Treść artykułu
- Technologia produkcji drzwi fornirowanych
- Rodzaje oklein
- Cechy drzwi fornirowanych
- Jak wybrać drzwi fornirowane?
W tym artykule: Technologia drzwi fornirowanych puste i pełne płótno; rodzaje okleiny i metody jej otrzymywania; wady i zalety różnych rodzajów oklein; pozytywne i negatywne cechy drzwi fornirowanych; kryteria wyboru drzwi fornirowanych.
Drzwi wewnętrzne są obowiązkowym atrybutem każdego domu; służą do wydzielenia przestrzeni, w tym prywatnej i publicznej. Wydawać by się mogło, że design nowoczesnych drzwi i różnorodność materiałów, z których są wykonane, pozwalają zrealizować każdą zachciankę domowników, jednak drzwi szklane i metalowe charakterystyczne dla stylu nowoczesnego i high-tech są popularne tylko w biurach. A w prywatnych domach i mieszkaniach naturalne drewno pozostaje popularne, którego główną wadą jest wysoka cena. Aby wyposażyć wewnętrzne drzwi w zewnętrzne drewniane skrzydła i nie ponosić nadmiernych kosztów, pozwolą na to drzwi fornirowane.
Technologia produkcji drzwi fornirowanych
Drzwi wewnętrzne fornirowane produkowane są w dwóch wersjach – skrzydło drążone (płaskie, z panelami profilowanymi lub panelami) w ościeżnicy z litego drewna oraz skrzydło pełne z drewna klejonego w ościeżnicy drewnianej.
Powstanie pustego skrzydła drzwiowego rozpoczyna się od wykonania ościeżnicy z belek sosnowych (najczęściej o przekroju 30×33 mm), której wilgotność nie przekracza 8%, co pozwala uniknąć gnicia, pęknięć i krzywizn ościeżnicy podczas eksploatacji drzwi. Jeśli w skrzydło drzwi zostanie włożone okno z podwójnymi szybami, wówczas wymagana będzie dodatkowa ościeżnica, odsłonięta na obwodzie przeszklenia, jej poziome stojaki są przymocowane za pomocą połączenia wpustowego do ramy głównej (zewnętrznej).
Gotową ościeżnicę po jednej stronie przyszłego skrzydła oklejamy panelem MDF 4 mm, następnie we wnęce między żebrami ramy umieszcza się wypełnienie plastra miodu z tektury lub w niektórych modelach ekstrudowanych płyt styropianowych, po wypełnieniu wnęki uszczelnia się drugim panelem MDF.
Przed okleinowaniem gotowych powierzchni skrzydeł drzwiowych fornirem należy przygotować materiał wykończeniowy. Faktem jest, że szerokość pasków okleiny naturalnej rzadko przekracza 300 mm i wymagane jest uformowanie z nich arkuszy, których szerokość jest nieco większa niż szerokość skrzydła drzwiowego. Fornir jest sortowany według faktury i koloru, tak że sąsiednie paski są lustrzane – w tym celu co drugi pasek jest obracany o 180 °. Zebrane w ten sposób paski są umieszczane w specjalnej maszynie, gdzie są sklejane – w linię prostego lub zygzakowego szwu wprowadza się taśmę klejącą (nitkę), a paski forniru skleja się w wąsik lub na zakładkę.
Na koniec tej operacji uformowane arkusze forniru są czyszczone wzdłuż linii łączenia z nadmiaru kleju i obracane zgodnie z szablonem skrzydła drzwiowego..
Teraz powierzchnie zmontowanego skrzydła drzwiowego są klejone (fornirowane) przygotowanymi arkuszami okleiny naturalnej o grubości 1-2 mm. Klej nakłada się na obie strony skrzydła, układa się arkusze forniru, a skrzydło umieszcza się w prasie na gorąco, która mocno dociska fornir do podłoża MDF i przyspiesza utwardzanie warstwy kleju. Następnie skrzydło umieszcza się w prasie czołowej, po przyklejeniu okleiny na obwodzie zakończeń skrzydła. Fornirowane skrzydło przyszłych drzwi wewnętrznych poddaje się szlifowaniu powierzchni aż do uzyskania idealnie gładkiej powierzchni, po czym jego powierzchnie pokrywane są dwiema warstwami bezbarwnego dwuskładnikowego lakieru. Pokrycie lakierem pozwala na wzmocnienie dekoracyjnych właściwości warstwy okleiny (kolor i faktura), a także na zwiększenie ochrony skrzydła drzwiowego przed wnikaniem wilgoci.
Skrzydło pełne skrzydła składa się z belek sosnowych, ściśle dopasowanych i sklejonych w osłonę metodą prasowania na gorąco. Gotowa podstawa skrzydła poddawana jest frezowaniu profilowemu i szlifowaniu, następnie oklejana panelami MDF, a następnie blachami okleinowymi podobnymi do skrzydeł pustych – te i kolejne etapy ich produkcji pokrywają się.
Skrzydła drążone, wyłożone okleiną naturalną, ważą znacznie mniej niż te wykonane z drewna klejonego, co pozwala na zastosowanie do ich zawieszenia słabszych zawiasów i elementów ościeżnicy, są stosunkowo tanie – około 3500 rubli. za skrzydłem drzwi (bez skrzynki). Wadą fornirowanych drzwi drążonych jest niewystarczająca sztywność skrzydła skrzydła – przypadkowe uderzenie może spowodować powstanie dziury, której zamknięcie jest prawie niemożliwe bez uszkodzenia wyglądu drzwi.
W porównaniu do drzwi pustych, fornirowane drzwi z laminowaną podstawą fornirową są wyjątkowo trudne do przebicia; zarysowanie okleiny będzie możliwe tylko. Ze względu na znaczny ciężar skrzydła z ościeżnicą wykonaną z klejonego drewna litego należy zawieszać na ramie wzmocnionej za pomocą szczególnie wytrzymałych okuć. Koszt drzwi fornirowanych z solidną ramą klejoną to około 6000 rubli. za skrzydłem drzwi – są droższe niż puste, ponieważ są trudniejsze do wykonania.
Oprócz drzwi wewnętrznych fornirowanych istnieją metalowe drzwi wejściowe, również wykończone naturalnym fornirem. Najpierw panele MDF mocuje się do skrzydła metalowych drzwi za pomocą wkrętów samogwintujących, a następnie przykleja się do nich arkusze forniru. Racjonalnym wyborem byłyby metalowe drzwi, których strona wewnętrzna (zwrócona do wnętrza domu) obszyta jest okleiną naturalną, a strona zewnętrzna panelem z tworzywa sztucznego lub MDF, gdyż wymiana takiego panelu jest dużo łatwiejsza niż wymiana okleiny fornirowanej.
Istnieją trzy sposoby wykończenia powierzchni drzwi fornirem: okleinowanie na zimno, na gorąco oraz membranowo-próżniowe. Najprostszą technologią jest okleinowanie na zimno – fornir przykleja się do powierzchni pod prasą. Prasowanie na gorąco polega na zastosowaniu prasy na gorąco i specjalnych klejów, a jego wyniki przewyższają cechy okleinowania na zimno. Metoda okleinowania membranowo-próżniowego pozwala na wykończenie zarówno powierzchni płaskich, jak i tych o złożonym reliefie okleiną naturalną, dzięki czemu jest najbardziej efektywna m.in..
Rodzaje oklein
Fornir krojony, piłowany i łuszczony wyróżnia się sposobem wykonania. Strugając belki drewniane na specjalnych maszynach uzyskuje się forniry z cennych gatunków drewna (orzech, brzoza karelska, mahoń, akacja itp.) O szczególnie pięknej fakturze o grubości 0,2-5 mm. Fornir piłowany o grubości 1-10 mm, uzyskiwany z piłowania drewna iglastego, jest drogi i stosowany jest głównie do produkcji instrumentów muzycznych. Łuszczenie – cięcie spiralnie z zrębków o grubości 0,1-10 mm – daje najtańszą okleinę łuszczoną, do której stosuje się drewno dębowe, brzozowe, olchowe i sosnowe.
Okleina otrzymana jedną z opisanych powyżej metod nazywana jest naturalną, ponieważ podczas produkcji faktura drewna pozostaje niezmieniona i nie podlega żadnym modyfikacjom. Dwa inne rodzaje oklein – cienka kreska i wielowłóknina – poddawane są specjalnej obróbce w celu poprawy walorów dekoracyjnych.
Okleina cienkoliniowa wytwarzana jest z naturalnego drewna gatunków o niskiej wartości – drzew szybko rosnących (najczęściej topoli). Technologia forniru Fine-Line pozwala na stworzenie specjalnej tekstury i kolorów, które nie pokrywają się z żadnym ze znanych gatunków drewna. Produkcja forniru cienkowarstwowego przebiega w kilku etapach: obieranie i docinanie otrzymanych arkuszy na wymiar; suszenie i sortowanie według koloru; poprzez malowanie przez zanurzenie w kadzi z farbą; klejenie arkuszy forniru o identycznym kierunku włókien w bloki pod ciśnieniem; struganie powstałego bloku w celu uzyskania okleiny o określonej fakturze. Zalety forniru cienkoliniowego – zadany wzór, całkowity brak ubytków w postaci sęków itp. Wady – okleina rekonstruowana okazuje się krucha i nadmiernie porowata, co zwiększa zużycie kleju po nałożeniu na skrzydło drzwi.
Rekonstrukcję forniru wielowarstwowego przeprowadza się metodą na ogół zbliżoną do technologii produkcji forniru cienkowarstwowego, jednak bloczki układane są tak, aby ostateczna faktura wzoru miała kształt geometryczny. W związku z tym pozytywne i negatywne właściwości forniru wielowarstwowego są takie same, jak w przypadku forniru z cienką linią..
Cechy drzwi fornirowanych
Główną zaletą skrzydeł drzwiowych wykończonych okleiną naturalną jest naturalne piękno drewna przy stosunkowo niskiej cenie. szarfy wykonane z naturalnego szeregu cennych gatunków będą kosztować kilka razy więcej. Ponadto pozytywne cechy drzwi fornirowanych to:
- niepowtarzalność faktury, różnorodność kolorów;
- odporność na ekstremalne temperatury i wysoką wilgotność w pomieszczeniach;
- możliwość konserwacji w przypadku drobnych uszkodzeń powierzchni;
- niski transfer dźwięku i ciepła;
- bezpieczeństwo środowiskowe dla gospodarstw domowych.
Wad drzwi fornirowanych jest kilka:
- Trudność w znalezieniu wielu drzwi o podobnej fakturze
- powierzchnia ciemnieje przy dłuższej ekspozycji na światło słoneczne.
Cechy użytkowe drzwi fornirowanych w dużej mierze zależą od profesjonalizmu konkretnego producenta, dokładności wykonania procesów technologicznych oraz materiałów, z których wykonano montaż..
Jak wybrać drzwi fornirowane?
Drzwi fornirowane są produkowane przez wiele firm, których moce są różne – kryterium „wieloletniej działalności” może się nie sprawdzić, gdyż młode firmy, których warsztaty wyposażone są w nowoczesny sprzęt unijny, technicznie przewyższają producentów z „nazwy”, ale z przestarzałym sprzętem i technologiami. Zwykły wybór „za tę cenę” też się nie sprawdza – produkty tańsze mogą okazać się dużo lepszej jakości niż drogie analogi. Dodatkowo kupujący może pokusić się o sprzedaż drzwi wykończonych okleiną sztuczną (okleina eko, laminat), którą na pierwszy rzut oka trudno odróżnić od naturalnej.
Wybór drzwi jest bardziej poprawny na podstawie oględzin proponowanych modeli skrzydeł drzwiowych:
- docenić fakturę i wzór fornirowanych powierzchni. Jeśli tekstura się powtarza, szczególnie na dwóch lub więcej drzwiach, są one wykończone sztuczną okleiną. Nie może być całkowitego zbieżności faktury dwojga drzwi oklejonych naturalną okleiną z tego samego gatunku drewna;
- sprawdzić jakość okleiny w końcowych odcinkach skrzydła drzwiowego. Jeśli fornir, lekko podarty paznokciem, łatwo pozostaje w tyle za podstawą, drzwi są złej jakości;
- powierzchnie fornirowane nie powinny mieć w swojej strukturze pęknięć ani ubytków;
- sprawdzamy jakość lakierowania – pory na powierzchni okleiny nie powinny wystawać spod lakieru, patrząc pod strumień światła warstwa lakieru powinna być jednolita na całej powierzchni skrzydła, tj. żadne plamy nie są dozwolone;
- skrzydło drzwi nie powinno wydzielać wyczuwalnego „chemicznego” zapachu. Nie słuchaj zapewnień sprzedawców, że „zapach wkrótce minie”.
Zanim zapłacisz za skrzydło drzwi, które Ci się podoba, upewnij się, czy w jego cenie jest ościeżnica, okucia (jeśli tak, jaką jakość iz jaką gwarancją), dostawę i montaż.
Bądź pierwszy, który skomentuje ten wpis