Treść artykułu
- 1. Okablowanie w ścisłej zgodności z przepisami
- 2. Schemat okablowania dla ścian i sufitu
- 3. Lokalizacja przewodów i wideł
- 4. Urządzenia ochronne
- 5. Montaż produktów instalacyjnych i armatury
Najbardziej skomplikowanymi obiektami pod względem instalacji elektrycznej są budynki drewniane. Przygotowaliśmy dla Ciebie zbiór zasad okablowania w domu drewnianym, w którym szczegółowo omówione są kwestie dotyczące doboru materiałów i systemów układania kabli, a także montażu produktów instalacyjnych..
1. Okablowanie w ścisłej zgodności z przepisami
Organizacja sieci elektrycznej w domu drewnianym zajmuje drugie miejsce pod względem złożoności po budynkach na stałym szalunku z pianki styropianowej. Układanie na podstawach palnych jest dozwolone tylko w sposób otwarty lub przy stuprocentowej lokalizacji przewodnika wewnątrz osłony ochronnej.
Wymóg ten nie jest tak rygorystyczny dla wewnętrznych przegród ramowych z niepalnym wypełniaczem. W najbardziej poprawnej wersji przeprowadzeniu kabla przez stelaże ramowe towarzyszy obudowa tych ostatnich, w praktyce najczęściej przewodnik jest całkowicie ubrany w karb lub metalowy wąż, co zapewnia wymienność.
Układanie w odkrywce jest również dobrym rozwiązaniem. Dostępnych jest szereg okuć i technik instalacyjnych, aby otwarte okablowanie było estetyczne, a nawet nadało wnętrzu odrobinę koloru. Oprócz korytek kablowych z tworzywa sztucznego możliwe jest ułożenie przewodu PV-1 z uzwojeniem na izolatorach ceramicznych oraz zastosowanie kształtek instalacyjnych skrzynkowych typu niezlicowanego. W przypadku ukrytego układania stosuje się niepalne marki kabli: VVGng lub KGng.
Ze względu na złożoność instalacji prowadzenie kabli wzdłuż ścian powinno być ograniczone do minimum. Ale w tym celu musisz dokładnie przemyśleć układ linii kablowych.
2. Schemat okablowania dla ścian i sufitu
W najbardziej akceptowalnej wersji sieci elektrycznej wokół domu, każdy punkt elektryczny jest połączony w jednej linii prostej z podłogą ramową, sufitem lub stropem szorstkim, zamkniętym podwieszaną lub rozciągliwą okładziną. Całe główne okablowanie jest wykonywane wzdłuż wnęki technologicznej, ukrytej, chociaż częściej linie po prostu rozciągają się jedna po drugiej do osłony grupy. Oczywiście większość gniazd i przełączników powinna być umieszczona na ścianach wewnętrznych, a na otaczających tylko w razie potrzeby..
Sprytnym rozwiązaniem byłoby poprowadzenie okablowania oświetleniowego od przełączników do sufitu i doprowadzenie przewodów do podłączenia gniazdek do podłogi. Dzięki niewielkiemu obciążeniu ciągi sieci oświetleniowej można zorganizować za pomocą niedostępnych dla konserwacji skrzynek przyłączowych. Wystarczy doprowadzić linię zasilającą z wyłącznika do takiej skrzynki, a stamtąd opuścić przewód przełączający do klucza i wzdłuż linii zasilającej do każdej grupy oświetleniowej.
Linie wylotów i grupy ogólnego przeznaczenia można łączyć w tak zwane girlandy. Ważne jest, aby nie więcej niż dwa przewody były podłączone do każdego bloku zacisków gniazd. W przeciwnym razie każde gniazdo i grupa są połączone w ukrytych skrzynkach połączeniowych, a linie o szczególnie dużym obciążeniu urządzeń gospodarstwa domowego i grzejników podążają do panelu grupy bez zerwania.
Zaleca się zakrycie pętli zbierających się na ścianie w pobliżu płyty panelowej ozdobną osłoną. W przypadku układania kabli w grupach zaleca się również oddzielić podstawę niepalnym podkładem, np. Przecinając płytę gipsowo-kartonową.
3. Lokalizacja przewodów i wideł
Z jakiegoś powodu okablowanie powierzchniowe może być niedopuszczalne. W tym przypadku zadanie staje się wielokrotnie bardziej skomplikowane, mimo że część okablowania ułożona wzdłuż ścian stanowi zaledwie 15–20% całkowitej długości linii.
Możliwość ukrytego układania należy ułożyć nawet na etapie wstępnego montażu domu z bali. Zgodnie z planem zasilania wewnętrznego kanały technologiczne na kabel wykonywane są w ścianach w miarę ich układania. W tym celu stosuje się dmuchawy elektryczne lub wiertarki rdzeniowe. Przybliżona szerokość kanału – 30-50 mm.
Otwory wylotowe wierci się w przekroju systemu ramowego podłogi lub podłóg. Montaż osprzętu elektrycznego jest możliwy metodą wgłębną, w tym celu kanał znajduje się z sondą i wierci się otwór wiertłem rdzeniowym 60–80 mm w układzie drewna. Puszki instalacyjne do gniazd i przełączników muszą być stalowe, najlepiej z wkładem z włókna szklanego.
Odcinki rur ułożone wewnątrz ścian powinny być zlokalizowane z dala od otoczenia. Wykorzystuje się do tego gładką rurę: metal o grubości ścianki 2,5 mm lub stal – od 1,2 mm. Wartości te są przybliżone, dokładniejsze obliczenia wymagają uwzględnienia obciążenia i napięcia na linii, a także rodzaju i liczby przewodów wewnątrz osłony.
Do rozgałęziania linii energetycznych ukrytych we wnękach konstrukcji ramowych zaleca się stosowanie metalowych skrzynek. W przypadku instalacji wewnętrznej pożądana jest ochrona przed pyłem drzewnym o stopniu co najmniej 3, ochrona przed wilgocią nie jest brana pod uwagę. Wlot osłon linii kablowych powinien być rozszerzony lub wyposażony w pierścień ograniczający lub nakrętkę uniemożliwiającą odłączenie.
4. Urządzenia ochronne
Instalacja elektryczna w domu drewnianym może być skomplikowana ze względu na specyfikę rozmieszczenia grup i tablic rozdzielczych. Różnicę widać zarówno w sposobie montażu obudów, jak i doborze wyposażenia ochronnego..
Montaż obudowy paneli elektrycznych należy przeprowadzić na niepalnej podstawie. Dlatego zaleca się obić powierzchnię cyną pod tarcze środkowe z ASU, a przy montażu osłon grupowych stosować okładziny tekstolitowe lub z włókna szklanego.
Ekrany grupowe można wygodnie łączyć z podłogą i podłogą za pomocą kanału kablowego, w którym na każde pomieszczenie układane są zwykle 3-4 linie. Nie zaleca się umieszczania osłon blisko sufitu lub podłogi.
Wyłączniki dobierane są zgodnie z dopuszczalnym ciągłym prądem dla kabla w linii wyjściowej, przy czym zawsze wybiera się niższą wartość znamionową. Urządzenia, które nie mają wewnętrznej ochrony przed zwarciami, a także linie o stałym maksymalnym obciążeniu (piece, klimatyzatory) są połączone przez wyłącznik automatyczny o znamionowym poborze mocy i małym opóźnieniu reakcji w przypadku przeciążenia (charakterystyka B i A).
W domach drewnianych zwykle układa się okablowanie zgodnie z obwodem trójprzewodowym, w którym przewód ochronny nie jest podłączony do zera. Z tego powodu instalacja zabezpieczenia różnicowego przed porażeniem elektrycznym może prowadzić do fałszywych alarmów. Ale bardzo przydatne będzie dyfuzyjne urządzenie przeciwpożarowe, które monitoruje wycieki izolacji.
5. Montaż produktów instalacyjnych i armatury
Na ostatnim etapie przeprowadzana jest instalacja drobnej elektryki. Najłatwiej to zrobić za pomocą złączy niepozbieralnych. Łatwo jest przykręcić go do drewnianej ściany za pomocą pary wkrętów samogwintujących, po uprzednim włożeniu go do obudowy i podłączeniu przewodów.
Znacznie więcej czasu i wysiłku poświęca się na instalację ukrytych (wpuszczanych) okuć. Aby ramy były ciasne, wymagana jest płaska powierzchnia, dlatego kłody są najpierw szlifowane płaszczyzną. Następnie wykonuje się otwór, aby połączyć powierzchnię z ukrytym kanałem. Służy jako narzędzie centrujące podczas wiercenia wnęki montażowej koronką wiertniczą.
Charakterystyczne jest, że puszki instalacyjne można osadzać w taki sam sposób, jak w kamiennych ścianach – nasadzając na alabaster. W przeciwnym razie obszar należy zlokalizować i połączyć z kanałem kablowym za pomocą niepalnej sztywnej tulei.
Bądź pierwszy, który skomentuje ten wpis