Treść artykułu
- Cechy miękkich płytek
- System krokwi i toczenie
- Przygotowanie do montażu: materiały i narzędzia
- Podkład i łączniki
- Prawidłowa technika montażu gontów
- Połączenia: łyżwy, gzymsy i wycięcia w dachu
Dzisiaj bardziej szczegółowo zapoznamy się z gontami bitumicznymi i dowiemy się, która technika montażu jest uważana za poprawną. Miękki dach jest bardzo mocno zakorzeniony w praktyce budowlanej, niemniej jednak większość prac związanych z jego montażem i układaniem odbywa się z naruszeniem zasad technologicznych.
Cechy miękkich płytek
Gont bitumiczny można słusznie uznać za wyjątkowe pokrycie dachu. Zapewniając doskonałą wodoodporność, ma również doskonały wygląd i pozwala na wyposażenie złożonych dachów nawet w bardzo skomplikowane konfiguracje. Jednak w przypadku urządzenia bitumicznego dachu z elementów kawałkowych należy dokładnie znać zasadę działania takiej powłoki i szereg konkretnych niuansów.
Struktura płytki bitumicznej: 1 – warstwa samoprzylepna; 2 – bitum modyfikowany; 3 – warstwa wzmacniająca (włókno szklane); 4 – opatrunek mineralny
Głównym elementem miękkich płytek jest gont. Jest to pasek o długości jednego metra i szerokości 30–35 cm, składający się z dwóch części. W górnej części gontu znajduje się prostokątny pas, który zapewnia niezawodną ochronę przed wyciekiem stojącej wody nawet na łagodnych zboczach. Dolna część w postaci ząbków pełni funkcję ochronną i dekoracyjną, przykrywa pasy elementów dolnego rzędu, natomiast sama posiada proszek z granulatu mineralnego, który zabezpiecza płytki przed oblodzeniem, nasłonecznieniem i uszkodzeniami mechanicznymi. Dzięki zachodzeniu na siebie gontów oraz ich wysokiej jakości sklejeniu, zapewnia doskonałą ochronę przed wilgocią oraz izolację łączników od atmosfery.
Przy wszystkich swoich zaletach płytki miękkie charakteryzują się złożoną technologią montażu, która może mieć określone różnice w zależności od formatu i rodzaju gontów. Podstawą zrozumienia niuansów montażowych są instrukcje producenta. Wskazuje rozmieszczenie łączników, kolejność układania, a także cały proces techniczny wykonywania połączeń i montażu elementów ochronnych dachu.
System krokwi i toczenie
Miękkie gonty można kłaść tylko na solidnym poszyciu. Nie musi to być podłoga typu pióro-wpust; bardziej zalecane jest poszycie systemu kratownicy materiałami arkuszowymi. Z tych ostatnich polecamy płyty OSB 3 i 4 w klasach odporności na wilgoć lub sklejkę odporną na wilgoć o grubości 12 mm lub więcej ze zwiększonym skokiem nóg krokwi. Zawartość żywic formaldehydowych w płytach nie odgrywa żadnej roli. W przypadku kładzenia chodnika drewno należy układać wąską stroną sęków do góry, tak aby przy ich wyciskaniu na pokryciu nie powstawały pęcherze. Płyty są mocowane do każdego wspornika za pomocą wkrętów samogwintujących o głębokości chwytu co najmniej 60 mm, każdy węzeł ma dwa punkty mocowania.
Płyty przykręcane są bezpośrednio do nóg krokwi lub kratownic tak, aby połączenia znajdowały się jak najbliżej środka podpór. Połączenia poziome są mocowane poprzez zainstalowanie dodatkowych zworek pod dnem. Materiały z blachy można mocować za pomocą wkrętów samogwintujących lub gwoździ szczotkowanych od 50 mm, krok mocowania płaskiej części wynosi nie więcej niż 30 cm, krawędzie – do 15 cm Jeśli planujesz ocieplić dach, przed poszyciem z blachy rozwijana jest wiatroodporna membrana paroprzepuszczalna, wypełnia się przeciwręgę o grubości 25 mm, a następnie rozciąga folia hydroizolacyjna. Dzięki przeciw-szynom powstaje powietrze, które wydostaje się od spodu do okapnika, w górnej części stoków wyposażony jest w rowek kalenicy wywiewnej lub montowane są nawiewniki.
Szczególną uwagę należy zwrócić na wykonanie spoin między płytami. W tym przypadku konieczne jest pozostawienie szczeliny dylatacyjnej 3-5 mm w celu swobodnego rozszerzania się materiału w wyniku wahań wilgotności i temperatury. Wszystkie spoiny należy następnie wypełnić stopionym bitumem lub pokryć masą uszczelniającą na zimno. Powierzchnię płyty OSB należy sprawdzić pod kątem luźnych wiórów, wystających kołpaków mocujących, w razie potrzeby wykonać szorstką obróbkę zgrubną.
Przygotowanie do montażu: materiały i narzędzia
Urządzenie wysokiej jakości pokrycia dachowego z gontów bitumicznych jest niemożliwe bez odpowiedniej bazy materiałowej. Oprócz samych gontów i podkładu wymagana będzie znaczna ilość masy bitumicznej lub kleju bitumiczno-elastomerowego. Należy również zapewnić wystarczającą ilość wykładzin na gzymsy i doliny, kalenice, listwy wiatrowe i gzymsowe. Pokrycia bitumiczne są bardzo wrażliwe na niekorzystne warunki atmosferyczne, dlatego zabezpieczenie przyczółków należy wykonać bezpośrednio po ułożeniu powłoki, co oznacza, że wszystkie potrzebne do tego materiały powinny być dostępne.
Niezbędne narzędzia można podzielić na dwie grupy: specjalne i ogólnego przeznaczenia. Z kategorii tych ostatnich potrzebne będą szpatułki i szczotki różnej wielkości, sekcyjny nóż montażowy, młotek, łom z gwoździarką, śrubokręt, pistolet strzykawkowy i metalowe nożyczki. Potrzebne są również narzędzia do znakowania: lina barwiąca, lina cumownicza, kreda i taśma miernicza o odpowiedniej długości. Ze specjalnych narzędzi wymagany jest zakrzywiony nóż przeznaczony do cięcia płytek i wykładziny dywanowej, a także gwoździarka. Nie da się obejść bez użycia elektrycznej suszarki budowlanej, która podgrzewa klej na sąsiednich powierzchniach gontów.
Narzędzie do układania gontów: 1 – szpatułki; 2 – pędzle malarskie; 3 – nóż montażowy; 4 – młotek; 5 – mocowanie; 6 – śrubokręt; 7 – pistolet uszczelniający; 8 – nożyczki do metalu; 9 – sznurek do krojenia; 10 – taśma miernicza; 11 – gwoździarka; 12 – nóż do płytek bitumicznych; 13 – budowa suszarki do włosów; 14 – pas bezpieczeństwa
Istnieje wiele kontrowersji dotyczących tego, czy stosowanie automatycznej gwoździarki jest obowiązkowe. W rzeczywistości wysokiej jakości instalację można wykonać tylko za pomocą gwoździarki. Faktem jest, że lakier, który utrzymuje gwoździe w kasecie, topi się po uderzeniu młotkiem i mocno przylega do sąsiednich materiałów. Jednocześnie galwanizacja łącznika nie jest zakłócona, a w punkcie mocowania nie powstają żadne wrażliwe miejsca, co gwarantuje wykluczenie pojawienia się wycieków w czasie.
Nie będzie zbędne podkreślanie wagi zapewnienia bezpieczeństwa podczas prac dekarskich. Na zboczach o nachyleniu większym niż 7 ° dopuszcza się pracę tylko w pasach bezpieczeństwa, natomiast rusztowanie należy ustawiać pod skarpami o nachyleniu większym niż 20 °. Na dachach o nachyleniu 30 ° lub większym można obsługiwać tylko drabiny.
Podkład i łączniki
Może się wydawać, że gonty same w sobie zapewniają absolutną ochronę przed wyciekami, ale tak nie jest. Po pierwsze, nie można zagwarantować absolutnej wodoodporności na krawędziach powłoki, a po drugie, nawet na płaskich powierzchniach o niewielkim nachyleniu nieuchronnie utworzy się topniejący lód, a z czasem woda z pewnością przedostanie się w głąb ciasta. Dlatego pod płytkami należy ułożyć wykładzinę – dodatkowe zabezpieczenie przed zawilgoceniem poszycia i systemu nośnego.
Na dachach o nachyleniu większym niż 20 ° wykładzinę wykładzinową układa się w jednym pasie wzdłuż krawędzi okapu, wzdłuż krawędzi nawisu wiatrowego, po obu stronach kalenicy i kosza. Na łagodniejszych zboczach wykładzinę należy położyć na całej powierzchni stoku, zapewniając zakładkę między płócienami co najmniej 10-15 cm. Dywan można zwijać w poziomie, zaczynając od spodu stoku, oraz w pionie. Ten ostatni jest preferowany na stromo nachylonych dachach, gdzie materiał dobrze prostuje się pod własnym ciężarem i nie marszczy się po zamocowaniu. Niezależnie od kierunku układania wykładziny podkładowe rozwijane są najpierw w dolinach, a nacięcia dachowe są uszczelniane. W tym przypadku ochrona wód głównych płaszczyzn jest dozwolona nad dolinami i przyczółkami na szerokość około 15-20 cm.
Układaniu dywanu towarzyszy uszczelnienie wszystkich połączeń. Zakłady między płótnami należy pokryć klejem elastomerowym, zwłaszcza w obszarach wykładziny, które są przyklejone do hydroizolacji dolin i nacięć. Wykładzinę mocuje się do podłoża mechanicznie – szczotkowanymi, ocynkowanymi gwoździami o długości 20 mm z rozstawem 20–25 cm i odległości 6–8 cm od krawędzi. Linia mocowania każdego rzędu jest zakryta krawędzią leżącego płótna. W dolnej części stoku zwis okapu jest obszyty metalowym paskiem z krokiem mocowania 100 mm we wzór szachownicy. Na wylotach wiatru dachu należy przybić gwoździami kołnierz w postaci listwy przyszybowej o szerokości 40-50 mm. Jednocześnie dywan powinien ściśle przylegać do deski i schować się pod nawisem wiatru. Konieczne jest doprowadzenie hydroizolacji głównych płaszczyzn blisko zagięcia kalenicy, a następnie pokrycie obu zboczy wspólnym płótnem o szerokości co najmniej 200 mm z każdej strony, podczas gdy wszystkie przylegające części muszą być klejone.
Prawidłowa technika montażu gontów
Zewnętrzna warstwa dachu oprócz gontów zawiera inne elementy. Dywany dolin są zawsze układane jako pierwsze, przybijane są wgłębieniem od krawędzi około 40 mm z krokiem 15 cm, krawędzie są starannie pokrywane twardniejącym mastyksem bitumicznym. Następnie przeprowadza się montaż prostokątnych gontów kurtynowych, które powinny oddalać się od narożnika paska ochronnego o 5-10 mm i niezawodnie przyklejać do metalu.
Po zabezpieczeniu wszystkich połączeń powłoka jest układana na głównych płaszczyznach. Aby to zrobić, konieczne jest wymieszanie gontów z różnych opakowań, aby uniknąć przejawów niedopasowania kolorów na dużą skalę. W zależności od rodzaju gontu kolejność i kierunek montażu mogą się różnić, ale w każdym przypadku gonty układane są ściśle sekwencyjnie. Mocowanie każdego elementu odbywa się w czterech punktach, aw razie potrzeby zwiększonej odporności na obciążenia wiatrem – w sześciu miejscach z równymi wcięciami. Sąsiadujące części we wszystkich miejscach nachodzenia gontów są podgrzewane w celu uaktywnienia kleju i mocno dociskane do siebie, a zimą nakładana jest dodatkowa warstwa kleju. Gonty muszą pokrywać cały obszar skarpy blisko kalenicy i końców, aw dolinach – do linii warunkowej cofającej się od środka rynny o 100-120 mm.
Połączenia: łyżwy, gzymsy i wycięcia w dachu
Do przykrycia rolek stosuje się specjalną gąsior, z którego każdy gont mocowany jest na klej i gwoździe, a kolejny element hermetycznie zakrywa miejsce mocowania poprzedniego. Bezpośrednio po wykończeniu kalenicy na otwartych końcach połaci dachowych okładzinę przycina się z lekkim odsunięciem od krawędzi i należy ją przybić gwoździami. Następnie zespół przykrywa się zewnętrzną końcową listwą ochronną.
Elastyczne pokrycia dachowe są znane ze swojej zdolności do pokrycia złożonych dachów przy minimalnej ilości odpadów, ta zaleta jest szczególnie przydatna podczas uszczelniania szczelin dachowych na przewody kominowe i wentylacyjne. Komunikacja domowa jest zwykle łączona w grupy 2-3 kanałów, które są zamknięte w sztywnej szyi wykonanej z drewna i sklejki. Zarówno wykładzina dywanowa, jak i pokrycie bitumiczne układane są z zakładką na karku, podnosząc krawędzie na wysokość co najmniej 25 cm od nachylenia. Następnie dywan i gonty należy starannie przykleić i przybić gwoździami do szyi, a nacięcia należy posmarować mastyksem. Całość węzła jest następnie przykryta fartuchem ochronnym wykonanym z blachy dachowej.
Osobne otwory wentylacyjne są łatwiejsze w użyciu. Do nich stosuje się specjalne nacięcia dachowe – szyjki uszczelniające z szerokimi mankietami, które są zaprojektowane dla różnych kątów nachylenia dachu i średnicy wyprowadzeń. Tego rodzaju zbrojenie montuje się bezpośrednio przed ułożeniem wykładziny, następnie wszystkie warstwy powłoki przylegające do cięcia są starannie uszczelniane klejem.
Bądź pierwszy, który skomentuje ten wpis