc sensu stosowanie trwałego szkła piankowego jako wypełniacza do płyt warstwowych, których powłoka wytrzyma tylko 25–30 lat. Ale kompozytowe płyty betonowe z międzywarstwą ze szkła piankowego są doskonałym rozwiązaniem technicznym, oba materiały mają w przybliżeniu taką samą żywotność.
Jako grzejnik stosuje się głównie szkło piankowe, w tym celu można je stosować w dowolnych strefach budynku. Szczególnie ważne są właściwości przeciwpożarowe tego materiału – może on nagrzewać się do 300 ° C bez nieodwracalnej utraty właściwości mechanicznych. Te cechy sprawiają, że szkło piankowe jest znacznie lepszym i bezpieczniejszym zamiennikiem materiałów takich jak XPS i PUR, których stosowanie jest wysoce niepożądane przy izolowaniu wieżowców. Niska zdolność odkształcania się pod obciążeniem sprawia, że jest to doskonały zamiennik materiałów polimerowych podczas pracy z izolowanymi fundamentami płytowymi.
Istnieją dwie możliwości zastosowania szkła piankowego w celu poprawy efektywności energetycznej budynku. W pierwszym przypadku z tego materiału tworzony jest ciągły pas izolacyjny od podstawy fundamentu do dachu. W innej wersji pustaki szklane porowate są stosowane jako główny materiał wypełniający do obudowywania konstrukcji w budynkach na ramie betonowej lub stalowej.
Praktyka wytwarzania specjalnych produktów ze szkła piankowego rozwija się. Są to łukowate odcinki izolacji termicznej rur oraz korytka profilowe do wylewania pasa pancernego lub nadproży otworów, a także wspomniane płyty z betonu kompozytowego. Główną trudnością w wykorzystaniu poszczególnych części jest złożoność ich produkcji: sama produkcja szkła piankowego to już cała nauka, a nadanie specjalnego kształtu to technologia wymagająca potrójnych inwestycji w sprzęt.
Format materiału
Najpopularniejszym formatem szkła piankowego są bloki o wymiarach około 200-500×500-700 mm i grubości do 200-250 mm. Na tym mogłaby się zakończyć opowieść o klockach, gdyby nie jedna ważna cecha: im większy format szkła piankowego, tym bardziej złożona technologia jego wytwarzania. Mówiliśmy już o problemie nierównomiernego chłodzenia, a więc: ryzyko defektów w dużych blokach jest niezwykle wysokie. Z tego powodu znacznie bardziej opłaca się stosować bloki nie monolityczne, ale sklejone z kilku płyt o małej grubości. Ma to zaletę przy konstruowaniu obwodu termoizolacyjnego: bandażowanie szwów klejowych w różnych warstwach prowadzi do znacznego zmniejszenia liczby mostków termicznych.
Drugim najpopularniejszym formatem szkła piankowego są spiekane granulki o różnych frakcjach. Takie szkło piankowe stosuje się jako masową izolację ścian i sufitów, można je również stosować jako wypełniacz do lekkich gatunków betonu. Bardzo korzystne jest stosowanie granulatu z frakcji mieszanej jako wypełniacza do podłóg pływających. W tej samej kategorii znajduje się również szkło piankowe – najtańsza forma izolacji. Sprzedaż bitewna to nic innego jak sprzedaż produktów niepłynnych, czyli bloków i kształtek z wadami fabrycznymi..
Obróbka szkła piankowego
Podczas montażu izolacji ze szkła piankowego konieczna staje się obróbka mechaniczna. Pomimo dużej stałości geometrii bloków, aby uzupełnić rzędy, nieuniknione jest wykonanie uzupełnień. Proces zabezpieczenia termicznego jest uważany za jeszcze bardziej skomplikowany w złożonej architekturze budynku: omijanie wykuszy, tworzenie pilastrów i gzymsów wymaga odpowiednio dużej dokładności podcięć narożnych.
Precyzyjne cięcie bloków jest niezbędne do zachowania zgodności z technologią montażu. Oznacza to minimalną grubość szwów klejących, co wyklucza powstawanie szczelin w ochronie termicznej. Istnieją dwa główne etapy obróbki szkła piankowego: cięcie i dopasowywanie poprzez szlifowanie przyciętego końca.
Szkło piankowe w formacie płyty (do 100 mm grubości) można łatwo ciąć piłami do metalu z drobnymi zębami z węglika spiekanego, które są używane do pracy z gazobetonem. W takim przypadku zaleca się naniesienie oznaczeń z obu stron i okresowe odwracanie klocka, aby nie wypadł on z linii cięcia. Zazwyczaj uzupełnienia, które uzupełniają rząd, są instalowane krawędziami na zewnątrz, ale zdarzają się sytuacje, w których wymagane jest dokładne dopasowanie. W takich przypadkach cięcie ręczne wykonuje się z tolerancją 2-3 mm, po czym cięcie szlifuje się szeroką listwą ścierną.
Jeśli podczas instalacji wymagana jest duża liczba części, ręczne metody przetwarzania są nieskuteczne. Najbardziej produktywnym sposobem obróbki dużych przedmiotów są przecinarki taśmowe, które umożliwiają również wykonanie cięcia kątowego. Główną cechą takiego sprzętu jest potężny system odpylania. Podczas cięcia szkła piankowego powstaje mikroskopijny pył, którego wnikanie do dróg oddechowych jest niezwykle niebezpieczne. Dlatego nie zaleca się obróbki szkła piankowego ręcznym narzędziem elektrycznym..
Zasady montażu
Szkło piankowe może pełnić funkcję samonośnej konstrukcji otaczającej lub pełnić funkcję powłoki izolacyjnej przejmując obciążenie warstwy wykończeniowej. W pierwszym przypadku grubość wznoszonej ściany wynosi zwykle co najmniej 250 mm, jako izolacja grubość okładziny może zaczynać się od 80-100 mm.
Pustaki ze szkła piankowego skleja się specjalnym klejem – mastyksem akrylowym. Równolegle bloki są mocowane do solidnej stałej podstawy, którą może być cegła lub płyta betonowa. Ponieważ klej akrylowy jest przeznaczony do klejenia przy możliwie najmniejszej grubości spoiny, lepiej jest przymocować szkło piankowe do podłoża za pomocą uniwersalnych mieszanek klejowych. W szczególności kompozycje na spieniony polistyren, które zachowują elastyczność po utwardzeniu, są bardzo popularne w tym kierunku. Jeśli bloki służą do izolacji podłogi lub fundamentu, są sklejane na końcach, układanie odbywa się na ciasno ubitej i równej podstawie.
Najkorzystniejszym sposobem ułożenia szkła piankowego są dwie warstwy z bandażowaniem połączeń w obu kierunkach. W takim przypadku okładzinę ścienną można wykonać z dodatkowym mocowaniem mechanicznym za pomocą kołków talerzowych, które zapewniają mocowanie podczas wysychania kleju. Sklejanie rzędów jest bezwzględnie konieczne, tutaj również wskazane jest użycie uniwersalnych mieszanek klejowych lub pianki poliuretanowej.
Bądź pierwszy, który skomentuje ten wpis