Treść artykułu
- Wybór miejsca umieszczenia konturu
- Oporność gruntu i obliczenia elektrod
- Jak szybko wbijać główne elektrody uziemiające
- Oprawa konturowa, wyprowadzenie magistrali
- Sprawdzenie parametrów standardowych, konserwacja obwodu
Twoja własna pętla uziemienia jest znakiem rozpoznawczym naprawdę przemyślanego i wysokiej jakości systemu zasilania. Jego urządzenie jest bardzo prymitywne, ale jego praktyczne zastosowanie jest nieocenione. Samodzielny montaż nie zajmuje dużo czasu, a prawidłowe wykonanie obwodu gwarantuje jego wieloletnią bezawaryjną pracę.
Wybór miejsca umieszczenia konturu
Aby określić odpowiednie miejsce do napędzania elektrod uziemiających, należy wykonać procedurę zwaną koordynacją linii energetycznych. Ponieważ długość elektrod z reguły jest większa niż głębokość występowania linii energetycznych, komunikacji i rurociągów, ryzyko ich uszkodzenia jest absolutnie realne podczas pracy w mieście. Dlatego najpierw zapoznaj się z planami ułożenia szlaków komunikacyjnych, prośbę można zostawić w lokalnej administracji miasta.
Może to wiązać się z niewielkimi kosztami gotówki, ale prawie nigdy nie jest wymagane uzyskanie zamówienia na roboty ziemne. Z aprobatą wiąże się jedna ciekawa kwestia: zrzekasz się odpowiedzialności za uszkodzenie linii, jeśli nie znajduje się ona w rejestrze uzbrojenia podziemnego. Co więcej, nawet jeśli podziemne trasy zostały już ułożone w idealnej lokalizacji, można je łatwo ominąć, stosując określone wartości stref ochronnych i punktów kotwiczenia. Firmom zaleca się archiwizowanie uwierzytelnionych kopii planów.
Podczas pozycjonowania konturu należy zwrócić uwagę na parametry gleby. Posiadaczom raportu z geomorfologii terenu zaleca się umieszczenie głównych elektrod uziemiających w możliwie najniższym miejscu nasyconej wilgocią górnej warstwy ograniczającej. Preferowane są również miejsca zacienione, w pobliżu dołów drenażowych lub studni drenażowych, w rowach melioracyjnych. Woda z rozpuszczonymi jonami soli (z umiarem) zapewnia dobrą przewodność glebom, nawet w tych kategoriach, w których jest całkowicie nieobecna po wysuszeniu..
Kolejnym kryterium oceny powierzchni jest stosunek poziomu wód gruntowych do głębokości zanurzenia głównych elektrod gruntowych. Jeśli możliwe jest ułożenie konturu na dnie piwnicy lub dołu widokowego, lepiej go użyć. Wyjątkiem są obszary nasycone agresywnymi cieczami: szamba, studzienki ściekowe i kompostowe. Należy również unikać bliskości drzew aktywnie wchłaniających wodę, takich jak brzoza czy wierzba..
Oporność gruntu i obliczenia elektrod
Przeniesienie potencjału elektrycznego do litosfery następuje z całej powierzchni metalowych elektrod poprzez metalizowane cząsteczki gleby i wilgoć zawartą w glebie. Należy wziąć pod uwagę wszystko: od chropowatości powierzchni metalu po porowatość gleby i gęstość posadzonych w niej stalowych elektrod uziemiających..
Podstawą do obliczenia oporu na propagację prądu przez główne elektrody uziemiające jest profil geomorfologiczny oraz tabela rezystywności gruntu. Zaleca się korzystanie z podręcznika „Normy budowy sieci uziemiających” R.N. Karjakin, gdzie znajduje się wyczerpująca informacja do obliczania wymaganych parametrów, a także opisuje technikę stosowania naturalnych przewodów uziemiających (obudowy studni, pali lub rurociągów).
W rzeczywistości szczegółowe obliczenia są rzadko wykonywane, zwykle początkowe dane są traktowane jako najgorsze z możliwych dla określonych warunków umieszczenia. Wymagane właściwości uzyskuje się poprzez zwiększenie albo długości elektrod (co jest bardziej preferowane), albo ich liczby. Margines bezpieczeństwa zapewnia długą żywotność obwodu: pokryte rdzą elektrody tracą dużo przewodności, więc nowe są do nich okresowo wykańczane.
Obliczenia rozpoczynają się od dopuszczalnego przekroju elementów systemu uziemienia, ich przewodność musi odpowiadać mocy połączenia elektrycznego systemu, który ma być uziemiony. W większości przypadków stosuje się profile ze stali węglowej, których przekrój nie powinien być mniejszy niż 80 mm2. W przypadku stali nierdzewnej liczba ta wynosi 60–70 mm2. Zwykle celowo przeszacowuje się przekrój poprzeczny, aby skompensować korozyjne działanie gleby.
Drugie pytanie dotyczy całkowitej powierzchni. Jako główne przewody uziemiające należy stosować kątowniki stalowe, teowe lub dwuteowe – produkty o otwartym przekroju, stykające się z gruntem ze wszystkich stron. Opór pojedynczej elektrody uziemiającej lub jej odcinka definiuje się jako rezystancję właściwą otaczającej gleby podzieloną przez? – wielokrotność wartości głównego wymiaru liniowego (dla pręta pionowego jest to jego długość).
Wynik należy pomnożyć przez bezwymiarowy współczynnik kształtu (dla pręta pionowego jest to połowa logarytmu naturalnego czterokrotności jego długości podzielona przez obwód przekroju). Na przykład pionowa elektroda o długości 2,5 metra wykonana ze stali kątowej 50×50 mm, współczynnik wyniesie prawie 1,25, opór rozprzestrzeniania (gdy elektrody uziemiające są całkowicie w glinie) wyniesie 8,3 Ohm.
Całkowitą rezystancję pionowych elektrod uziemiających opisuje się jako sumę ich wzajemnych wartości:
- 1 / R = 1 / R1 + 1 / R2 + … + 1 / Rn
Tak więc, aby osiągnąć standardową wartość 4-6 omów, potrzebne będą co najmniej dwie elektrody po 2,5 metra każda, analogicznie można obliczyć opcje z inną odpowiednią liczbą lub długością elektrod uziemiających.
Jak szybko wbijać główne elektrody uziemiające
Po wykonaniu wymaganych obliczeń przychodzi kolej na instalację. Na pierwszy rzut oka trywialne zadanie wbicia elektrod w ziemię może przekształcić się w uszkodzony walcowany metal po prostu z powodu nieznajomości mechaniki procesu.
Gleba na głębokości ponad metra jest dość gęsta i pod ciśnieniem. Gleba mocno ściska stalowy pręt, podczas gdy siły tarcia zapobiegają zanurzeniu i rosną wraz z powierzchnią kontaktu z każdym uderzeniem. Kłopoty dodają napotkane po drodze fragmenty litej skały, czasem rozsądniej jest wyciągnąć elektrodę i wjechać w nowe miejsce.
Uziemniki muszą być odpowiednio uziemione przed jazdą. Całkowity kąt skosu końcówki powinien być rzędu 30–35 °. Od krawędzi czubka należy wycofać się około 40 mm i zmniejszyć zejście pod bardziej rozwartym kątem, około 45-50 °. Tavr, dwuteownik i kanał mogą mieć kilka zejść, zaleca się ostrzenie prętów do 24 mm poprzez kucie z powolnym odpuszczaniem.
Przed wbiciem elektrod należy je odsunąć od siebie na co najmniej 230 cm, więcej niż dwie (N) pionowe elektrody uziemiające należy umieścić na wierzchołkach równobocznego N-gonu. Pod każdą elektrodą należy wykopać lub wywiercić otwór o głębokości 35-50 cm, tak aby główny korpus przewodnika był jak najgłębszy. Nie zaleca się wiercenia otworów na pełną głębokość. Wykopane doły są połączone okopami, wzdłuż których zostaną ukryte elektrody..
Stalowe pręty najlepiej jest wbijać ręcznie młotem o masie około 7-10 kg. Tak, nurkowanie wibracyjne działa lepiej, ale sprzęt nie jest łatwy do zdobycia i nie wszędzie można go używać. Głównym problemem podczas wbijania jest odkształcenie trzpienia od częstych uderzeń, dlatego trzeba przebijać specjalnie ukształtowany wrzeciennik, który jest nakładany na elektrodę i nie pozwala na jej nadmierne zginanie lub chlapanie. Możesz również okresowo przycinać krawędź elektrody szlifierką kątową, gdy się spłaszcza, lub dodawać wodę do zagłębienia małymi porcjami.
Oprawa konturowa, wyprowadzenie magistrali
Elektrody pionowe muszą znajdować się całkowicie pod warstwą gleby o grubości co najmniej 20-30 cm, na tym samym poziomie znajdują się wszystkie poziome elektrody uziemiające. W przypadku wiązki stosuje się stalową taśmę o wymiarach 4×40 mm lub wyższą, umieszczoną na krawędzi. Jest połączony z elektrodami za pomocą spawania łukowego, całkowita długość szwu musi wynosić co najmniej połowę obwodu przekroju.
Z obrysu pozostała część listwy układana jest pod ziemią do ściany budynku z ASP. Aby nie zniszczyć ślepego obszaru fundamentu, listwę można położyć na niej, zabezpieczyć kołkami do szybkiego montażu lub ułożyć tunel i przejść przez karbowany otwór. Szyna uziemiająca musi być przymocowana do stacjonarnej konstrukcji przynajmniej w dwóch punktach; śruba M10 z dwiema podkładkami i nakrętką jest przyspawana do końca.
Montaż obwodu kończy się nałożeniem powłoki ochronnej na miejsca spawania, może to być farba lub zwykły bitum. Po tym, jak elektrody uziemiające zostaną pokryte ziemią, ostrożnie ją wbijając.
Sprawdzenie parametrów standardowych, konserwacja obwodu
Pojedynczy drut miedziany (PV-1) o przekroju co najmniej 6 mm jest zaciśnięty pod śrubą zacisku magistrali2. Jest to główny przewód ochronny do ASU, a następnie jest dzielony przez cały system uziemienia na każdego odbiorcę energii elektrycznej, który musi wyrównać potencjały.
Zazwyczaj uważa się, że rezystancja linii systemu uziemienia spełnia normę, gdy jest stosowana na odgałęzieniach z drutu miedzianego od 2,5 mm2, a także pręt lub taśma stalowa o przekroju 50 mm2. System uziemienia zwykle nie zapewnia przerw podczas rozgałęziania, całkowita rezystancja między ASU a najbardziej odległym punktem powinna wynosić 4-6 omów.
Rozchodzenie się prądu wzdłuż głównych elektrod uziemiających jest sprawdzane za pomocą megaomomierza uziemiającego: mierzy rezystancję między metalowymi częściami układu uziemiającego a elektrodami tymczasowymi wbitymi w grunt 50 cm 15 i 20 metrów od obwodu. Wyniki pomiarów są podstawą do podpisania specyfikacji technicznych i dopuszczenia sieci elektroenergetycznej do eksploatacji.
Pomiar rezystancji uziemienia: 1 – miernik rezystancji uziemienia; 2 – pętla masy; 3 – elektrody tymczasowe
Pętla uziemienia jako taka nie wymaga konserwacji. Wystarczy wykluczyć prowadzenie robót ziemnych w miejscu jego lokalizacji i upewnić się, że gleba nie wysycha. Powinieneś również wykluczyć wnikanie agresywnych cieczy do gleby. Uwaga ta wynika z faktu, że często przed okresowymi (i znormalizowanymi PUE i PEEE) pomiarami rezystancji glebę podlewa się np. Roztworem chlorku sodu. Poprawia to chwilowo przewodnictwo gleby, aw rezultacie zmniejsza odporność na rozprzestrzenianie się. Ale w takich warunkach obwód będzie istniał fizycznie tylko przez 1,5-2 lata.
Bądź pierwszy, który skomentuje ten wpis